Ο "μποέμ" και η "ξανθιά"

Είναι απόγευμα και ο δρόμος με έχει φέρει πολύ κοντά στο σπίτι μου. Καθώς σκέφτομαι να κάνω μια στάση εκεί, για δύο κουβέντες με τη γυναίκα μου και κανένα καφέ, ένα ανεμοδαρμένο ζευγάρι μου κάνει νόημα. Ανεμοδαρμένο κυριολεκτικά καθώς ο Βαρδάρης φυσάει και ξεφυσάει σαν αθλητής σε κατάψυξη.

Καθώς ανάβω alarm τους παρατηρώ καλύτερα. Η κοπέλα έχει ξανθό(βαμμένο) μαλλί, φοράει κόκκινο "βγάζω μάτι" κραγιόν και ακόμη πιο κόκκινο σακάκι. Η συνταγή της επιτυχίας ολοκληρώνεται με μίνι φούστα, λεοπαρδαλέ καλτσόν και το ανάλογο ύφος. Και επιβεβαιώνεται όταν μπαίνοντας με κοιτάζει στα μάτια (άδικα γιατί εγώ κοιτάζω πάνω από το κεφάλι της) και στο καλησπέρα μου απαντάει με ένα σπαστό "γεια σο".

(Παρένθεση εδώ. Δεν έχω τίποτε εναντίον των αλλοδαπών ή μη προκλητικά ντυμένων γυναικών. Απλώς αναγνωρίζω το προφίλ των γυναικών: "Με την εμφάνισή μου παίρνω πάντα αυτό που θέλω. Όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω μου και με υπηρετεί" και φροντίζω να έχω τη λιγότερη δυνατόν επαφή μαζί τους.)

Ο τύπος έχει πατημένα τα σαράντα και έχει το μποέμ στυλάκι, σπαστό μαλλί μέχρι τον ώμο, δερμάτινο, μεγάλα γυαλιά ηλίου (δηλαδή άνετος, ανεξάρτητος οικονομικά αλλά και freestyler από άποψη). Επιπλέον χρησιμοποιεί την επιτηδευμένα καθαρή προφορά (Αθηναϊκή για μερικούς) με συγκαταβατικό τόνο (τα καταλαβαίνω όλα, τα ξέρω όλα, τα έχω ζήσει όλα). Και αυτό το προφίλ το αναγνωρίζω και επιδιώκω τις ελάχιστες δυνατόν τριβές.

Ο τύπος μου ζητάει να τους κατεβάσω στην Έκθεση. Ο δρόμος μας περνάει από τα κάστρα, οπότε έρχεται η πρώτη ερώτηση:

-Από εδώ δεν πάμε για την αριστερή πύλη; (δεν είναι ντόπιος. Κανένας Θεσσαλονικιός ή συχνός επισκέπτης δεν λέει τις "πορτάρες" των κάστρων "πύλες"),

-Για την κεντρική πάμε από εδώ, του απαντάω.

-Πήγαινε αριστερά τότε, θα σου πω εγώ που, έχει μια ταβέρνα, να φάμε κάτι.

Πηγαίνω προς τα εκεί που λέει και καταλαβαίνω τελικά ότι με κατευθύνει σε "φοιτητικό" ταβερνάκι στο οποίο οι δυο τους δεν κολλάνε με τίποτα, ειδικά η κοπέλα. Περί ορέξεως...

-Και αν είσαι εδώ κοντά σε καμία ώρα, να έρθεις να μας πάρεις, μου λέει.

Χαμογελάω.

-Αν είμαι εδώ κοντά θα έχω το νου μου.

-Ε ναι. Κάπου εδώ κοντά δεν θα γυρίζεις; επιμένει.

(Για το πως πιστεύει αρκετός κόσμος ότι δουλεύουμε έχω αναφερθεί σε προηγούμενο post. ).

-Κοιτάξτε, του λέω, ο επόμενος πελάτης που θα μπει μπορεί να με πάει στην Καλαμαριά ή την Περαία, οπότε πραγματικά δεν μπορώ να ξέρω που μπορεί να βρίσκομαι σε μία ώρα.

-Εντάξει, θα μας δώσεις το τηλέφωνό σου να σε πάρουμε, συνεχίζει ακάθεκτος. Δεν απαντάω.

Δυστυχώς το ταβερνείο είναι κλειστό. Το ίδιο και το επόμενο το οποίο αναγνωρίζει (και το οποίο είναι πραγματικά "παρακμιακό").

-Καμιά άλλη ταβέρνα δεν έχει εδώ; ρωτάει.

Πως, του απαντάω, έχει παραπέρα με θέα την πόλη.

-Α όχι εκεί δεν μου αρέσει. Τις βρίσκω πολύ τουριστικές, μου λέει. Δεν ξέρω αν συμφωνείς.

-Τι να σας πω, του λέω. Έφαγα εκεί τελευταία φορά το καλοκαίρι και δεν με θεωρώ τουρίστα. Καλό φαγητό έχουν πάντως.

