Πόσες φορές θα ακούσω τα ίδια...

Είναι φυσικό κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, διάφοροι άνθρωποι να λένε περίπου τα ίδια πράγματα. Παρακάτω επισημαίνω μερικά, τα περισσότερα από τα οποία είναι τόσο κλισέ που έχω πραγματικά βαρεθεί να τα ακούω. Συνήθως με αυτά ακριβώς τα λόγια.

Τα αυτοκίνητα έχουν γίνει πιο πολλά από τους ανθρώπους. Κάθε σπίτι έχει τρία αυτοκίνητα τουλάχιστον. Συνήθως βέβαια, αυτοί που το λένε έχουν επίσης τρία αυτοκίνητα τουλάχιστον στο σπίτι τους. Η παραπάνω ατάκα σχεδόν πάντα συνοδεύεται και από το Κοίταξέ τους. Ένας σε κάθε αυτοκίνητο. Που πάνε όλοι αυτοί μόνοι τους; Καθώς επίσης και το (πρωινό μετά τις 10) Καλά γιατί τόση κίνηση; Όλοι αυτοί τώρα πάνε στις δουλειές τους ή δεν έχουν δουλειά και κάνουν βόλτα;

Εδώ που λέει ότι η ζώνη ασφαλείας είναι υποχρεωτική, σημαίνει ότι πρέπει να την φορέσω κι εγώ; Όχι ειδικά εσείς είστε εξαίρεση στον κανόνα, απαντάω συνήθως, και συνήθως με πιστεύουν, οπότε χρειάζεται να εξηγήσω ότι αστειεύομαι και ότι το πρόστιμο είναι 350 ευρώ.`

Αυτό το ευρώ μας κατάστρεψε. Που είναι η δραχμούλα μας...

Δεν την έχω εγώ πάντως. Ούτε αυτήν, ούτε το ευρώ.

Μήπως ξέρεις πόσο είναι το σκορ; Δεν παρακολουθείς ποδόσφαιρο; Ταξιτζής και δεν ασχολείται με τα αθλητικά; Όχι δεν ασχολούμαι. Αλλά για να μη χαλάω το matrix των στερεοτύπων σας, την επόμενη φορά θα ακούω "Λίμπερο" ή "ΕΡΑσπορ τσίτες, θα καπνίζω ΑΣΣΟΣ με κλειστά παράθυρα, θα φοράω χρυσές καδένες, θα αφήσω μουστάκι, θα μείνω άπλυτος καμιά βδομάδα και θα σας αποκαλώ "μαντάμ" ή "φιλαράκι" κατά περίπτωσην.

Τι "κομπιούτερ" είναι αυτό εκεί πάνω; Η ερώτηση δεν αφορά στην Οθόνη, αλλά στο ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ που βρίσκεται πάνω στο ταμπλώ και δείχνει την εξοικείωση του ερωτώντος με την τεχνολογία. Η απάντηση μπορεί να πάρει 10+ λεπτά γιατί εμπλέκονται και πρόσθετες ερωτήσεις όπως Έχεις και "ιντερνέτ;" Αν το ανοιχτό πρόγραμμα είναι το Subtitle Workshop ακούω ένα Τα e-mail σου βλέπεις; και αφού εξηγήσω ότι υποτιτλίζω ερασιτεχνικά με ρωτάνε αν βγάζω πολλά λεφτά από αυτό.

Πως πάνε οι δουλειές; Πως να πηγαίνουν; Έχω κάτι φορτία στον Παναμά για εκτελωνισμό, και μου έχουν δώσει και ακάλυπτες επιταγές. Επίσης πρέπει να βάλω διαφήμιση γιατί οι πελάτες στρέφονται στον ανταγωνισμό.

Εσείς εδώ κάνετε πιάτσα; Ναι. Αμέσως μόλις αποβιβάσω πχ στην Περαία, επιστρέφω τρέχοντας στην πιάτσα Σταυρουπόλεως από όπου με βρήκατε.

Εναλλακτικά, όταν με έχουν ρωτήσει που μένω και συμπτωματικά από εκεί κοντά έχουν επιβιβαστεί: Α εδώ κοντά μένετε γι' αυτό κάνετε πιάτσα εδώ ε; Αφού είμαστε γείτονες θα μου δώσετε το τηλέφωνό σας να σας παίρνω όταν θέλω ταξί; Βεβαίως γιατί αμέσως μόλις αποβιβάσω πχ στο Ωραιόκαστρο, επιστρέφω τρέχοντας στη γειτονιά μου, όπου και περιμένω 24 ώρες το 24ωρο να εξυπηρετήσω τους γείτονες.

Στην οδό Ανδρούτσου στις Συκιές θέλω να με πάτε. Τι! Δεν την ξέρετε;!;!

Όχι δεν την ξέρω. Μετά από σχεδόν 6 χρόνια πλέον μπορώ να πω ότι για κάθε δρόμο που ξέρω, υπάρχουν 40 που δεν ξέρω ή δεν θυμάμαι που ακριβώς βρίσκονται.

Και δεν θα τα έγραφα αυτά, αλλά συνήθως (όπως στην περίπτωση της Ανδρούτσου) η έκπληξη που δεν την ξέρω είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος του δρόμου. Όσο μεγαλύτερη η έκπληξη για την άγνοιά μου, τόσο μικρότερο το δρομάκι που δεν ξέρω.

Που πάμε από εδώ; Κυρίως γυναίκες κάποιας ηλικίας, ενώ κόβω δρόμο ή αποφεύγω την κίνηση.

Ο άντρας μου/γιος μου πηγαίνει πάντα από εκεί. Κι εγώ από εκεί θα πήγαινα αν ήθελα να σας κάνω κύκλο ή να μείνω στην κίνηση μισή ωρίτσα.

Α, καλά πήγαινε όπως νομίζεις. Επειδή δεν έχει ή δεν θέλει να καταλάβει ότι την συμφέρει η διαδρομή. Το παραπάνω λέγεται συνήθως με έναν δεικτικό ή εκνευρισμένο τόνο που υπονοεί "ξέρω ότι πας να με κλέψεις" και ακολουθείται από το Επειδή βιάζομαι το λέω όχι τίποτε άλλο. Επειδή πιστεύεις ότι σε κοροϊδεύω το λες, όχι τίποτε άλλο.

Τελικά, καμιά καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη.

Μάστορα δεν σε "φτιάξανε" σωστά

Το εν λόγω συνεργείο είναι γνωστό σε όλους τους ταξιτζήδες της Θεσσαλονίκης. Ο άνθρωπος μας έχει σώσει πολλές φορές από κάθε είδους βλάβη. Απ' ότι φαίνεται όμως, ο δημιουργός του αυτοκόλητου (που είναι κολημένο πάνω σε πολλά ΤΑΞΙ πλέον) δεν ήταν εξ΄ίσου μάστορας.
Ούτε από αγγλικά, ούτε από internet πρέπει να ξέρει, και εκθέτει τον μάστορά μας.
Και άντε, το "Nikntas" το αντιπαρέρχομαι. Άντε θα αγνοήσω και το servis που γράφει στο e-mail ως greeklish ας πούμε.
Αλλά αν τελικά θελήσω να στείλω mail, τι διεύθυνση να γράψω;

Στρώματα νερού

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, ή αν κάποιος σκέφτηκε ότι οι οδηγοί ΤΑΞΙ α) χρειάζονται ξεκούραση ή β) είναι "μερακλήδες". Η παρακάτω διαφήμιση πάντως βρίσκεται στην πιάτσα του ΙΚΕΑ, και κάθε φορά με βάζει σε σκέψεις. Εργονομικό στρώμα ή στρώμα νερού;
(Από όσο θυμάμαι, όταν βρέθηκα σε τέτοιο στρώμα, δεν είναι και ότι βολικότερο, από κάθε άποψη. Βουλιάζει ασύστολα, και το νερό κάνει θόρυβο σε κάθε κίνηση.Εκτός και αν προχώρησε από τότε η τεχνολογία των υδροστρωμάτων οπότε πάω πάσο)

καζίνο με την όπισθεν

Πηγαίνω σε κλήση στην Άνω Πόλη. ¨Ένα τετράγωνο πριν από το στίγμα (στην ορολογία του ΤΑΞΙ το σημείο που πηγαίνεις ή βρίσκεσαι) με σταματάει μια κυρία με έντονες κινήσεις των χεριών. Με το ένα μου κάνει νόημα να σταματήσω ενώ με το άλλο μου δείχνει ότι αυτή είναι που έχει πάρει τηλέφωνο,.

