Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Ο Παπαγάλος

Αυτή την ιστορία την λέω τόσο καιρό "ζωντανά", (έξι χρόνια+ που οδηγάω ταξί δηλαδή), που μάλλον ξέχασα να τη βάλω στο blog. Ιδού λοιπόν :)

Θα πρέπει να εξηγήσω πρώτα δυο τεχνικά θέματα που αφορούν στο ραδιοταξί. Κατ' αρχήν, την "πεντατονία", το "κελάηδισμα" δηλαδή που ακούγεται αφού μιλήσει κάποιος στο CB του ραδιοταξί, αφήνοντας το κουμπί του μικροφώνου. Αυτός ο πεντάτονος ήχος, "λέει" στο CB του κέντρου του ραδιοταξί, αλλά και σε όσα CB έχουν τη τεχνική δυνατότητα, ποιο ήταν το χαρακτηριστικό (ο αριθμός που βλέπετε επάνω στην "κουκούλα" του ταξί (στην Αθήνα νομίζω την λένε "καπέλο" :))) αυτού που μίλησε τελευταίος στο "κανάλι". Έχει όμως και μια ακόμη, βασικότερη ίσως χρησιμότητα. Αν πατήσεις και αφήσεις το κουμπί του μικροφώνου σε κάποιο άλλο κανάλι (συχνότητα) που υπάρχει γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο υπολογιστής του κέντρου "βλέπει" ποιος είσαι, και αναμεταδίδει από ηχογράφηση την τελευταία κλήση που πήρες από το κέντρο. Αν δηλαδή δεν θυμάσαι οδό, αριθμό ή άλλες πληροφορίες που έδωσε η εκφωνήτρια, πας στο κατάλληλο κανάλι, πατάς το μικρόφωνο, και ακούς την εκφωνήτρια να επαναλαμβάνει την κλήση σου όσες φορές θέλεις. Το σύστημα ονομάζεται "παπαγάλος", επειδή παπαγαλίζει την τελευταία κλήση.
Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός μέχρι εδώ, ώστε να καταλάβετε παρακάτω.

Αν όχι, ξαναδιαβάστε την προηγούμενη παράγραφο…

Εντάξει λοιπόν…:)

Στην αρχή της σταδιοδρομίας μου ως ταξιτζής, και αγνοώντας παντελώς την ύπαρξη και τη χρησιμότητα του παπαγάλου, καθώς μου είχαν πει και είχα ρωτήσει διάφορα, αλλά όχι αυτό, παίρνω μια από τις πρώτες μου κλήσεις.
-"Στροφή Επανομής, στη ...." λέει η εκφωνήτρια. Βάζω τελίτσες γιατί δεν έχω ακούσει καλά τι είπε. Δεν τολμάω και να ρωτήσω όμως. Θα το βρω! Χα…
Πηγαίνω στη στροφή Επανομής και περιμένω να βρω πελάτη. Δεν βλέπω κανέναν. Το σκέπτομαι λίγο και τελικά καλώ το κέντρο.
-Δεν βλέπω κανέναν εδώ. Μου είπατε και κάτι άλλο εκτός από στροφή Επανομής;
-Ο παπαγάλος σας τι λέει; ρωτάει η εκφωνήτρια, καταλαβαίνοντας ότι είμαι καινούριος.
-Ο ποιος; Δεν σας κατάλαβα κέντρο. [Είπε παπαγάλος ή το φαντάστηκα;]
-Κατεβείτε στο κανάλι δύο με κάποιον ελεγκτή να σας εξηγήσει.
Κατεβαίνω όντως στο κανάλι δύο και ζητάω βοήθεια. Ο συνάδελφος που εμφανίζεται με ρωτάει τι ψάχνω. Του εξηγώ την κατάσταση.
-Ο παπαγάλος σου τι λέει; Δεν έχεις παπαγάλο;
Το ξέρω ότι θα φανεί ανόητο, αλλά εντελώς αυθόρμητα γυρίζω και κοιτάζω μέσα στο αυτοκίνητο, ψάχνοντας να δω ίσως, να κρέμεται ανάμεσα στις πίσω θέσεις, κανένα πτηνό, που δεν το είχα προσέξει μέχρι τότε. Ή μήπως είναι κανένα εξάρτημα στο ταμπλώ, για το οποίο δεν μου είπε τίποτε ο συνεργάτης μου;
-Συγνώμη αλλά είμαι καινούριος. Αν έχω παπαγάλο, που βρίσκεται;
-Συνάδελφε, θα πας στο κανάλι 4 και θα πατήσεις μια φορά το press (το κουμπί του μικροφώνου), και θα το αφήσεις. Θα ακούσεις ηχογραφημένη την κλήση σου. Γι’ αυτό το λέμε παπαγάλο, μου εξηγεί ο συνάδελφος υπομονετικά.
Έτσι λύθηκε το μυστήριο. Κι εγώ γνωρίστηκα με το φλύαρο ηλεκτρονικό πετούμενό μας. Πολύ χρήσιμο, και πολύ μας λείπει όταν είμαστε σε σημείο που δεν μας "ακούει" για να μας απαντήσει. :)



