Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Επιστρέφοντας από τις Σέρρες

(Αυτή η ιστορία είναι η συνέχεια αυτής εδώ.)

Χωρίς την ανησυχία για τους επιβάτες πλέον, ξεκινάω να επιστρέψω από τις Σέρρες στη Θεσσαλονίκη, πηγαίνοντας με 90-100 χιλιόμετρα και έχοντας την ακαθόριστη αίσθηση ότι κινούμαι με αντίπαλο τον χρόνο. Ανεβαίνω άνετα τις στροφές μέσα στη βροχή και τον άνεμο, και κάπου στην κορυφή η βροχή σταματάει εντελώς. Ο αέρας συνεχίζει να φυσάει και ο δρόμος στεγνώνει. Λίγο αργότερα αρχίζει να χιονίζει με τις χιονονιφάδες να ενώνονται σε πυκνά "πατσαβούρια". Η ορατότητα μειώνεται. Η θερμοκρασία είναι στο μηδέν. Ο μετωπικός άνεμος κινεί το χιόνι σχεδόν οριζόντια, προκαλώντας την παράξενη ψευδαίσθηση ότι μόνο το χιόνι κινείται, ενώ το αυτοκίνητο είναι μένει εντελώς ακίνητο. Βγάζω το κινητό και κάνω λήψη video. (Καθώς κρατάω το κινητό χωρίς να το κοιτάζω, χάνω από λάθος χειρισμό μεγάλο μέρος της λήψης. Λόγω της χαμηλής ανάλυσης και του ανεπαρκούς φωτισμού, η εικόνα είναι φτωχή, αλλά νομίζω κατανοητή. Η ψευδαίσθηση της "ακινησίας" δεν αποτυπώνεται στο video.)



Κάποια στιγμή μέσα στη θολούρα, αντιλαμβάνομαι ότι ο δρόμος φαίνεται άσπρος. Πατάω ελάχιστα φρένο δοκιμαστικά και το ABS ενεργοποιείται αμέσως κροταλίζοντας, ενώ το αυτοκίνητο συνεχίζει την πορεία του χωρίς να επιβραδύνει καθόλου. Ο δρόμος έχει καλυφθεί από τρία τέσσερα εκατοστά χιόνι και γλιστράει. Αφήνω το γκάζι επιβραδύνοντας σταδιακά και βρίσκομαι να πηγαίνω με 30-40 χιλιόμετρα, στις κατηφόρες προς Θεσσαλονίκη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οδηγάω σε χιόνι, και η "θεωρία" της οδήγησης σε τέτοιες συνθήκες μου είναι γνωστή. Απαλές κινήσεις, ελάχιστο γκάζι, ακόμη λιγότερο φρένο. "Σαν να υπάρχει ένα αυγό μεταξύ πεντάλ και ποδιού".