Μπαίνει μέσα με την αγωνία 15χρονης που δεν θέλει να την δει ο μπαμπάς της και μου λέει:

-Στο καζίνο θα πάμε, αλλά κάντε σας παρακαλώ όπισθεν να φύγουμε.

Το αίτημα δεν είναι παράλογο, αλλά είμαστε σε στενό δρομάκι και η όπισθεν μας πάει αντίθετα από την πιο σύντομη διαδρομή για το καζίνο. Τέλοσπαντων, κάνω όπισθεν, δεν χτυπάω πουθενά κατά τη διαδικασία, και ξαναβρίσκομαι τελικά να πηγαίνω κανονικά. Δυο στενά πιο πέρα με βάζει να στρίψω και τελικά κάνουμε έναν μικρό κύκλο και καταλαβαίνω ότι σκοπός της είναι να αποφύγουμε το σημείο στο οποίο πήγαινα να την παραλάβω κανονικά.

Σταματάμε να πάρουμε μια φίλη της και καθώς επιτέλους ξεκινάμε μου λέει:

-Συγνώμη για την ταλαιπωρία. Είπα στον γιο μου ότι πάω για καφέ στην φίλη μου (αυτήν που πήραμε με το ΤΑΞΙ) γιατί αν μάθει ότι πάω πάλι στο καζίνο, θα μου βάλει τις φωνές.

...Και δεν θα έχει και άδικο το παιδί.

Αθηναίοι συνάδελφοι

Το μακρινότερο δρομολόγιο που μου έχει τύχει με το ΤΑΞΙ, στα 5+ χρόνια που το οδηγάω, ήταν στην Αθήνα, και μάλιστα τον πρώτο χρόνο της "καριέρας" μου.

Βεβαίως βεβαίως, αποδείχθηκε ειδική αποστολή.

Η διαδρομή ήταν κουραστική και αργή λόγω καιρού, έβρεχε σχεδόν ασταμάτητα, οι δυο πελάτισσες ήταν υπερήλικες και σε κακή κατάσταση, πάθαμε λάστιχο (η αλλαγή του οποίου έγινε με τις πελάτισσες ΜΕΣΑ στο ΤΑΞΙ), είδαμε και πάθαμε να βρούμε το σπίτι στο οποίο πήγαιναν, στην επιστροφή ο υαλοκαθαριστήρας του οδηγού ξεβιδώθηκε και επισκευάστηκε επί τόπου, έκανα συνολικά 15 ώρες. Το καλύτερο όμως συνέβη μέσα στην Αθήνα με τους εκεί "συναδέλφους":

Αφού με το καλό φτάσαμε και κατέβηκαν οι πελάτισσες, ξεκίνησα να βρω τον δρόμο της επιστροφής.

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Πολύ. Γιατί navigator ακόμη δεν υπήρχε.

Ευκολότερη λύση μου φάνηκε να ρωτήσω κάποιον συνάδελφο. Εξ' άλλου, εμείς εδώ (στη Θεσσαλονίκη) δίνουμε οδηγίες και απαντάμε στις ερωτήσεις.

Ο πρώτος που ρώτησα, δεν απάντησε καθόλου. Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα σαν έντομο που κόλλησε στο τζάμι, και μετά κοίταξε αλλού.

Ο δεύτερος καταδέχτηκε και μου μίλησε:

-Από που να πάω για να βγω τελικά στην Εθνική Οδό για Θεσσαλονίκη;

-Από που είσαι;

- Θεσσαλονίκη (καλά δεν το βλέπεις, μπλε άσπρο το ΤΑΞΙ;)

-.... (Απλώς έφυγε, δεν μου είπε τίποτε περισσότερο)

Στον επόμενο ήμουν λίγο πιο τυχερός. Αυτός μου έδωσε μια γενική κατευθυντήρια οδηγία, να 'ναι καλά ο άνθρωπος.

Με την κατευθυντήριά του βρέθηκα μποτιλιαρισμένος άγνωστο που. Νύχτωνε, έβρεχε, ο κόσμος προσπαθούσε να μπει στο ΤΑΞΙ. (Μα καλά, δεν το βλέπεις μπλε άσπρο; Τόση απελπισία για ΤΑΞΙ πιά; Προφανώς.)

Περίπου μισή ώρα μετά, και ενώ αναρωτιέμαι αν όντως πηγαίνω καλά, μποτιλιαρισμένος σε δρόμο χωρίς πεζούς, συναντάω και άλλο συνάδελφο που έρχεται από το αντίθετο ρεύμα. Η τύχη το φέρνει να σταματήσει δίπλα μου.

Ευκαιρία που δεν χάνω:

-Για Θεσσαλονίκη καλά πηγαίνω από 'δω;

-Όχι!

-Όχι; με κόβει κρύος ιδρώτας.

-Όχι. Θα κάνεις πίσω, θα πας στον Πειραιά και θα πάρεις το καράβι να βγεις στην Καβάλα. Από εκεί θα πας πιο γρήγορα, μου λέει και φεύγει.

Μωρέ δεν θα μου ζητήσει οδηγίες κανένα κίτρινο ΤΑΞΙ για να βγει στην Εθνική Αθηνών; Στη Χαλκιδική θα τον στείλω!

-

Από τις Μούσες στο Γκαλά

Οι δυο κοπέλες, στην κρίσιμη ηλικία των 30+, μπαίνουν στο ΤΑΞΙ από τις "Μούσες" και κατευθύνονται στο "Γκαλά". (Αμφότερα είναι νυχτερινά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης, με προσανατολισμό στην ελληνική μουσική).

Είναι Σάββατο βράδυ, κοντά στις 2, και τα κέφια τους έχουν ενισχυθεί από τα 3-4 ποτά που έχουν πιει, τα περισσότερα κερασμένα, συν τα (κερασμένα επίσης) σφηνάκια.

Η συζήτησή τους, ποιος τις κέρασε, πως ήταν, ωραίος ήταν, άντε καλέ χάλια ήταν, ο φίλος του ήταν καλύτερος, και τέτοια "τιτιβίσματα".

Η κοπέλα που έχει καθίσει μπροστά, εν μέσω των κοινωνικών σχολίων προσπαθεί να βαφτεί. Ξαφνικά γυρίζει και μου λέει:

-Καλά, τι ΤΑΞΙ είναι αυτό; Να μην έχεις ένα ρουζ, μια μάσκαρα, ένα κραγιόν να διορθώσουμε το μακιγιάζ!

-Α έχω, της απαντάω. Απλώς είναι στο ντουλαπάκι του μπάνιου, και η τουαλέτα μαζί με τον έλικα και την χρονομηχανή βρίσκονται στο συνεργείο για service.

-Αχ εξυπνούλης είσαι, πετιέται η πίσω.

-Όχι πάντα, της απαντάω.