((Παρενθετική ιστορία Ένα: Στο κουμπί του μικρόφωνου των CB συνηθως γράφει "press", υπονοώντας "πατήστε για να μιλήσετε". Οι παλαιότεροι ειδικά ταξιτζήδες που δεν ήξεραν Αγγλικά, θεώρησαν ότι έτσι ονομάζεται το μικρόφωνο του CB. Οπότε δεν είναι σπάνιο να τους ακούσεις να λένε "έχε από κοντά το press μήπως γίνει καμία κλήση" ή "μου χάλασε το καλώδιο του press", ή "δεν τον άφηνε ο επιβάτης να μιλήσει στο press". Οποιαδήποτε προσπάθεια να λύσεις την παρεξήγηση ετών δεν έχει νόημα)).

((Παρενθετική ιστορία Δύο: Το κέντρο καλεί κάποια στιγμή έναν "παππού" συνάδελφο γνωστό και από άλλες γκάφες.
-Κατεβείτε στον παπαγάλο έχετε μήνυμα, του λέει.
(Αυτό συνηθιζόταν πολύ παλαιότερα, ειδικά με αυτούς που δεν είχαν κινητό. Όποιος τους έψαχνε, τηλεφωνούσε στο κέντρο του ραδιοταξί και η εκφωνήτρια τους άφηνε μήνυμα αντί για κλήση, στον παπαγάλο).
Ο συνάδελφος λοιπόν κατεβαίνει στον παπαγάλο να ακούσει το μήνυμα.
Εγώ, στο μεταξύ κατευθύνομαι σε κλήση ήδη, και "κατεβαίνω" στον παπαγάλο για να ακούσω τον αριθμό της οδού, οπότε βρίσκομαι να παρακολουθώ τα δρώμενα.
Ο παππούς πατάει το "press" του, και ακούγεται η ηχογράφηση.
- " Πήραν τηλέφωνο από το σπίτι σας, ζήτησαν να επικοινωνήσετε. "
Οπότε ο συνάδελφος, στο κανάλι του παπαγάλου πάντα, ξαναπαίρνει το μικρόφωνο και λέει:
-Κέντρο πες τους, θα πάω σε λίγο από το σπίτι.
Αφήνει το "press", και φυσικά, ο παπαγάλος ξαναπαίζει το ίδιο ηχογραφημένο μήνυμα.
Οπότε ο τύπος ξαναπαίρνει μικρόφωνο και λέει:
-Εντάξει, εντάξει!
Αφήνει το "press", ακούγεται τρίτη φορά η πεντατονία, και ο παπαγάλος αξιόπιστα, τα λέει τρίτη φορά.
Κάπου εδώ ο συνάδελφος εγκαταλείπει ευτυχώς, και αφήνει τη συχνότητα ελεύθερη να ακούσω κι εγώ την κλήση μου επιτέλους. Όχι ότι δεν το διασκέδασα...
(Φυσικά εκτός από εμένα κατά λάθος, δεν τον ακούει κανένας άλλος. Πολύ περισσότερο η εκφωνήτρια, που δεν ακούει ποτέ σ' εκείνη τη συχνότητα). Σαν να προσπαθείς να συζητήσεις με το κασετόφωνό σου, ενώ κάνεις συνεχώς rewind δηλαδή...))