-Μπα όχι όχι, δεν μου αρέσουν αυτά, λέει. Λίγο παρακάτω εντοπίζει την πλέον "τουριστική" ταβέρνα.

-Εδώ είναι ανοιχτά; ψάχνεται.

Δυστυχώς ούτε εκεί είναι ανοιχτά.

-Πρέπει να έχουν ρεπό τις Δευτέρες, του λέω.

-Και ο κόσμος που θέλει να φάει τη Δευτέρα τι κάνει δηλαδή; αγανακτεί αυτός.

-Ε, προφανώς τρώει κάπου αλλού, του απαντάω.

Συνεχίζουμε τη διαδρομή με τον τύπο να ονομάζει τα διάφορα σημεία που περνάμε,

-Έχεις πάει στην Έκθεση αυτές τις μέρες; με ρωτάει ξαφνικά.

-Όχι, γιατί τι έχει;

-Είναι για επαγγελματίες μόνο, απαντάει.

-Τότε τι να πάω να κάνω; Με ποια ιδιότητα;

-Να, έλεγα μήπως πήγες κανένα δρομολόγιο.

-Αυτοί που πάνε στην έκθεση συνήθως σταματάνε απ' έξω και παίρνουν ταξί απ' έξω, οπότε και να έφερα ή να πήρα κανέναν δεν το ξέρω. (Μάλλον έχει την εντύπωση ότι όλη μέρα περιμένουμε να πάμε κάποιον στην ¨Έκθεση για να βγάλουμε μεροκάματο Αυτό όταν δεν γυρνάμε γύρω στα κάστρα περιμένοντας τον να φάει.)

Παύση.

-Αν θέλετε να μπούμε μέσα στην Έκθεση πείτε μου για να κινηθώ ανάλογα.

-Ναι...μμμμμ...φφφφ μέσα θα μας πας, και αν δούμε κίνηση στην πύλη, θα κάνεις τον κύκλο να μας πας από τη ΧΑΝΘ. (Αυτό είναι εντελώς άκυρο να γίνει. Θα βρεθούμε στην πύλη της Εκθέσεως κατεβαίνοντας από το ΑΧΕΠΑ, δηλαδή με κατεύθυνση δυτικά, οπότε για να βρεθούμε στη ΧΑΝΘ με νόμιμο τρόπο θα πρέπει να κάνουμε κανένα χιλιόμετρο κύκλους. Τέλος πάντων).

Φτάνουμε με το καλό στην πύλη. Ο τύπος μου λέει να διαλέξω την αριστερή μπάρα (αυτή της εξόδου ουσιαστικά) για να τον δούνε και να μας ανοίξουν. Μπαίνουμε και ακολουθώντας τις οδηγίες του σταματάμε κάπου τελικά.

-Τι οφείλω;

Το ταξίμετρο γράφει 3.78 εκείνη τη στιγμή.

-3.70 του λέω.

-Πόσο, δεν άκουσα;

-3.70 ξαναλέω και του δείχνω το ταξίμετρο.

Το βλέμμα του ακολουθεί το δάχτυλό μου τη στιγμή που το ταξίμετρο γράφει πλέον 3.82.

Μου δίνει ένα τάλιρο. Του δίνω 1.30 ρέστα, τα παίρνει, τα κοιτάζει πριν τα βάλει στο πορτοφόλι του και μου λέει.

-Περίμενε λίγο τώρα να πάω να φέρω το αυτοκίνητο για να μη κρυώσει (η κοπέλα)

Κατεβαίνει αφήνοντάς μου ενέχυρο την ξανθιά και επιστρέφει με αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού πέντε λεπτά αργότερα. Κορνάρει, και η ξανθιά παίρνει τα κόκκινα και τα λεοπάρ της και φεύγει.

Ήθελα να ρωτήσω στην πύλη ποιος ήταν ο κύριος (μπορεί να ήταν κανένας μεγάλος και τρανός και να μην τον αναγνώρισα) αλλά φτάνοντας βρίσκω το φανάρι πράσινο και φεύγω χωρίς να σταματήσω.

Εξάλλου, γεννήθηκα για να σας υπηρετώ, αφέντη!

Υ.Γ. Δεν ισχυρίζομαι ότι η αναγνώριση των "προφίλ" αυτών (και άλλων ανθρώπων) είναι απαραιτήτως σωστή. Μπορεί να έχω κάνει 100% λάθος. Απλώς αν μυρίζει σαν ψάρι, κολυμπάει σαν ψάρι και έχει σχήμα ψαριού, είναι κατά πάσα πιθανότητα ψάρι (το παράδειγμα εντελώς τυχαίο).

Επίσης, προκειμένου να μην εκθέσω άθελά μου πρόσωπα, διάφορες λεπτομέρειες στις περιγραφές μπορεί να έχουν αλλαχτεί, χωρίς ωστόσο να αλλάζει η ουσία της κάθε ιστορίας.