Λέμε μερικά ακόμη μικρά, χαζά, (κυρίως απαντάω κάπως εκνευρισμένα στα μισομεθυσμένα τους σχόλια) που δεν θυμάμαι. Τελικά η κοπέλα πίσω, που μάλλον της έχω "γυαλίσει" (είναι και τα ποτά που έχει πιει), ξαφνικά μου λέει:

-Δεν έρχεσαι μαζί μας να σε κεράσουμε κανένα ποτάκι;

-Είμαι έξω για δουλειά, της απαντάω. Αν ήθελα να πάω για ποτάκι, θα έβγαινα με την γυναίκα μου.

-Α παντρεμένος είσαι; πετιέται τώρα η μπροστά. Και πως την λένε τη γυναικούλα σου;

Εδώ πλέον τα παίρνω.

-Δεν είναι γυναικούλα, δυο μέτρα γυναικάρα είναι, της απαντάω.

Παύση από αμφότερες για μερικά δευτερόλεπτα και τελικά η μπροστά λέει:

-Αχ, να μιλούσε ένας άντρας έτσι και για μένα.

Οτ(αν) θα το αξίζεις, ίσως.

Μαργαριτάρια μέσα στο ΤΑΞΙ

Μερικά από τα μαργαριτάρια που έχω ακούσει μέσα στο ΤΑΞΙ.

...Είμαι ενημερωμένη πλήρες.(αντί πλήρως)

---Όταν τη δεις, πες της τα χυμάτα (χύμα).

...Η φίλη μου θα κατέβει εδώ. Εγώ πιο ίσια θα κατέβω (πιο κάτω).

...Μαζί με τις πλάσμες το σαλόνι μας βγήκε 10.000 (πλάσμες=τηλεοράσεις πλάσμα=μια τηλεόραση πλάσμα όπως προέκυψε από την συνέχεια της συζήτησης).

...και βλέπω έναν τύπο με καπέλο Τζόκερ (τζόκεϊ).

...δεν βγαίνουμε σε "στάμπαϊ" μέρη (στάνταρ μέρη).

...δεν μπορούσα να το κάνω ζάπιγκ (ζάφτι).

Κυρία η οποία για ώρα μου λέει με διάφορους τρόπους για το πόσο μορφωμένη είναι (και έτσι βρέθηκε στο Δημόσιο, δεν θυμάμαι σε ποια υπηρεσία, καταλήγει στην κόρη της:

...και ήταν τόσο καλή μαθήτρια που τελείωσε το Λύκειο με 19 και 9 και 11.

(19 και 9 και 11. Μου πήρε κι εμένα μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι εννοούσε δεκαεννιά και εννέα ενδέκατα).

Δυστυχώς αρκετά από τα καλύτερα χάθηκαν σε service του κινητού.

Θα επιστρέψω και σε αυτό το θέμα πιστεύω.

Μαργαριτάρια στον αέρα

Μερικά από τα άπειρα μαργαριτάρια που ακούμε στον "αέρα" του ραδιοταξί:

(οδοί και χαρακτηριστικά συναδέλφων είναι ενδεικτικά)

Συνάδελφος ζητάει εξυπηρέτηση:

Κέντρο, ένα τρίκυκλο δωμάτιο για μια νύχτα μπορείτε να κλείσετε σε κάποιο από τα ξενοδοχεία που συνεργαζόμαστε;

Συνάδελφος δίνει το στίγμα (θέση) του:

...την οδός (δεν έχει αιτιατική) Πέτρου Συνθήκα (τρίζουν τα κόκαλα του Συνδίκα)ανεβαίνω...

Γενικά η λέξη οδός, για μερικούς δεν έχει καμιά κλίση. Ούτε Γενική. (Δεν βρίσκω την αρχή της οδός). Όπως και άλλες λέξεις, Όπως: "Από τους Αμπελόκηποι θα εξυπηρετήσω."

Συνάδελφος στην γιορτή του Αγίου Νικολάου, ζητάει το λόγο και λέει:

Κέντρο, χρόνια πολλά στους εορτάζοντες όλους και όποιοι είναι εκφωνήτριες.

(Ακατανόητο, μέχρι που έμαθα ότι εννοούσε χρόνια πολλά ΚΑΙ στην εκφωνήτρια Νικολέτα που γιόρταζε εκείνη την μέρα)

Συνάδελφος ζητάει από το κέντρο να συνεννοηθεί με την πελάτισσά του η οποία μιλάει αγγλικά. Η εκφωνήτρια που έχει δουλειά του ζητάει να κατέβει σε άλλο κανάλι στο CB και να τον βοηθήσει εκεί κάποιος.

Κατεβαίνω κι εγώ, περισσότερο από περιέργεια.

-Ακούει κανείς που ξέρει αγγλικά;

-Έλα συνάδελφε δώσε της το μικρόφωνο να δούμε τι ψάχνει, του λέει αυτός που κατέβηκε να βοηθήσει.

Οπότε ακούγεται η πελάτισσα να λέει με σπαστή ελληνική προφορά, αλλά πεντακάθαρα:

-Πελοπονίσο(υ) 22.

-Συνάδελφε, Πελοποννήσου 22 θέλει να την πας η κοπέλα.

-Πελοποννήσου 22; Α, καλά, γιατί εγώ δεν μιλάω αγγλικά και δεν την κατάλαβαίνω…

Σε αντίστοιχη φάση με την παραπάνω, η εκφωνήτρια που έχει χρόνο εκείνη την ώρα, λέει στον συνάδελφο να περάσει μικρόφωνο στους πελάτες του.

Ο πελάτης παίρνει το μικρόφωνο και λέει:

-We want to go to the bitches, you know?

Παύση από το κέντρο…

Τελικά ευτυχώς επεμβαίνει «ελεγκτής» του καναλιού και του ζητάει να κατέβει σε άλλο κανάλι για να του εξηγήσει:

-Έλα ρε συνάδελφε, δεν καταλαβαίνεις; Σε στριπτιζάδικο θέλουν να τους πας οι άνθρωποι.

Πήγαινέ τους στον Καλιγούλα.

Γίνεται η κλήση:

-Νεάπολη, Τσαλδάρη 140 (εκφωνεί το κέντρο).

-740 (ο συνάδελφος διεκδικεί την κλήση).

-740; (Η εκφωνήτρια του δίνει το λόγο)

-Στο σχολείο της Νεάπολης βρίσκομαι.

-Σε ποιο σχολείο;

-Στο σχολείο της Νεάπολης.

-Ναι αλλά σε ποιο σχολείο; Σε ποια οδό;

-Στο σχολείο, ένα είναι το σχολείο. (Η Νεάπολη έχει καμιά 15αριά)

Ευτυχώς για όλους μας, την κλήση διεκδικεί και άλλος συνάδελφος τελικά, την παίρνει και τελειώνει η φάση.

Δυστυχώς, η επόμενη κλήση είναι και πάλι στην Νεάπολη:

-Νεάπολη, Διδυμοτείχου 130.

-740 (ξαναδιεκδικεί ο συνάδελφος).

-740; (με αναστεναγμό απόγνωσης η εκφωνήτρια)

-Βρίσκομαι λίγο πιο κάτω...από το σχολείο της Νεάπολης.

η χρήση της ζώνης ασφαλείας είναι υποχρεωτική για ΟΛΟΥΣ τους επιβάτες

Η χρήση της ζώνης ασφαλείας είναι από το καλοκαίρι υποχρεωτική για όλους τους επιβάτες του ΤΑΞΙ. (Εκτός του οδηγού όσο βρίσκεται εντός πόλεως. Παράδοξο αλλά ισχύει.)

