Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Γιατί ρε φίλε;

Ο τύπος, γύρω στα 35-40 μπαίνει σούρουπο από την Λαμπράκη στην Τούμπα.

-Παλαιού σταθμού θα πάμε, μου λέει.

Σε όλη την διαδρομή σχεδόν δεν ανταλλάσουμε κουβέντα, εκτός από ένα μικροσχόλιο για την κίνηση.

Φτάνουμε τελικά στην παλαιού σταθμού. -Ο δρόμος είναι παράλληλος κάτω από την Γιαννιτσών, σκοτεινός και έρημος τέτοιες ώρες.

-Εδώ πίσω από το λεωφορείο μου λέει κάποια στιγμή.

Σταματάω, κοιτάει το ταξίμετρο, βγάζει κέρματα με πληρώνει και καθώς έχει ανοίξει την πόρτα να βγει γυρνάει και μου λέει γρήγορα και κάπως μασημένα:

-Να σου δώσω 50 ευρώ, να σου κάνω μια πίπα;

Μου παίρνει δυο δευτερόλεπτα να καταλάβω τι είπε (αρχικά ο εγκέφαλός μου πιστεύει ότι μου ζήτησε να του χαλάσω 50άρικο). Μετά συνειδητοποιώ και του απαντάω:

-Όχι.

-Με 100; επιμένει αυτός.

-Όχι. Από τη μια αρχίζω και εκνευρίζομαι. Από την άλλη είμαστε και στην ερημιά και ποτέ δεν ξέρεις που οδηγεί κάποιον η απόρριψη.

-Τουλάχιστον να στον πιάσω λίγο, συνεχίζει ακάθεκτος.

-Όχι ρε φίλε.

-Γιατί ρε φίλε; Έχει ένα παραπονεμένο τόνο, σαν να του είπα ότι το μαγαζί είναι γεμάτο, ενώ βλέπει ότι δεν έχει ψυχή μέσα. Από τη μια τον λυπάμαι.

-Γιατί είμαι παντρεμένος και την αγαπάω την γυναίκα μου. Αυτό μάλλον τον πείθει τελικά.

-Εντάξει, καλό απόγευμα τότε, μου λέει, και κλείνοντας την πόρτα εξαφανίζεται ανάμεσα στα παρκαρισμένα λεωφορεία.

1 σχόλιο:

orck είπε...

αχαχα, καλα κανεις δεν το σχολιασε αυτο;
απελπισια σκετη... τι να πεις