Δεξιά θα πάμε

Η κυρία είναι γύρω στα 60 και έχει μπει από το κέντρο της πόλης.

-Ωραιόκαστρο, είναι το πρώτο, και μοναδικό εντός τόπου και χρόνου πράγμα που λέει. Στη συνέχεια της διαδρομής περνάει από περιόδους παύσης που σκέφτεται προφανώς, σε περιόδους όπου φωναχτά συνεχίζει τις σκέψεις της.

Έτσι, μαθαίνω για την Γερμανία, όπου πήγαινε και έπαιρνε φαγητό για 35 άτομα και τους έδινε ρέστα χωρίς να σημειώνει τίποτε. Είναι μαθηματικό μυαλό σαν την κόρη της που έγινε λογίστρια.

Παύση.

Στους Γερμανούς αρέσει πολύ το Ελληνικό φαγητό, Πάντα περνούσαν από ένα Ελληνικό εστιατόριο για γύρο πριν πάνε για μπύρες.

Παύση.

Όταν γύρισε με τον άντρα της είχε ήδη 2 παιδιά που ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα αλλά καλύτερα αν έμεναν Γερμανία.

Παύση.

Στις δυο πρώτες παύσεις εγώ ψαρώνω ότι περιμένει να σχολιάσω κάτι. Καταλαβαίνω γρήγορα ότι κάνω λάθος γιατί την δεύτερη φορά απλώς με διακόπτει για να περάσει στο επόμενο παραλήρημα. Οπότε από εκείνη τη στιγμή και μετά απλώς την αφήνω να λέει, και όταν κάνει παύση πετάω δυο λέξεις και τέλος.

Στα όριά μου με φτάνει όταν, αφού έχει κατηγορήσει δεόντως την αδελφή της για αδιαφορία, αρχίζει να περιγράφει ένα έκζεμα που έβγαλε κάποτε η μάνα της.

Εκεί την διακόπτω πλέον:

-Είναι απαραίτητο να μου το περιγράψετε; την ρωτάω. Προτιμώ να μην ακούω για ασθένειες, ειδικά όταν πρόκειται για περιγραφές τέτοιου είδους.

-Εεεεε συγνώμη, δεν ήξερα, συγνώμη μου λέει. Γιατί δεν το είπες από την αρχή ότι έχεις πρόβλημα;

-Γιατί συνήθως δεν μου περιγράφουν ανοιχτές πληγές, της απαντάω και από εκεί και πέρα δεν μιλάει καθόλου.

Δεν έχω γλυτώσει και πολλά, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στη στροφή Ωραιοκάστρου.

Ανεβαίνουμε λοιπόν ήσυχα ήσυχα πλέον, και επειδή τέτοιος είμαι, βλέπω την αμηχανία της και δεν θέλω να την αφήσω έτσι. Ρωτάω λοιπόν:

-Που περίπου πηγαίνουμε;

-Από τον ΟΑΕΔ θα πάμε δεξιά, προς το χωριό, μου λέει, δείχνοντας ταυτόχρονα με το δεξί της χέρι. Την κίνηση του χεριού την βλέπω με την άκρη του ματιού μου.

Το σκέφτομαι μερικά δευτερόλεπτα.

-Από τον ΟΑΕΔ δεξιά έχει κάτι δρομάκια, αλλά όχι το χωριό της λέω.

Αριστερά εννοείτε μήπως;

-Όχι, δεξιά θα στρίψουμε, επαναλαμβάνει και δείχνει πάλι με το δεξί χέρι.

Κοιτάζω το χέρι της και καταλαβαίνω ότι δείχνει αριστερά με μια κυκλική κίνηση.

-Αριστερά δείχνετε όμως, καλά κατάλαβα ότι αριστερά θα στρίψουμε, της λέω.

Κι εκείνη ατάραχη στον κόσμο της απαντάει:

-Ε, ναι αλλά σου δείχνω με το δεξί χέρι, γι 'αυτό λέω δεξιά.

Κάπου εκεί αρχίζω να αναρωτιέμαι αν θα βρεθούμε να κάνουμε αριστερόστροφες δεξιές στροφές για πάντα στο Ωραιόκαστρο αλλά ευτυχώς όχι. Οι οδηγίες της είναι σαφείς (αν κοιτάς που δείχνει κάθε φορά και αγνοείς τι λέει). Φτάνουμε στο σπίτι (της μεγάλης της κόρης που έχει 2 παιδιά, το ένα αγοράκι, ο άντρας της έχει εταιρία κλπ κλπ) και αισίως τελειώνει και αυτό.