Προκειμένου να ενημερώνονται οι πελάτες για την ζώνη οι περισσότεροι συνάδελφοι έχουν αναρτήσει τις σχετικές ταμπελίτσες. (Πολύ καλή αυτή που βρήκε ο zaf εδώ) Εγώ, αφού είδα ότι η έτοιμη που μας είχε δώσει το ραδιοταξί δεν έπειθε (ίσως ήταν μικρά τα γράμματα, ίσως μικρό το καρτελάκι) έφτιαξα 3, διαστάσεων περίπου 20Χ8, όπου ευκρινώς γράφει αυτά που βλέπετε στην εικόνα:

Καλά όλα αυτά. Ο κυρίως σκοπός μου είναι να περιορίσω όσο είναι δυνατόν την κουραστική ερώτηση "και εμείς εδώ πίσω πρέπει να φορέσουμε ζώνη; Εξ ου και το υπογραμμισμένο "όλους τους επιβάτες". Το κόλπο δεν πιάνει. 7/10 φορές θα πάρουμε τον εξής δρόμο περίπου. " Αλήθεια; Κι εμείς εδώ πίσω; Σιγά μωρέ οι πίσω δεν κινδυνεύουν" κλπ κλπ.

Όλα αυτά μέχρι να τους εξηγήσω συνήθως ότι αν οι πίσω δεν φοράνε ζώνη ενώ οι μπροστά φοράνε, σε περίπτωση σύγκρουσης θα πέσουν πάνω στα καθίσματα των μπροστά και θα τους πνίξουν με τις ζώνες τους. Χτύπα ξύλο.

Το πιο πετυχημένο όμως που έχει συμβεί, νομίζω, 3 φορές τις τελευταίες 2 εβδομάδες που έχω βάλει τα καινούρια ταμπελάκια, είναι το παρακάτω, με τις προφανείς μικρές παραλλαγές στους διαλόγους και τα πρόσωπα.

Μπαίνει μάνα με παιδί ή παιδιά μικρά, στην ηλικία που μόλις έχουν αρχίσει να διαβάζουν.

Μετά από λίγο, το παιδάκι κάνει εξάσκηση/επίδειξη διαβάζοντας:

-Η, η χρησή, η χρήση των, ζω, ζώνων, η χρήση των ζώνων...μαμά τι γράφει εδώ;

-Γράφει ότι η χρήση των ζωνών ασφαλείας είναι υποχρεωτική για όλους τους επιβάτες.

-Δηλαδή;

-Δηλαδή ότι πρέπει να φοράμε όλοι ζώνη ασφαλείας.

-Α. Κάπου εδώ το ενδιαφέρον του παιδιού μετατοπίζεται κάπου αλλού. Το ίδιο και της μαμάς. Το διαβάσαμε, τέλος.

Σκέφτομαι να αλλάξω την ταμπελίτσα. Η καινούρια θα λέει:

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΤΕΣ.

ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

Πώς αντιμετωπίζεται η υπερένταση...

Η κυρία μπαίνει στο ΤΑΞΙ περασμένες 12 το βράδυ.

Καθώς πηγαίνουμε, η κουβέντα γυρνάει στο πόσο κουρασμένη είναι γιατί δουλεύει από το πρωί, και πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις την υπερένταση στο τέλος της ημέρας.

-Θα σου πω εγώ πως ξεπερνάω την υπερένταση και κοιμάμαι εύκολα το βράδυ μου λέει.

-Παρακαλώ, πείτε μου, χαίρομαι εγώ και αρχίζω να κρατάω νοητικές σημειώσεις.

-Λοιπόν, όταν γυρίζω σπίτι κάνω κατ' αρχήν ένα ζεστό μπάνιο.

(Ζεστό μπάνιο σημειώνω).

-Μετά πίνω ένα ζεστό γάλα με μέλι.

(Γάλα με μέλι, ζεστό, εύκολο είναι ως εδώ).

Και συνεχίζει:

-Παίρνω και ένα Λεξοτανίλ, και κοιμάμαι αμέσως.

(Εδώ σκίζω τις σημειώσεις)

Μου θύμισε το παλιό εφηβικό "Θέλω μια εφημερίδα, μια σοκολάτα, αυτές τις καραμέλες, το περιοδικό και ένα κουτί προφυλακτικά".

αλεπουδίτσα, είπε ο "συνάδελφος"

Αυτή την ιστορία την βάζω τελευταία απόψε επίτηδες να μείνει στην κορυφή των posts.
Ντροπή για κάθε επάγγελμα είναι διάφορες συμπεριφορές "επαγγελματιών" που δυστυχώς περνάνε έτσι γιατί σπάνια γίνονται θέμα.
Σκέφτομαι σοβαρά ότι αν ανεβάσω μια λίστα με τις πραγματικές χρεώσεις (αποσκευές, λόγω αεροδρομίου, λιμανιού, ΚΤΕΛ κλπ), ή έστω βάλω link σχετικό με δικαιώματα και υποχρεώσεις, μπορεί να βρω το μπελά μου επειδή δεν συνεννοήθηκα με κάποιο σύλλογο ή σωματέιο για να κρατήσω σημειώσεις στο Internet.
Δεν έχω καμία όρεξη, απολύτως. Θα ήταν καλό να κάνει ο κάθε "καταναλωτής" ότι μπορεί για να γνωρίζει τα δικαώματά του όταν του παρέχεται μια υπηρεσία, και τις υποχρεώσεις του "παρόχου υπηρεσιών". Η ιστορία, είναι χαρακτηριστική αλλά και αυτή όπως και οι υπόλοιπες δεν αναφέρουν ονόματα, χαρακτηριστικές περιγραφές, και μόνο όταν είναι απαραίτητο, διευθύνσεις. Ακόμη και τότε είναι πιθανόν η αναφορά να είναι "ενδεικτική" και όχι ""πραγματική"", οπότε παρακαλώ μη σκαλίζετε ξαφνικά ανθρώπους επειδή έτυχε να σας λέει κάτι ο "45άρης κύριος που μπήκε στο ΤΑΞΙ Δευτέρα βράδυ και πήγε Καλαμαριά"
Ενώ στην πραγματικότητα πήγε Αι Γιάννη ή στην Περαία για ψάρια τελικά.
Τώρα που το βλέπω, αυτό το pre-post πρέπει να το κάνω Disclaimer.
Η ιστορία λοιπόν επιτέλους:

Καλοκαίρι φτάνω στα ΚΤΕΛ Χαλκιδικής. Εκείνη την εποχή είναι ακόμη στην Κηφισιά (Θεσσαλονίκης).

Μπροστά 2-3 "συνάδελφοι" λένε τα δικά τους και περιμένουν να έρθει λεωφορείο για να ψαρέψουν/διαλέξουν πελάτες.

Απηυδισμένος προφανώς από την κατάσταση με πλησιάζει ένας αλλοδαπός. Με σπαστά ελληνικά μου δίνει να καταλάβω ότι θέλει να πάμε στο ΚΤΕΛ Μακεδονία (στην άλλη άκρη της πόλης).

Βάζουμε τις αποσκευές του πίσω, και κάνουμε να ξεκινήσουμε. Μας σταματάει όμως μια κυρία γύρω στα 50, που την έχω δει τόση ώρα να κάνει βόλτες πάνω κάτω, και με ρωτάει αν βολεύει να την πάμε στη Γενική Κλινική.

Της απαντάω αρνητικά (έχω στο μυαλό μου να φύγω από Νέα Εγνατία) και ξεκινάω να φύγω. Τότε πλησιάζει ένας από τους "συναδέλφους" και ρωτάει τι συμβαίνει.

-Ε να, του λέω, η κυρία ρωτάει αν βολεύει να την πάρουμε μαζί αλλά πάμε αλλού.

-Γιατί, που πάει η κυρία; λέει αυτός.

-Στη Γενική Κλινική, αλλά εμείς πάμε ΚΤΕΛ.

-Ααα δεν είναι σωστά πράγματα αυτά. Να μην κάνεις τέτοια γιατί θα τιμωρηθείς.

