Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Φρου φρου κι αρώματα...

Η κυρία επιβιβάζεται κάπου στην Καλαμαριά και πηγαίνει στη Τούμπα. Δεν έχουμε κάνει πεντακόσια μέτρα, όταν με ρωτάει ξαφνικά:
-Φοράτε αρώματα;
-Συνήθως βάζω απλώς αποσμητικό. (Ωχ! Μυρίζω;)
-Ναι, αλλά όταν φοράτε αρώματα, φοράτε επώνυμα;
-Ε, μάλλον.
-Μπορείτε δηλαδή να αναγνωρίσετε ένα επώνυμο άρωμα από τη μυρωδιά;
-Δεν θα το 'λεγα. Οδηγάω χρόνια μηχανή και η μύτη μου υπολειτουργεί.
-Σας αρέσουν τα αρώματα;
-Όχι όλα.
Συνεχίζει κάνοντας 4-5 ακόμη ξεκάρφωτες, προσωπικές ερωτήσεις, στις οποίες σχεδόν δεν απαντάω. Αρχίζω και εκνευρίζομαι.
-Γιατί μου τα ρωτάτε όλα αυτά; Στατιστική κάνετε;
-Όχι, όχι καθόλου.
-Τότε γιατί ρωτάτε; Τι ερωτήσεις είναι αυτές;
-Θα σας πω, θα σας πω. Ξέρετε από δίκτυα πωλήσεων;
Μου παίρνει δυο δευτερόλεπτα να κάνω τους συνειρμούς.
-Δίκτυα πωλήσεων; Πυραμιδικά συστήματα πωλήσεων εννοείτε;
-Εεε ναι (αυτό ενοχλημένα). Αλλά δεν μιλάω για τις γνωστές εταιρίες. Έχει έρθει μια καινούρια Πολωνική εταιρία με αρώματα. Έχει όλες τις επώνυμες μάρκες, όλα τα καλά αρώματα, σε απλά μπουκάλια, που με την έκπτωση οι συνεργάτες τα παίρνουμε 9 ευρώ, και τα δίνουμε 14.
-Ωραία, αλλά δεν ενδιαφέρομαι. Έχω πρόβλημα με τα φτηνά αρώματα. (Αυτό δεν είναι αλήθεια. Προσπαθώ απλώς να την εμποδίσω ευγενικά να συνεχίσει την "πώληση").
-Ναι, κι εμένα μου φέρνουν αλλεργία οι φτηνές μάρκες, μου λέει. Αλλά αυτά είναι κανονικά. Ξέρετε, έχω συνεργαστεί και με την τάδε και με την τάδε εταιρία (αναφέρει δυο γνωστές). Και δεν τα πήγα καλά. Εξάλλου, γιατί να αγοράσει κάποιος μια κρέμα από μένα με 25 ευρώ, όταν μπορεί να πάρει μια άλλη από το φαρμακείο με 10, και να είναι ευχαριστημένος; Με αυτή την Πολωνική εταιρία όμως, μέσα στο Σαββατοκύριακο έχω κάνει 18 "συνεργάτες".
-Μπράβο. Να τους χιλιάσετε.
-Ευχαριστώ. Και τα αρώματα αυτά είναι κανονικά να ξέρεις. Και στη μυρωδιά αλλά και στη διάρκεια. Για να καταλάβετε, ο οδοντίατρός μου που φοράει χρόνια την κολώνια του και την ξέρει καλά, ενθουσιάστηκε τόσο, που μου παρήγγειλε τέσσερα μπουκάλια.
-Πολύ ωραία. Απλώς σας λέω ότι εγώ δεν ενδιαφέρομαι.
-Ναι εντάξει. Ένα καλό άρωμα πάντως, μετράει. Και γιατί να δώσεις 80 ευρώ, όταν με 14 μπορείς να πάρεις την ίδια ποσότητα;
Η επιμονή της αρχίζει και μου τη δίνει.
-Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι το πώς παίρνουν αυτοί οι Πολωνέζοι τα κανονικά αρώματα και τα πουλάνε τόσο φτηνότερα, της λέω κάπως ανυπόμονα.
-Είναι που δεν πληρώνουν κατάστημα, ενοίκιο, υπαλλήλους, μου απαντάει.
-Άλλο ρωτάω. ΠΟΥ βρίσκουν τα αρώματα; Τους τα πουλάει ο Armani φτηνότερα; Δεν νομίζω...