Από το αντίθετο ρεύμα ανεβαίνουν τρία εκχιονιστικά έχοντας πιάσει δουλειά. Στην δική μου κατεύθυνση δεν υπάρχει άλλο όχημα. Κάποια στιγμή με προσπερνάει ένα SUV με Βουλγάρικες πινακίδες. Ο τύπος πρέπει να πηγαίνει με 60, μπορεί και παραπάνω. Δεν ξέρω αν έχει χιονολάστιχα, μεγάλη εμπειρία στο χιόνι, τετρακίνηση ή άγνοια κινδύνου. Σε λιγότερο από ένα λεπτό πάντως, έχει χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. Αποφασίζω να αλλάξω λωρίδα προκειμένου να ακολουθήσω τις "ροδιές" που αφήνει, για καλύτερη πρόσφυση. Στρίβω το τιμόνι ελάχιστα αριστερά επιχειρώντας να βάλω το αυτοκίνητο σε νέα τροχιά, και τρία πράγματα συμβαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα. Ο κινητήρας "ρετάρει" διστάζοντας λόγω χαμηλών στροφών (τρίτη ταχύτητα, 40 χιλιόμετρα την ώρα), και οι μπροστινές ρόδες ακινητοποιούνται στιγμιαία. Η μούρη του αυτοκινήτου φεύγει αριστερά προς το διαχωριστικό μεταξύ των δυο ρευμάτων κυκλοφορίας, το πίσω μέρος γλυστράει δεξιά, ενώ οι μπροστινοί τροχοί χάνουν πρόσφυση και κατευθυντικότητα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με "διατάζει" να πατήσω φρένο με όλη μου τη δύναμη, αλλά η λογική, η εμπειρία και οι νόμοι της φυσικής λένε το αντίθετο. Έτσι βρίσκομαι να κάνω "ανάποδο τιμόνι" στρίβοντας εντελώς δεξιά και πατώντας ελαφρώς γκάζι, προσπαθώντας να επαναφέρω το αυτοκίνητο στην ευθεία, χωρίς αποτέλεσμα. Τα "ανάγλυφα" των πελμάτων των ελαστικών έχουν προφανώς γεμίσει με φρέσκο χιόνι, και απλώς γλιστράνε και σπινάρουν ακολουθώντας την κλίση του δρόμου και την αδράνεια. Για τα επόμενα πενήντα μέτρα πηγαίνω "με τις πόρτες", με τις ενέργειές μου να με κρατάνε απλώς στην κεντρική λωρίδα του δρόμου. Αποφασίζω να αλλάξω τακτική, και στρίβω αριστερά ισιώνοντας τις ρόδες, μέχρι που κάποια στιγμή βρίσκονται να "κόβουν" το χιόνι με το πλάι τους, αφήνοντας έτσι σχετικά καθαρό δρόμο στα πέλματα. Η ταχύτητα έχει πέσει αρκετά ώστε η ελάχιστη πρόσφυση να υπερνικήσει την αδράνεια, και το αυτοκίνητο ακούει επιτέλους, παίρνοντας όμως κατεύθυνση προς το διαχωριστικό. Στρίβοντας εκ νέου δεξιά και πατώντας ελαφρώς γκάζι, πείθω το αυτοκίνητο να επανέλθει στην ευθεία.
Μόλις ευθυγραμμίζομαι με το δρόμο, ξαναστρίβω λίγο αριστερά πατώντας ελάχιστα νωρίτερα γκάζι αυτή τη φορά, και το αυτοκίνητο υπακούει σπινάροντας ελαφρώς. Μπαίνω στην πεπατημένη του Βούλγαρου, και συνεχίζω ακολουθώντας την πορεία του. Πολύ σύντομα ανακαλύπτω ότι και αυτός προτίμησε να έρθει στα δεξιά του δρόμου, ενώ το χιόνι που πέφτει έχει σχεδόν καλύψει τα ίχνη του.
Από το μυαλό μου περνάει η σκέψη να σταματήσω και να βάλω αλυσίδες, αλλά το αναβάλλω. Υπολογίζω ότι η διαδικασία θα μου πάρει ένα εικοσάλεπτο, και στο διάστημα αυτό με τη χαμηλή ορατότητα θα κινδυνεύω από τυχόν διερχόμενο που πηγαίνει δεξιά. Εξάλλου, αφού η χιονόπτωση μόλις ξεκίνησε με ανεμοθύελλα και το χιόνι δεν έχει πέσει "βαρύ", οπότε δεν υπάρχει βάση χιονιού στο δρόμο για να γαντζώνουν οι αλυσίδες. Πιθανώς δηλαδή, αντί να βελτιωθεί η πρόσφυσή θα μειωθεί, με το μέταλλο των αλυσίδων να γλιστράει πάνω στην χιονισμένη άσφαλτο. Πιστεύω ότι αν συνεχίσω θα προλάβω βρεθώ σε χαμηλότερο υψόμετρο με υψηλότερη θερμοκρασία και χωρίς χιόνι, οπότε συνεχίζω αργά την πορεία μου, μέχρι που για καλή μου τύχη με προσπερνάει ένα τουριστικό λεωφορείο, επίσης Βουλγάρικο. Κάτω από το βάρος του, τα διπλά πίσω λάστιχά ανοίγουν δυο ευπρόσδεκτες σχετικά καθαρές λωρίδες δρόμου, στις οποίες δεν χάνω την ευκαιρία να μπω. Μερικά χιλιόμετρα μετά, η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από το μηδέν και το χιόνι μετατρέπεται σε πυκνή βροχή. Χωρίς άλλα απρόοπτα φτάνω στην Θεσσαλονίκη. Πρώτη φορά η οδήγηση υπό βροχή μου είναι τόσο ευπρόσδεκτη. Μου έχει πάρει τρεισήμισι ώρες για να διανύσω περίπου εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα πήγαινε-έλα.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Πηγαίνοντας στις Σέρρες