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Supers Scooters....



Ως...χρόνιος οδηγός μηχανής, ήθελα από καιρό να γράψω σχετικά με τα Super Scooters που έχουν κατακλύσει το σύμπαν. Βασικά, όχι τόσο για τα ίδια τα Scooter, όσο για έναν τύπο οδηγού τους που επίσης έχει κατακλύσει το σύμπαν. Την τελειωτική αφορμή μου την έδωσε οδηγός Scooter 500 κυβικών, χωρίς κράνος, με κλασικό Ray-ban, πόλο Lacoste μπλουζάκι, "κυριλέ" βερμούδα και δερμάτινη σαγιονάρα. Από το 80% των οδηγών τέτοιων μηχανών, αυτό το ντύσιμο (με μικρές παραλλαγές όπως T-shirt φίρμας, λουλουδάτο πουκάμισο, δερμάτινο μοκασίνι-μυκητοφωλιά χωρίς κάλτσες)θεωρείται απαραίτητο. Ο εν λόγω κύριος, αποφασίζοντας ότι οι νόμοι δεν ισχύουν για την περίπτωσή του, βγήκε από την Αριστοτέλους στην Εγνατία με κόκκινο. Όταν με είδε να έρχομαι, πενήντα μέτρα πριν τη σύγκρουση, (δεν ξέρω πώς δεν με είχε δει τόση ώρα που ερχόμουν, ίσιος είναι ο δρόμος), άνοιξε τέρμα το γκάζι "πλαγιάζοντας" δεξιά για να προλάβει να φύγει. Φυσικά η μηχανή "πέταξε κώλο" γυρνώντας τον 180 μοίρες, να κοιτάζει από εκεί που ήρθε. Από θαύμα δεν έπεσε, από θαύμα δεν τον χτύπησα (δεν είχα όχημα δίπλα και άλλαξα λωρίδα, το ABS κροτάλισε παρά το «επιδέξιο» φρενάρισμα, γιατί άλλαζα λωρίδα και διάβαζε την διαφορετική πρόσφυση κλπ κλπ, και τελικά σταμάτησα δίπλα του). Από την έκφρασή του καταλάβαινες ότι δεν περίμενε ποτέ ότι η super duper μηχανή του θα συμπεριφερόταν έτσι. Μάλιστα αγαπητέ, το gamato κυριλέ όχημά σου μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο όταν κάνεις βλακείες.

Τους τελευταίους μήνες λοιπόν, οι δρόμοι έχουν γεμίσει με τέτοια αυτόματα "μεγάλα" Scooter, με παντοδύναμους κινητήρες 250, 400, 500 κυβικών. Για όσους δεν ξέρουν, "αυτόματο" σημαίνει την απουσία συμπλέκτη και ταχυτήτων. Ανοίγεις το γκάζι, και το αυτόματο κιβώτιο αναλαμβάνει να μεταδώσει την κίνηση στην πίσω ρόδα, με όποιον τρόπο νομίζει. Και όταν ανοίξεις τέρμα το γκάζι, αυτό σημαίνει, ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΓΚΑΖΙ!!! Η μηχανή επιταχύνει απίστευτα γρήγορα μεταφέροντας όλους τους ίππους της στην πίσω ρόδα. Και είναι πολλά τα κυβικά Άρη.
Δεν έχω τίποτε εναντίον των scooter ή των κατασκευαστών τους, αν και η οδήγησή τους απαιτεί μια διαφορετική εξοικείωση με τον τρόπο λειτουργίας του καθενός, σε σχέση με τις "κανονικές" μοτοσικλέτες. Γενικά θα έλεγα ότι ένα τέτοιο «μηχανάκι» 400-500 κυβικών, δεν είναι για καινούριους οδηγούς. Ή εν πάσει περιπτώσει, θέλει παιδεία και σωστή ενημέρωση. Όπως και να το κάνουμε, είναι πολλά και τα κυβικά, αλλά και τα κιλά του super duper διαστημικού λεωφορείου, ή street racer και καλά, ή easy rider, ανάλογα με το προφίλ της μηχανής.
Είμαι υπέρ κάθε δίτροχης αυτοκίνησης, αρκεί να γίνεται με ασφάλεια. Δυστυχώς, οι πάντα επιδέξιοι Ελληνάρες οδηγοί (όχι όλοι προφανώς) καταφέρνουν να μετατρέπουν το βολικό σε...διαβολικό. Και εξηγούμαι:

Για τους περισσότερους περήφανους κατόχους μεγάλου scooter, είναι εμφανώς η πρώτη τους μοτοσικλέτα. Αφού πήραν (αν πήραν) το δίπλωμά τους με τα χίλια ζόρια, καβαλούν μερικές εκατοντάδες κυβικά χωρίς καμιά προηγούμενη πείρα, και με πλήρη άγνοια κινδύνου. Ο πωλητής (ή ο φίλος που έχει ίδιο) τους έχει πείσει ότι βρίσκονται πάνω στο ασφαλέστερο δίκυκλο του κόσμου. Σ' αυτό συνηγορεί και η αίσθηση που σου δίνουν αυτά τα Scooter ότι βρίσκεσαι προστατευμένος μέσα, και όχι επάνω σε μηχανή. Έτσι νοιώθοντας άτρωτοι από τους εξωτερικούς παράγοντες, κάτι σαν να οδηγούν αυτοκίνητο, δεν φορούν κράνος, ενώ δεν είναι σπάνιο να τους δεις με σαγιονάρες (κατά προτίμηση "μονοδάχτυλες") ή όπως είπα παραπάνω, με σανδάλια. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση μικρογλυστρήματος κάποιου τροχού, το "διορθωτικό" πάτημα του ποδιού στην άσφαλτο (που γίνεται αστραπιαία και αντανακλαστικά σ' αυτές τις περιπτώσεις) θα τους κοστίσει, το λιγότερο, εκδορές και έγκαυμα στο πόδι. ΑΝ καταφέρουν και ΑΝ φτάνουν να βγάλουν το πόδι έξω από την "ποδιά" του Scooter.

Έχοντας κάποιοι την εντύπωση ότι οδηγούν Harley στις ατελείωτες αμερικάνικες ευθείες, βάζουν τα πόδια μπροστά ψηλά, σχεδόν στο ίδιο ύψος με τα γόνατά τους, στα "foot rest" ταξιδίου που υπάρχουν εκεί. Αυτό μετακινεί το κέντρο βάρους πίσω και ψηλά, καθώς το σώμα έρχεται σε κάπως ξαπλωτή στάση. Έτσι ο οδηγός βρίσκεται να κρατάει το τιμόνι με τεντωμένα χέρια. Η συνολική στάση και θέση, είναι εντελώς λάθος για τον σωστό έλεγχο της μηχανής. Σε συνδυασμό με την υψωμένη θέση του οδηγού, την υπερυψωμένη του συνεπιβάτη, και την υπέρ-υπερυψωμένη μπαγκαζιέρα, το τελικό κέντρο βάρους ανεβαίνει κάπου στα 4/5 του ύψους της μοτοσικλέτας, κατεβάζοντας την ευστάθειά της κάπου στο μηδέν. Με αυτές τις προδιαγραφές και τους νόμους της φυσικής εναντίον τους, συγκεκριμένοι κάποιοι ελίσσονται με στυλάκι οδηγού μηχανής πίστας, κάνουν ανόητες σφήνες (καθώς σε περίπτωση κλεισίματος/φρεναρίσματος έχουν φύγει "φέτα" ή κουτρουβαλώντας στην άσφαλτο), παίρνουν κλειστές στροφές γέρνοντας επικίνδυνα, μιλάνε στο κινητό κρατώντας το στο αριστερό χέρι (έτσι ώστε να μην είναι δυνατόν να πατήσουν το πίσω φρένο που βρίσκεται στη μανέτα του αριστερού χεριού), και γενικά βρίσκονται σε μια αφελή νιρβάνα ασφάλειας.