(Ομολογώ ότι δεν τον καταλαβαίνω. Μου πήρε ώρα αφού είχε τελειώσει το επεισόδιο για να καταλάβω ότι αυτό που τελικά ήθελε ήταν, να αποβιβάσω τον αλλοδαπό, να τον βάλει αυτός μέσα στο ΤΑΞΙ του και να τον κρατήσει "όμηρο" εκεί μέχρι να γεμίσει το ΤΑΞΙ όταν έρθει το λεωφορείο. Μάλλον. Για την ώρα πάντως δεν τον καταλαβαίνω.)

-Τι εννοείς ρε φίλε θα τιμωρηθώ; του λέω. Από ποιον θα τιμωρηθώ και γιατί; Αφού πρώτος ήρθε ο άνθρωπος, βάλαμε τα πράγματά του και φεύγουμε. Τώρα ήρθε η κυρία.

-Ακούς τι σου λέω; συνεχίζει με ύφος αυτός. Δεν είσαι εντάξει. Την κυρία έπρεπε να πάρεις.

Κάπου εκεί αρχίζει και με κουράζει η φάση.

-Κοίτα του λέω, αφού τόσο πολύ σε ενδιαφέρει, πάρε την κυρία εσύ ή κάποιο από τα φιλαράκια σου εκεί, και πηγαίνετέ την στον προορισμό της.

Αυτό δεν τον βολεύει φυσικά. Η κυρία ακούει αλλά δεν βγάζει λέξη. Προφανώς φοβάται να πάρει θέση, αλλιώς τόση ώρα που την εμπαίζουν θα είχε κάνει φασαρία.

-Όχι εσύ θα την πάρεις, συνεχίζει. Που κάθεσαι και διαλέγεις πελάτες.

-Εγώ διαλέγω πελάτες; Κοίτα δεν έχω πρόβλημα, αν δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω, φωνάζω την τροχαία να σου το εξηγήσει.

Και τότε ξέσπασε η (σκατο)καταιγίδα:

-Την τροχαία θα φωνάξεις; Μια πίπα θα μου κάνεις. Χθεσινή αλεπουδίτσα. Εγώ φταίω που δε σε γάμησα μικρό... κλπ κλπ

Αυτό δεν το περίμενα. Προφανώς τα είχε έτοιμα να τα πει όλα αυτά. Πρέπει συχνά να βρισκόταν σε αντίστοιχες καταστάσεις με πελάτες που αγανακτισμένοι επικαλούνταν τον νόμο.

Δεν μου πήρε ώρα να εξετάσω τις επιλογές που είχα, καθώς αυτός συνέχιζε το ακατάσχετο υβρεολόγιο:

1)Αν έβγαινα έξω και τον πλάκωνα (τον είχα πιστεύω), με την προϋπόθεση ότι δεν συμμετείχαν τα φιλαράκια του, θα φώναζαν την αστυνομία και θα έλεγαν ομαδικά ψέματα. (Αυτός του επιτέθηκε κύριε αστυνόμε. Ο καλός συνάδελφος του έκανε παρατήρηση που διάλεγε πελάτες και αυτός τον πλάκωσε).

1α)Αν η αστυνομία πίστευε αυτή την εκδοχή εγώ θα έβγαινα φταίχτης ποικιλοτρόπως (επιλογή πελάτη, επίθεση, εξύβριση).

1β)Αν δεν πίστευε αυτή την εκδοχή, θα βρισκόμουν εκτεθειμένος στο μέλλον σε πράξεις αντεκδίκησης (από το σου σκάω τα λάστιχα, μέχρι το στέλνω να σε δείρουν τα ξημερώματα που κλείνεις το ΤΑΞΙ).

2) Αν δεν ερχόταν η αστυνομία. Θα είχα δημιουργήσει αυτομάτως θρασύδειλους εχθρούς που θα ψάχνονταν να μου την φέρουν στο μέλλον και για πάντα (βλέπε 1β)

3) Αν τις έτρωγα, θα τις είχα φάει. Ερχόταν δεν ερχόταν η αστυνομία, για ξύλο βγήκα ή για δουλειά;

4)Αν άρχιζα να τον βρίζω κι εγώ, θα ήμασταν εκεί ακόμη να βριζόμαστε. Και;

Αλλά και τα βρισίδια δεν τα έχω καθόλου εύκολα.

Όποια συνέχεια και να σκεφτεί κανείς, αίσιο τέλος δεν θα υπήρχε. Αντιθέτως.

Εξάλλου, σε αυτή τη δουλειά (και στην οδήγηση γενικότερα δηλαδή), η ηρεμία και η συγκέντρωση είναι βασικότατες προϋποθέσεις. Δεν έπρεπε να είχα ασχοληθεί και τόσο που ασχολήθηκα με λίγα λόγια.

Του πέταξα κάτι του στυλ "βρε άντε τράβα να γίνεις άνθρωπος, ωραίος συνάδελφος, είμαστε και στο ίδιο κανάλι (ραδιοταξί)," και έφυγα.

Από τον καθρέφτη τον έβλεπα να συνεχίζει να φωνάζει ενώ η υποψήφια πελάτισσα απομακρυνόταν τρομαγμένη.

Ο αλλοδαπός δίπλα μου που τόση ώρα δεν είχε βγάλει λέξη με κοίταξε:

-Τι ήθελε αυτός; ρώτησε με τα σπαστά ελληνικά του.

Τώρα τι να του εξηγήσεις;

Τζοβανοπούλου και Γκαϊντέ γωνία!;

Ξεκινάμε από τα ΚΤΕΛ με μια κυρία γύρω στα 50-55.

-Που θα πάμε;

-Τζοβανοπούλου και Γκαϊντέ.

Δεν μπορώ να πω ότι ξέρω όλους τους δρόμους. Για κάθε έναν που ξέρω, υπάρχουν 50 που αγνοώ ή δεν θυμάμαι το όνομά τους. Οπότε ρωτάω.

-Που είναι αυτό περίπου; Δεν θυμάμαι καμία από τις δυο.

-Α δεν τις ξέρεις, παίρνει συγκαταβατικό ύφος. Θα σου πω εγώ. Στην Τριανδρία είναι.

Ξεκινάω λοιπόν για την Τριανδρία ενώ σπάω το μυαλό μου. Το GPS δεν τις βρίσκει (τουλάχιστον στους Δήμους Τριανδρίας και Θεσσαλονίκης), και το όνομα Γκαϊντέ τουλάχιστον θα το θυμόμουν αν το είχα ακούσει, είναι παράξενο. Γκάιντες και πίπιζες.

Ξαφνικά, και ενώ έχουμε φτάσει στο Καυτατζόγλειο, μου λέει:

-Από εδώ δεξιά κάτω.

Στρίβω τελευταία στιγμή (την Πλήνθονος Γεμιστού, ναι υπάρχει τέτοιο όνομα σε δρόμο, είναι αυτός της Σ.Α.Σ.), και καθώς κατεβαίνουμε μου λέει να στρίψω αριστερά.

-Εδώ είμαστε, μου λέει.

Το "Τζοβανοπούλου και Γκαϊντέ" γωνία, είναι η οδός Γκαίτε Τζοβαροπούλου.

-Μα αυτή είναι η Γκαίτε Τζοβαροπούλου, της λέω.

-Ε, κι εγώ αυτό δεν σας είπα; Τζοβανοπούλου και Γκαϊντέ γωνία, μου απαντάει θριαμβευτικά.

Καλά λέει η γυναίκα, αφού αυτό μου είπε.

πάμε ΣΦΑΙΡΑ!!!

Κυριακή πρωί, Εγνατία Αριστοτέλους.

Μπαίνει μια κοπέλα, και πριν καλά καλά κλείσει την πόρτα μου λέει:

-Πήγαινε με 200, πέρνα κόκκινα, θέλω να πάω στο τέλος της Νέας Εγνατίας ΣΦΑΙΡΑ.

Μικρή παύση και της απαντάω:

-Έχετε μπει σε λάθος είδος οχήματος.

