Στην προσπάθεια να αποφευχθούν τα διπλοπαρκαρίσματα που κλείνουν τον δρόμο, σε πολλά σημεία της πόλης χρησιμοποιείται η αμφιλεγόμενη λύση "διαχωριστική νησίδα στη μέση, και ένα όχημα ανά ρεύμα κυκλοφορίας". Και σ' έναν τέτοιο δρόμο, ένα ζεστό απόγευμα Σαββάτου βρίσκομαι να κινούμαι πίσω από έναν ποδηλάτη. Γενικά, όντας και ο ίδιος "μηχανόβιος", προσέχω πολύ τους δικυκλιστές. Τον συγκεκριμένο, λίγο ο τρόπος που πηγαίνει στο δρόμο, λίγο η φάτσα του, λίγο η αύρα του (μαύρο-μπλε με μωβ κόκκους), κάτι μου λέει να τον προσέξω ιδιαίτερα. Οπότε τον πλησιάζω και τον προσπερνάω πολύ πολύ αργά, με τα λάστιχα να ξύνουν σχεδόν τη νησίδα αριστερά μου.
Εκατό μέτρα παρακάτω σταματάω σε φανάρι. Πίσω μου έρχεται και σταματάει το βανάκι ενός υδραυλικού (από τον καθρέφτη διαβάζω: "Υδραυλικές Εργασίες, Θερμοϋδραυλικά "ο Μητσάκος", γραμμένο με μπλέ, γαλάζια, και κόκκινα γράμματα). Καθώς "θαυμάζω" την τριχρωμία της γραμματοσειράς, φτάνει και ο ποδηλάτης, που σταματάει δίπλα στην δεξιά πόρτα του βαν, και κάτι λέει στον οδηγό. Μου φαίνεται απίθανο να γνωρίζονται, καθώς ο υδραυλικός είναι ένας ασπρομάλλης γύρω στα 55 με καλοσυνάτη έκφραση, που καμία σχέση δεν έχει με την "παράξενη" φάτσα του ποδηλάτη. Και αποδεικνύεται ότι δεν κάνω λάθος. Ο ποδηλάτης, λέει κάτι τύπου "τώρα θα σου δείξω", ανοίγει το τσαντάκι που φοράει στη μέση, και βγάζει από μέσα κάτι μεταλλικό. Τινάζει το χέρι του με μια γρήγορη κίνηση και αποκαλύπτεται μια λεπίδα 15-
Ο υδραυλικός πίσω έχει μείνει αποσβολωμένος. Το φανάρι ανάβει πράσινο και ξεκινάω. Ο ποδηλάτης δεν έχει καταφέρει να τρυπήσει το λάστιχο με το χτύπημά του, αλλά ο υδραυλικός θα χρειαστεί σίγουρα νερό για να συνέλθει. Του παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να ξεκινήσει, και κρίνοντας από την εκκίνηση, μάλλον τρέμουν τα πόδια του.
Ποτέ δεν ξέρεις που παραμονεύει ο κίνδυνος. Κινείσαι ελπίζοντας το καλύτερο, περιμένοντας το χειρότερο, και ο Θεός βοηθός.