Οι ρόδες των περισσοτέρων Super Scooter είναι μικροσκοπικές σε σχέση με το μέγεθος, το εκτόπισμα και κυβικά τους, και σίγουρα ακατάλληλες για τους κακοτράχαλους ελληνικούς δρόμους, ακόμη και στη φυσιολογική οδήγηση. Οι πιο ξεψαρωμένοι όμως, δεν θα χάσουν ευκαιρία να κάνουν "μπάντες" με τα λιωμένα λάστιχά τους, βάζοντας τους αγγέλους να χτυπάνε υπερωρίες και τις καρδιές των γύρω οδηγών να χτυπάνε τριακόσιους παλμούς το λεπτό. Προσφάτως είδα οδηγό τρίτροχου (οι δυο τροχοί μπροστά) Piagio MP3 να με προσπερνάει, περνώντας ξυστά ανάμεσα σ' εμένα και τα παρκαρισμένα ενώ αμέσως παρακάτω άνοιγε ο δρόμος, και να ανοίγει όλο μαγκιά και στυλάκι το γκάζι (σκύβω μπροστά για να φύγει ευκολότερα ο κώλος) κάνοντας "μπάντες". Όταν η μία από τις δύο μπροστινές χτύπησε σε υπερυψωμένο καπάκι υπονόμου, το τιμόνι παραλίγο να του φύγει από τα χέρια, και η καρδιά μου από τη θέση της, καθώς όλα αυτά συνέβαιναν ξαφνικά μπροστά στις ρόδες μου, με 60-70 χιλιόμετρα. Μάλλον ο τύπος επηρεάστηκε από το σχετικό site της Piagio, όπου εξυμνείται ο σχεδιασμός και τα κρατήματά του, και περιέχονται video's γρήγορης οδήγησης του. Όπου, όμως, οι δρόμοι είναι όντως ευρωπαϊκοί και οι οδηγοί κασκαντέρ σε ελεγχόμενες συνθήκες, ή "επαγγελματίες" ερασιτέχνες, με πλήρη στολή, γάντια και κράνος.


Σε κάποια μοντέλα οι καθρέφτες προεξέχουν χαμηλά κάτω από το τιμόνι δεξιά και αριστερά. Σχεδιαστικά είναι ωραίοι, αλλά πρακτικά εμποδίζουν το πέρασμα ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Οπότε οι οδηγοί τους απλώς τους κλείνουν (διπλώνουν όπως οι καθρέφτες των αυτοκινήτων) και κινούνται χωρίς να βλέπουν ποτέ πίσω τους. Το ίδιο κατηργημένα είναι και τα φλας τους εξάλλου όταν αλλάζουν λωρίδες. Στο κάτω κάτω, τίποτε δεν κινείται πιο γρήγορα από αυτούς, οπότε τι να ελέγξουν πίσω, και γιατί να βγάλουν φλάς;

Αν σκέφτεστε να αγοράσετε κάποιο τέτοιο μεγάλο Scooter, ζητήστε τη γνώμη κάποιου έμπειρου αναβάτη. Δεν ταιριάζει κάθε όχημα στις ανάγκες κάθε οδηγού. Αν έχετε ήδη τέτοιο Scooter, σας παρακαλώ προσοχή. Το μηχανάκι σας είναι ευρωπαϊκό και πολιτισμένο. Ας είναι και η οδήγησή σας. Γιατί οι δρόμοι και οι οδηγοί γύρω σας, δεν είναι.

(Από την άλλη, ούτε και καμιά από τις δύο μηχανές εδώ θα πρότεινα
για πρώτη μηχανή κάποιου. One step at a time. Νομίζω. Για 'μένα ήταν, 50 (ψόφια), 80( καλούτσικα), 250 (άρρωστα κάπως αλλά με θέληση και αντοχή), 350 (ζωντανά) και τέλος 400 (κάπως ατίθασα) κυβικά. Σε διάστημα 21 χρόνων.

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

Μάντεψε που πηγαίνω...

Για την παρακάτω ιστορία μάλλον χρειάζονται βασικές γνώσεις του...σχεδίου πόλεως. Οπότε συμβουλευτειτε τον χάρτη όταν χρειάζεται. Τα σχετικά χρώματα και ονόματα, δείχνουν τους δρόμους ή τις περιοχές που αναφέρονται. Με την πράσινη γραμμή σημείωσα την (συντομότερη και λογικότερη) διαδρομή που τελικά ακολουθήσαμε.