-(;;;).

-Για να πάτε με 200 και να περνάτε με κόκκινα, θα μπείτε σε κάποιον "συνάδελφο" που το "ταξί" του έχει μπλε φάρους στην οροφή, και στις πόρτες γράφει "Ελληνική Αστυνομία" ή "Ασθενοφόρο". Εγώ, αν επιμένετε να πάμε μαζί, θα σας πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ, αλλά δυστυχώς, νόμιμα.

Δεν ξαναμίλησε μέχρι το τέλος της διαδρομής 7 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα αργότερα.

καζίνο παρακαλώ

(Το παρακάτω περιστατικό συμβαίνει μια στις τόσες, με παραλλαγές του σημείου άφιξης, αλλά όχι και του προορισμού).

Η κυρία, γύρω στα 70, με σταμάτησε έξω από τα κοιμητήρια της Καλαμαριάς.

Με ύφος και τόνο περίλυπο μουρμούρισε:

-Στο καζίνο παρακαλώ.

-Βεβαίως, της απάντησα και πήρα το δρόμο για τον "ναό του χρήματος", όπως το αποκαλούν αρκετοί παίχτες μεταξύ τους.

Έχω καταλάβει από την αρχή ότι η κυρία με κοιτάζει προσπαθώντας να δει αν αποδοκιμάζω τον προορισμό μας.

Βλέποντας ότι έχω μάλλον ουδέτερο ύφος αποφασίζει να μου δώσει εξηγήσεις.

-Αχ, ξεκινάει. Τι είναι ο άνθρωπος;

-Ένα τίποτα μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, απαντάω.

Αυτό την μπερδεύει για λίγο. Το επεξεργάζεται και συνεχίζει.

-Από τον άντρα μου φεύγω. Πέθανε ο λεβέντης μου, πάνε 5 χρόνια.

-Ζωή σε εσάς της λέω. Γενικά το θέμα είναι λεπτό και δυσάρεστο. Πολλές φορές καταλήγει σε ένα ξέσπασμα δακρύων, αληθινών ή όχι, αμαρτία δεν παίρνω.

-Μας άφησε το αγόρι μου, συνεχίζει. Και είμαι μόνη από τότε.

Σκέφτομαι να θίξω ή όχι το θέμα των παιδιών, φιλενάδων, συγγενών και της συμπαράστασής τους αλλά ευτυχώς συνεχίζει.

-Παράπονο δεν έχω. Με πρόσεχε πάντα, και έτσι δεν με άφησε. Και την σύνταξή του έχω (στρατιωτικός ήταν) και κάτι ενοίκια παίρνω, από κάτι σπιτάκια και κάτι χωραφάκια που έχουμε.

-Ωραία μπράβο του, είναι το μόνο που σκέφτομαι να πω.

-Ναι, κι εγώ έρχομαι συχνά και του ανάβω ένα κερί, και μετά, για να ξεχάσω τον πόνο μου, πάω και παίζω στο καζίνο να ξεχαστώ...

κουρασμένα παιδιά

Το ζευγάρι των Κυπρίων και κατά πάσα πιθανότητα φοιτητών μπαίνει στο ΤΑΞΙ, στην πιάτσα της καμάρας στην Εγνατία.

-Ιασονίδου Ολύμπου, μου λέει το παληκαράκι.

Για όσους δεν ξέρουν, να πω ότι η απόσταση είναι πολύ μικρή. Ξεκινάς στην Εγνατία, 50 μέτρα μετά στρίβεις δεξιά την Ιασονίδου και 4 τετράγωνα μετά συναντάς κάθετη την Ολύμπου.

Καθώς φτάνουμε την Φιλλίπου (ένα τετράγωνο μακριά) η κοπέλα λέει:

-Κύριε θα πάμε από το τέρμα γιατί είναι μονόδρομος.

Αυτό με μπερδεύει απολύτως, Η διασταύρωση Ιασονίδου Ολύμπου είναι μπροστά μας στα 50 μέτρα πλέον. Ποιο τέρμα; Ποιος μονόδρομος;

-Ιασονίδου Ολύμπου δεν μου είπατε; ρωτάω.

-Ολύμπου 103, λέει αυτή.

-Δεν πειράζει ας μας αφήσει με Ιασονίδου επεμβαίνει ο τύπος.

Κοιτάζω το GPS στα γρήγορα. Το 103 της Ολύμπου δείχνει να είναι σχεδόν στην γωνία με Ιασονίδου. Δεν καταλαβαίνω.

-Ε γιατί να μη μας πάει ακριβώς αφού (το παρακάτω δεν το πιάνω, είναι στα κυπριακά).

Αρχίζω να τα παίρνω ελαφρώς. Γενικά δεν έχω αντίρρηση να πηγαίνω τον κόσμο ακριβώς εκεί που θέλει αλλά, η είσοδος στην Ολύμπου (το 103 είναι δεξιά μας, και δεν μπορούμε να μπούμε, είναι όντως μονόδρομος) απαιτεί πλέον έναν κύκλο που περιλαμβάνει στενά με κακοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, είναι νύχτα και έχει βρέξει νωρίτερα.

-Αφήστε μας εδώ στη γωνία λέει πάλι το παληκαράκι.

-Ε, άντε καλά ας μας αφήσει εδώ, υποχωρεί με μισή καρδιά η κοπέλα (θα το πληρώσεις αυτό φίλε, είμαι σίγουρος).

-2,65 ελάχιστη μίσθωση έχουμε "κάνει" λέω εγώ.

Η κοπέλα απλώνει το χέρι της και μου προτείνει ένα πενηντάρικο! Τα νεύρα μου.

-Ρε παιδιά, 2,65 είναι, πενηντάρικο μου δίνετε;

Ψάχνονται. Δεν έχουν πιο ψιλά. Τους δίνω τα ρέστα και καθώς κατεβαίνουν βλέπω και το 103 της Ολύμπου. Είναι 10 μέτρα μακριά, η 2η πόρτα από την Ιασονίδου.

Διάρκεια διαδρομής: 2λεπτά και 45 δευτερόλεπτα.

Απόσταση: 540 μέτρα.

Τελικά δεν γεννιούνται μόνο τα "ντόπια" Ελληνόπουλα κουρασμένα.

Δεξιά θα πάμε

Η κυρία είναι γύρω στα 60 και έχει μπει από το κέντρο της πόλης.

-Ωραιόκαστρο, είναι το πρώτο, και μοναδικό εντός τόπου και χρόνου πράγμα που λέει. Στη συνέχεια της διαδρομής περνάει από περιόδους παύσης που σκέφτεται προφανώς, σε περιόδους όπου φωναχτά συνεχίζει τις σκέψεις της.

Έτσι, μαθαίνω για την Γερμανία, όπου πήγαινε και έπαιρνε φαγητό για 35 άτομα και τους έδινε ρέστα χωρίς να σημειώνει τίποτε. Είναι μαθηματικό μυαλό σαν την κόρη της που έγινε λογίστρια.

Παύση.

Στους Γερμανούς αρέσει πολύ το Ελληνικό φαγητό, Πάντα περνούσαν από ένα Ελληνικό εστιατόριο για γύρο πριν πάνε για μπύρες.

Παύση.

Όταν γύρισε με τον άντρα της είχε ήδη 2 παιδιά που ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα αλλά καλύτερα αν έμεναν Γερμανία.

Παύση.

Στις δυο πρώτες παύσεις εγώ ψαρώνω ότι περιμένει να σχολιάσω κάτι. Καταλαβαίνω γρήγορα ότι κάνω λάθος γιατί την δεύτερη φορά απλώς με διακόπτει για να περάσει στο επόμενο παραλήρημα. Οπότε από εκείνη τη στιγμή και μετά απλώς την αφήνω να λέει, και όταν κάνει παύση πετάω δυο λέξεις και τέλος.