-Μα τα αρωματικά και τα αιθέρια έλαια που χρησιμοποιούν, δεν είναι τόσο ακριβά.
-Και τα χρώματα δεν είναι ακριβά, αλλά οι ζωγράφοι πουλάνε τέχνη, όχι υλικά, της αντιτείνω.
-Ναι. Τα αρώματα είναι τα κανονικά πάντως.
-Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι προέρχονται από τα επώνυμα εργοστάσια; Ότι πουλάνε χονδρική στο 10% της λιανικής; Δεν το πιστεύω. Προφανώς είναι αντίγραφα. Χημικά παρόμοια, αλλά απομιμήσεις. Σωστά;
-Εεε εντάξει, ναι. Είναι ολόιδια, αλλά δεν είναι τα αυθεντικά. Έχουν όμως όλες τις ευρωπαϊκές πιστοποιήσεις ότι δεν προκαλούν αλλεργίες.
-Πολύ χαίρομαι γι' αυτούς που τα χρησιμοποιούν τότε. Απλώς εγώ ΔΕΝ ενδιαφέρομαι.
Κάνει την προτελευταία της προσπάθεια:
-Καλά δεν επιμένω. Κι εγώ στην αρχή είπα, ας γραφτώ, και το πολύ πολύ θα παίρνω φτηνά τα αρώματά μου. Είναι 45 ευρώ η εγγραφή, συν τα δείγματα, συν την έκπτωση, πάλι κέρδος θα έχω. Και ξέρετε, όσο προχωράνε οι εγγραφές από αυτούς που έγραψα εγώ...
-Τόσο παίρνετε κι εσείς τα ποσοστά σας.
-Ναι.
-Ξέρετε, η προηγούμενη δουλειά μου ήταν πωλητής...
-Οπότε θα μπορούσατε να τα πάτε πολύ καλά σ' αυτή την εταιρία, με διακόπτει.
-Οπότε δεν μπορείς να πουλήσεις σε έναν πωλητή, αν δεν θέλει να αγοράσει, ολοκληρώνω τη φράση μου.
Δεν ξαναμιλάει μέχρι που φτάνουμε, οπότε κάνει και την τελευταία της κίνηση:
-Πάρε αυτό το διαφημιστικό που έχει όλη τη λίστα με τα αρώματα. Έχει και το κινητό μου στο πίσω μέρος.
Ακόμη το έχω το φυλλάδιο, αν ενδιαφέρεται κανείς.
Θέλω ποσοστά όμως...

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Βορειοευρωπαίοι

Ξαφνικά θυμήθηκα ένα παλιό περιστατικό…

Καλοκαίρι, αποβιβάζω στα (παλιά) ΚΤΕΛ Χαλκιδικής. Οι συνήθεις ύποπτοι "συνάδελφοι" απουσιάζουν, Μάλλον ήρθαν λεωφορεία νωρίτερα.
Στην πιάτσα του ΚΤΕΛ περιμένουν έξι άνθρωποι, Βορειοευρωπαίοι κρίνοντας από την εμφάνιση και τη γλώσσα που μιλάνε μεταξύ τους. Οι δύο από αυτούς, ένα ζευγάρι κοντά στα εξήντα, έρχονται, και με συμπαθητικά αγγλικά με ρωτάνε αν είμαι ελεύθερος. "of course" είμαι. Καθώς βάζουμε τις διάφορες αποσκευές τους στο πορτμπαγκάζ εμφανίζεται "συνάδελφος" με Μερσεντές ταξί και ανάλογο ύφος. Κόβει την κατάσταση, βλέπει ότι δεν έχει κόσμο να κάνει παιχνίδι και πλησιάζει να ρωτήσει που πάνε οι υπόλοιποι τέσσερις πελάτες. Αποδεικνύεται ότι είναι παρέα με τους δικούς μου και πηγαίνουν όλοι στο αεροδρόμιο.
Δεν ξέρω τι προορισμό θα προτιμούσε ο "συνάδελφος" αλλά η διαδρομή δεν του αρέσει. Με ύφος "τι να κάνω, θα σας πάω γιατί είμαι μεγαλόψυχος" ανοίγει το πορτμπαγκάζ (τραβάει ένα μοχλό μέσα στο αυτοκίνητο, και το πορτμπαγκάζ ανοίγει μόνο του) και τους παρακολουθεί να παιδεύονται να βάλουν τις αποσκευές τους μέσα, ενώ ο ίδιος καπνίζει χαλαρά παραδίπλα. Φεύγω να μην τον βλέπω, αλλά με προλαβαίνει στο φανάρι λίγο παρακάτω.