Ο ασπρομάλλης κύριος επιβιβάζεται στα ΚΤΕΛ.
-Καλημέρα.
-Καλημέρα. Τι κάνουμε; Άντε, πάμε μια βόλτα.
-Να πάμε, του λέω.
Ξεκινάω περιμένοντας να μου πει προς τα που θα την πάμε τη βόλτα, αλλά δεν λέει τίποτε.
-Θα μου πείτε που θα πάμε, ή να κάνω βόλτα έτσι γενικά;
-Δεν ξέρεις; μου λέει.
-Δεν ξέρω, του απαντάω.
-Ααα κακώς, θα 'πρεπε.
Έχει όρεξη για αστειάκια.
-Αν μπορούσα να μαντέψω τον προορισμό σας, θα έκλεινα το ταξί και θα γινόμουν μέντιουμ, ανταποδίδω το αστειάκι.
Δεν απαντάει. Μάλλον δεν το 'πιασε.
Κινούμαι μερικά μέτρα ακόμη, αλλά δεν λέει τίποτε.
-Πείτε μου όμως προς τα πού πάμε, για να κατευθυνθώ ανάλογα (Δυτικά, ανατολικά, πρέπει να στρίψω ή όχι).
-Βγες από εδώ ευθεία (δείχνει προς τη Δενδροποτάμου) και θα σου πω.
-Καλώς.
-Θα βγούμε στη Λαγκαδά και θα σου πω μετά.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Ξαφνικά όμως συμπληρώνει.
-Θα βγούμε εκεί στην Ξηροκρήνη (μπλε περιοχή) και θα σου πω.
-Στην Ξηροκρήνη; Κακώς πάμε από εδώ τότε. Στη Μοναστηρίου θα 'πρεπε να μπω.
-Όχι όχι όχι, μου λέει. Καλά πάμε από εδώ. Μια ζωή Σαλονικιός είμαι σου λέω. Ξέρω.
Άντε καλά.
-Με μπερδέψατε, του απαντάω. Ξηροκρήνη δεν είπατε;
-Ε ναι, εκεί από τα μνήματα της Αγίας Παρασκευής (κόκκινη περιοχή) θα πάμε, και θα σου πω μετά.
-Δηλαδή θα πάμε και θα μπούμε στην 28ης Οκτωβρίου αν καταλαβαίνω καλά;
Γυρίζει και με κοιτάζει έντονα.
-Καινούριος είσαι;
-Έξι χρόνια έχω στο ταξί. Γιατί;
-Γιατί βλέπω ότι δεν τα ξέρεις καλά.
Τα νεύρα μου.
-Εγώ δεν τα ξέρω καλά; Μου έχετε πει μέχρι τώρα για οδό Λαγκαδά, Ξηροκρήνη, μνήματα Αγίας Παρασκευής. Πείτε μου σας παρακαλώ, ο τελικός προορισμός μας ποιος είναι; Πού ακριβώς θέλετε να σας πάω;
-Στη Νεάπολη, στο παλιό τέρμα, δεν είπαμε;
[Όχι, δεν είπαμε και κάπου εδώ το ποτήρι ξεχειλίζει]
-Καλά, και γιατί δεν μου λέτε από την αρχή, Νεάπολη στο παλιό τέρμα, ή Νεάπολη, Παπανδρέου με Κύπρου ή κάτι παρόμοιο. Γιατί μου ανακατεύετε Ξηροκρήνη, Αγία Παρασκευή και λοιπά; Τι δουλειά έχουμε εκεί; Από εδώ που είμαστε, θα πάμε μέσω της Ακριτών να συναντήσουμε τη Λαγκαδά στο ύψος του στρατοπέδου Παύλου Μελά, από εκεί θα περάσουμε απέναντι στη Νεάπολη στη Δαβάκη, και μέσω της περιοχής πρώην στρατοπέδου Στρεμπενιώτη θα βγούμε στο παλιό τέρμα που θέλετε. Ούτε Ξηροκρήνη θα δούμε, ούτε Αγία Παρασκευή ούτε τίποτε.
Δεν απάντησε, και δεν ξαναμίλησε σε όλη τη διαδρομή.