Στα όριά μου με φτάνει όταν, αφού έχει κατηγορήσει δεόντως την αδελφή της για αδιαφορία, αρχίζει να περιγράφει ένα έκζεμα που έβγαλε κάποτε η μάνα της.

Εκεί την διακόπτω πλέον:

-Είναι απαραίτητο να μου το περιγράψετε; την ρωτάω. Προτιμώ να μην ακούω για ασθένειες, ειδικά όταν πρόκειται για περιγραφές τέτοιου είδους.

-Εεεεε συγνώμη, δεν ήξερα, συγνώμη μου λέει. Γιατί δεν το είπες από την αρχή ότι έχεις πρόβλημα;

-Γιατί συνήθως δεν μου περιγράφουν ανοιχτές πληγές, της απαντάω και από εκεί και πέρα δεν μιλάει καθόλου.

Δεν έχω γλυτώσει και πολλά, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στη στροφή Ωραιοκάστρου.

Ανεβαίνουμε λοιπόν ήσυχα ήσυχα πλέον, και επειδή τέτοιος είμαι, βλέπω την αμηχανία της και δεν θέλω να την αφήσω έτσι. Ρωτάω λοιπόν:

-Που περίπου πηγαίνουμε;

-Από τον ΟΑΕΔ θα πάμε δεξιά, προς το χωριό, μου λέει, δείχνοντας ταυτόχρονα με το δεξί της χέρι. Την κίνηση του χεριού την βλέπω με την άκρη του ματιού μου.

Το σκέφτομαι μερικά δευτερόλεπτα.

-Από τον ΟΑΕΔ δεξιά έχει κάτι δρομάκια, αλλά όχι το χωριό της λέω.

Αριστερά εννοείτε μήπως;

-Όχι, δεξιά θα στρίψουμε, επαναλαμβάνει και δείχνει πάλι με το δεξί χέρι.

Κοιτάζω το χέρι της και καταλαβαίνω ότι δείχνει αριστερά με μια κυκλική κίνηση.

-Αριστερά δείχνετε όμως, καλά κατάλαβα ότι αριστερά θα στρίψουμε, της λέω.

Κι εκείνη ατάραχη στον κόσμο της απαντάει:

-Ε, ναι αλλά σου δείχνω με το δεξί χέρι, γι 'αυτό λέω δεξιά.

Κάπου εκεί αρχίζω να αναρωτιέμαι αν θα βρεθούμε να κάνουμε αριστερόστροφες δεξιές στροφές για πάντα στο Ωραιόκαστρο αλλά ευτυχώς όχι. Οι οδηγίες της είναι σαφείς (αν κοιτάς που δείχνει κάθε φορά και αγνοείς τι λέει). Φτάνουμε στο σπίτι (της μεγάλης της κόρης που έχει 2 παιδιά, το ένα αγοράκι, ο άντρας της έχει εταιρία κλπ κλπ) και αισίως τελειώνει και αυτό.

Γιατί ρε φίλε;

Ο τύπος, γύρω στα 35-40 μπαίνει σούρουπο από την Λαμπράκη στην Τούμπα.

-Παλαιού σταθμού θα πάμε, μου λέει.

Σε όλη την διαδρομή σχεδόν δεν ανταλλάσουμε κουβέντα, εκτός από ένα μικροσχόλιο για την κίνηση.

Φτάνουμε τελικά στην παλαιού σταθμού. -Ο δρόμος είναι παράλληλος κάτω από την Γιαννιτσών, σκοτεινός και έρημος τέτοιες ώρες.

-Εδώ πίσω από το λεωφορείο μου λέει κάποια στιγμή.

Σταματάω, κοιτάει το ταξίμετρο, βγάζει κέρματα με πληρώνει και καθώς έχει ανοίξει την πόρτα να βγει γυρνάει και μου λέει γρήγορα και κάπως μασημένα:

-Να σου δώσω 50 ευρώ, να σου κάνω μια πίπα;

Μου παίρνει δυο δευτερόλεπτα να καταλάβω τι είπε (αρχικά ο εγκέφαλός μου πιστεύει ότι μου ζήτησε να του χαλάσω 50άρικο). Μετά συνειδητοποιώ και του απαντάω:

-Όχι.

-Με 100; επιμένει αυτός.

-Όχι. Από τη μια αρχίζω και εκνευρίζομαι. Από την άλλη είμαστε και στην ερημιά και ποτέ δεν ξέρεις που οδηγεί κάποιον η απόρριψη.

-Τουλάχιστον να στον πιάσω λίγο, συνεχίζει ακάθεκτος.

-Όχι ρε φίλε.

-Γιατί ρε φίλε; Έχει ένα παραπονεμένο τόνο, σαν να του είπα ότι το μαγαζί είναι γεμάτο, ενώ βλέπει ότι δεν έχει ψυχή μέσα. Από τη μια τον λυπάμαι.

-Γιατί είμαι παντρεμένος και την αγαπάω την γυναίκα μου. Αυτό μάλλον τον πείθει τελικά.

-Εντάξει, καλό απόγευμα τότε, μου λέει, και κλείνοντας την πόρτα εξαφανίζεται ανάμεσα στα παρκαρισμένα λεωφορεία.

Scorpions in Thessaloniki

Πέρσι το καλοκαίρι είχαμε στην Θεσσαλονίκη συναυλία των Scorpions. Ιστορική αρπαχτή, θέλω να πω, συναυλία. Από νωρίς το απόγευμα έχω μεταφέρει εκεί αρκετό κόσμο (πιτσιρικάδες κυρίως, μερικά συγκροτήματα τα ακούνε όλοι οι 16χρονοι επί 30 χρόνια και μέχρι τα 40 τους).

Οι ώρες περνάνε, και έχω φτάσει τελικά κατά τις 4:30 τα ξημερώματα έξω από τα "καλοκαιρινά" μαγαζιά της περιοχής αεροδρομίου, συγκεκριμένα έξω από αυτό που τραγουδάει ο Ρέμος.

Σιγά σιγά έρχεται και η σειρά μου να παραλάβω, οπότε βλέπω να κατηφορίζουν από την είσοδο του μαγαζιού, δυο πολύ άσχημες μεθυσμένες Αγγλίδες τουρίστριες (αυτό το προφίλ σχηματίζω), υποβασταζόμενες από κάποιον που μοιάζει εκπληκτικά με τον Ψινάκη (και μπορεί και να ήταν αλλά δεν παίρνω και όρκο).

Φτάνουν στο ΤΑΞΙ, ο "Ψινάκης" τραβάει να τους πάρει τα ποτήρια που επιμένουν να πάρουν μέσα στο ταξί, και τελικά μου λέει δείχνοντας την ψηλότερη "Αγγλίδα":

-Ο ντράμερ των Scorpions είναι(!!!;;;), θα τους πας στο Hyatt, ήθελε Mercedes ΤΑΞΙ αλλά του είπα δεν έχει τώρα τέτοια, μπες σε όποιο βρούμε.

Και με τα λόγια αυτά τους βοηθάει να μπούνε στο ΤΑΞΙ, καθώς αμφότεροι ο ντράμερ και η συνοδός του είναι λάσπη.

Ξεκινάμε για το ξενοδοχείο, που ευτυχώς είναι κοντά, γιατί προφανώς τα προκαταρκτικά τα έχουν κάνει μέσα στο νυχτερινό κέντρο και περνάνε στα κυρίως.

Ταυτόχρονα η κοπέλα του λέει "it was really nice that you danced with me" (στον Ρέμο πάντα), καθώς και διάφορα μεθυσμένα μισόλογα.

Φτάνουμε αισίως, και ο πορτιέρης του ξενοδοχείου τσακίζεται να έρθει να βοηθήσει.