Βγαίνοντας στον δρόμο Χαλκιδικής έρχεται δίπλα μου. Γυρίζω και τον κοιτάζω.
Προσπαθώντας να μην τον δούνε οι επιβάτες του, ανοιγοκλείνει τα χέρια του δυο φορές, ενώ βλέπω στο στόμα του να σχηματίζεται η λέξη "Είκοσι". Τόσο θέλει να χρεώσουμε την διαδρομή, η πραγματική αξία της οποίας πρέπει να είναι γύρω στα μισά. Του κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά και του δείχνω το ταξίμετρο μου. Στη συνέχεια επιταχύνω προσπαθώντας να φτάσω στο αεροδρόμιο πριν από αυτόν, ώστε να μη χρειαστεί να πάρω θέση όταν ανακοινώσει την "χρέωσή" του.
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Το ζεύγος κατεβαίνει, κατεβάζουμε και τα πράγματα και με πληρώνουν. Ξαφνικά η γυναίκα αρχίζει να ψάχνει ανάμεσα στις αποσκευές. Κάτι λείπει. Καταλαβαίνει τελικά ότι στην καρέκλα της στο "καφέ" του ΚΤΕΛ, έχει ξεχάσει την μικρή άσπρη τσάντα της, που περιέχει τα περισσότερα λεφτά τους, τα διαβατήρια και τα εισιτήρια του αεροπλάνου. Μου ζητάει να την πάω πίσω να ψάξει. Εννοείται.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο σύζυγός της δεν έρχεται μαζί. Λέει κάτι τύπου "εκείνη τα ξέχασε, εκείνη να τα ψάξει" και μένει στο αεροδρόμιο με τις αποσκευές τους.
-I 'm going to get a coffee, μου λέει και γελάει. Βορειοευρωπαίος!
Ξεκινάμε για πίσω ενώ η γυναίκα εξετάζει τα πιθανά σενάρια. Αν δεν βρεθεί η τσάντα της, θα χάσουν σίγουρα το αεροπλάνο, αλλά κυρίως, θα πρέπει να απευθυνθούν σε πρεσβείες κλπ. για να ξαναβγάλουν χαρτιά. Ουσιαστικά την απασχολεί περισσότερο η καθυστέρηση (έχει κάτι δουλείες back home λέει) παρά η απώλεια χρημάτων, εγγράφων, εισιτηρίων σε μια ξένη χώρα. Βορειοευρωπαία!
Στο μεταξύ εγώ τηλεφωνώ στο ΚΤΕΛ και εξηγώ στην κοπέλα που σηκώνει το τηλέφωνο τι έχει συμβεί. Εκείνη έχει την καλοσύνη να βγει και να κοιτάξει στο "καφέ", αλλά δυο λεπτά μετά επιστρέφει λέγοντάς μου ότι δεν βλέπει καμία τσάντα, ούτε έχει παραδοθεί σε κάποιον υπάλληλο. Δυσοίωνο αυτό.
Φτάνουμε τελικά και κατεβαίνουμε και οι δυο από το ταξί για να ψάξουμε. Στο τραπέζι που είχαν καθίσει νωρίτερα, βρίσκεται πλέον μια μαμά με τα δυο παιδάκια της.
Και στο μπράτσο της καρέκλας της, κρέμεται μια μικρή άσπρη τσάντα.
-My bag is over there, γελάει η Βορειοευρωπαία, και τρέχει στην τσάντα της.
Η μαμά με τα παιδάκια την κοιτάζει, γυρίζει σ' εμένα, (μάλλον μας είδε να φτάνουμε με το ταξί) και λέει:
-Δική της είναι ε; Την είδα μόλις καθίσαμε, και είχα σκοπό να την παραδώσω μέσα, αν δεν ερχόταν να την ζητήσει κάποιος. Τυχερή ήταν να της πεις.
Χαμογελάει στην τουρίστρια και συμπληρώνει δείχνοντας δίπλα:
-Φαντάζεσαι να είχαν καθίσει εδώ τα παλικάρια;
Στο διπλανό τραπέζι κάθεται μια παρέα αλητάμπουρες δεκαεξάχρονοι, που αν είχαν βρει την τσάντα, θα ήταν ήδη καθ' οδόν, όχι για Χαλκιδική, αλλά μάλλον για Τζαμάικα. Χαλαρά…