Ίσως να χρειαζόταν και ένας δεύτερος, καθώς ο ντράμερ με μεγάλη δυσκολία βρίσκει την πόρτα του ΤΑΞΙ, αλλά τελικά τα καταφέρνει. Ταυτόχρονα η συνοδός με έχει αρχίσει σε ένα μεθυσμένο "thank you, thank you, you are so nice" κλπ κλπ, και έχει σκύψει μπροστά να με φιλήσει. Το ίδιο κάνω κι εγώ, σκύβω μπροστά για να μη με φτάσει, αλλά τελικά με σταματάει το τιμόνι και έτσι μου σκάει ένα λιπαρό στο δεξί μάγουλο, και κάνει να βγει.

-I expect that somebody will pay me, right; ρωτάω προσπαθώντας να πάρω το μυαλό μου από την αηδία που μου έτυχε.

-What did he say; ρωτάει ο ντράμερ, που κρατιέται από την ανοιχτή πόρτα και σκύβει επικίνδυνα μέσα στο ΤΑΞΙ.

-He wants to get paid, του μεταβιβάζει αυτή.

-`Of course, of course, λέει αυτός. Την τραβάει έξω από το ΤΑΞΙ, και φεύγουν αλληλοϋποβασταζόμενοι και παραπατώντας.

Οπότε, έρχεται ο πορτιέρης και μου λέει:

-Άντε πάλι τυχερέ, και φιλάκι πήρες.

-Ναι, ναι, φιλάκι πήρα, ΦΡΑΓΚΟ δεν πήρα.

-Σοβαρά μιλάς; Ο πορτιέρης το σκέφτεται λίγο και λέγοντας, "μισό λεπτό" τραβάει για την ρεσεψιόν.

Επιστρέφει μετά από λίγο και με ρωτάει πόσο ήταν η διαδρομή.

-Ελάχιστη μίσθωση, δυόμισι ευρώ του λέω, και δεν είναι για τα λεφτά, αλλά να λέω ότι πήρα τον ντράμερ των Scorpions με το ΤΑΞΙ και μου άφησε φέσι; Δεν λέει...

-Ε όχι και πιστόλι από τους Scorpions συμφωνεί και αυτός. Μου δίνει τα λεφτά, του δίνω απόδειξη (να δώσει στην ρεσεψιόν) και καληνυχτιζόμαστε.

Κάτι καλύτερο δεν γίνεται;

Το περιστατικό συνέβη στην αρχή της "καριέρας" μου ως οδηγού ΤΑΞΙ.

Αυτό το λέω γιατί πλέον φαντάζομαι θα το είχα χειριστεί λίγο διαφορετικά.

Φεβρουάριος, γύρω στις 10 το πρωί, βρίσκομαι σταματημένος στην πιάτσα Εγνατία με Αριστοτέλους.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει κάποιος, που βλέπω με την άκρη του ματιού μου γιατί ταυτόχρονα βλέπω ότι έρχεται λεωφορείο και ξεκινάω για να το προλάβω πριν μας κλείσει τον δρόμο.

-Καλημέρα, λέω, και η απάντηση είναι ένα ακατάληπτο μουρμουρητό. Εντάξει αυτό δεν είναι ασυνήθιστο, δεν έχουν όλοι όρεξη για κουβέντες, και μερικοί έχουν δύσκολη ακόμη και την καλημέρα.

-Που θα πάμε;

-Στο Άγιο Κοσμά.

-Και που είναι αυτό;

-Έξω από τις εργατικές κατοικίες. (η φωνή του κάθε φορά που μιλάει είναι μεταξύ μουρμουρητού και τραυλίσματος)

-Ποιες εργατικές ρε φίλε, ρωτάω και για πρώτη φορά γυρνάω και τον κοιτάζω.

Ο τύπος, Φεβρουάριο μήνα είπαμε, φοράει ΜΟΝΟ εσώρουχα μπλε χρώματος, σκισμένα αθλητικά παπούτσια, και κρατάει ένα δερμάτινο παραφουσκωμένο πορτοφόλι.

-Κοίτα, του λέω, δεν ξέρω που είναι αυτό, πες μου που να σε αφήσω.

(Εδώ ήταν το λάθος, έπρεπε απλώς να σταματήσω και να του πω να κατέβει να τελειώνουμε).

Από εδώ πάμε, από εκεί πάμε, από τα περαστικά αυτοκίνητα μας κοιτάζουν, τελικά, μετά από μεγάλο ζιγκ-ζαγκ φτάνουμε στην πλατεία Αντιγονιδών.

-Πόσο θέλεις; με ρωτάει.

-Ενάμισι ευρώ, του απαντάω (τόσο ήταν τότε η ελάχιστη μίσθωση).

Ανοίγει το δερμάτινο πορτοφόλι, και αποκαλύπτεται ότι είναι γεμάτο με διπλωμένες εφημερίδες.

Ψάχνει ψάχνει, βγάζει μια τηλεκάρτα, συνεχίζει να ψάχνει αλλά το μόνο που βρίσκει είναι εφημερίδες.

-Τίποτε καλύτερο δεν γίνεται; μου λέει.

-Τι καλύτερο ρε φίλε, του απαντάω, την τηλεκάρτα θα μου δώσεις; Άντε φύγε, δεν θέλω τίποτε.

Μουρμουρίζει κάτι, βγαίνει, και καθώς ξεκινάω να φύγω, τον βλέπω να τραβάει για το καρτοτηλέφωνο.

Μικρό Βιογραφικό

Μικρό Βιογραφικό (;!)
Από μικρό μου άρεσε η "απομακρυσμένη επικοινωνία". Ασύρματοι, ραδιόφωνο, Penfriends.
Έτσι στα 13 απέκτησα το πρώτο μου "πενταδάκι", ή αλλιώς, πομπό FM ελάχιστης εμβέλειας. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο, η μια πειρατία την άλλη και τελικά γύρω στο 1988-89 βρέθηκα στο Ράδιο Ακρόπολις. Η "θητεία" μου εκεί (με το ψευδεπίθετο Γιάννης Φωτίου) μέχρι το άδοξο τέλος του σταθμού, άφησε πολλές καλές αναμνήσεις, εμπειρίες και ένα ψευδώνυμο (Acro).
Το ραδιόφωνο τελείωσε, αλλά ξεκίνησε το Ιντερνετ κάπου το 94. Η απομακρυσμένη επικοινωνία πήρε τη μορφή του IRC (undernet, #hellas κυρίως) για αρκετά χρόνια. Και όταν τελείωσε και το IRC για ΄μένα, υπήρχαν ήδη ένα σωρό πράγματα να κάνει κανείς Online.
So many things, so little time.
Ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός στράφηκε από την πληροφορική (καλή αλλά κακοπληρωμένη στη Θεσσαλονίκη) στην οδήγηση ενός ΤΑΞΙ. Κουραστική και πολύωρη εργασία αλλά δεν το έχω μετανοιώσει. Έχει πολλά αρνητικά (ωράριο, συνθήκες, κίνδυνοι κλπ κλπ) αλλά σε κρατάει σε επαφή με τον κόσμο, και δεν έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου.

Μήνες μετά την πρώτη αναφορά στην ιδέα να μοιραστώ με το web καταστάσεις που συμβαίνουν στο ΤΑΧΙ, τελικά κάπου εδώ ξεκινάει η ιστορία αυτού του blog.
Τα περιστατικά είναι όλα αληθινά και τα μεταφέρω όσο καλύτερα τα θυμάμαι.
Και ενώ μεταξύ των συναδέλφων δεν είναι ασυνήθιστες ιστορίες (με τις παραλλαγές τους), για τους υπόλοιπους φαίνεται ότι έχουν κάποιο ενδιαφέρον.
Καλά χιλιόμετρα σε όλους, με υγεία, και κανένα κακό να μη μας βρει...