Σάββατο βράδυ, καθώς αποβιβάζω στο Mediteranean Cosmos ακούω το κέντρο να κάνει κλήση για ταξί με αλυσίδες. Δεν έχω παρακολουθήσει από την αρχή την κλήση, αλλά έχω αλυσίδες οπότε διεκδικώ και τελικά κατευθύνομαι. Καθ' οδόν μαθαίνω και τις λεπτομέρειες από το CB. Την κλήση έχει κάνει συνάδελφος, που παρέλαβε από το αεροδρόμιο πελάτες με προορισμό τις Σέρρες. Όταν όμως τον ενημέρωσαν ότι στη διαδρομή πιθανόν να συναντήσει χιόνια, ζήτησε από το κέντρο να κάνει τη συγκεκριμένη κλήση για τους πελάτες του.
Φτάνω λοιπόν στο σημείο που είναι σταματημένος προκειμένου να γίνει η μετεπιβίβαση. Οι πελάτες είναι ένα νεαρό ζευγάρι μ' ένα μωράκι στην αγκαλιά. Μεταφορτώνουμε τις αποσκευές τους, δένουμε το "πορτ μπεμπέ" του μωρού στο πίσω κάθισμα, και ξεκινάμε. Με υπόκρουση τις μικρογκρίνιες του μωρού που ενοχλήθηκε από την αλλαγή περιβάλλοντος, μαθαίνω ότι είχαν σκοπό να πάρουν το αεροπλάνο για Γερμανία, όπου διαμένουν μόνιμα. Αν και ήξεραν ότι υπάρχει απαγορευτικό λόγω κακοκαιρίας, νοίκιασαν αυτοκίνητο και ήρθαν το πρωί από τις Σέρρες. Δέκα ώρες μετά, η πτήση έχει ακυρωθεί οριστικά, οπότε παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Σε τι κατάσταση είναι αυτός ο δρόμος όμως, άγνωστο. Το ευοίωνο είναι ότι η θερμοκρασία βρίσκεται στους 5 βαθμούς και βρέχει. Οπότε αν υπάρχει όντως χιόνι, λογικά θα έχει λιώσει.
Με το μυαλό μου στο δρόμο, ξεχνάω να βάλω διπλή ταρίφα βγαίνοντας από την πόλη. Το καταλαβαίνω γύρω στα 15 χιλιόμετρα μετά, όταν ο νεαρός, που κάθεται μπροστά, με ρωτάει δείχνοντας το ταξίμετρο:
-Τι είναι τα "πρόσθετα";
-Πρόσθετες χρεώσεις όπως αποσκευές, κλήση, παραλαβή από ΟΣΕ, ΚΤΕΛ, αεροδρόμιο κλπ. Όταν μας ζητούν απόδειξη, τα "βάζουμε" εκεί, προκειμένου να προστεθούν στην μηχανογραφημένη απόδειξη που εκδίδουμε.
-Δηλαδή τα πρόσθετά μου είναι 25 ευρώ;
Κοιτάζω το ταξίμετρο και χαμογελάω.
-Όχι. Μπορούμε να ρυθμίσουμε το ταξίμετρο ώστε καθ' οδόν σε εκείνο το μέρος της οθόνης να δείχνει διάρκεια διαδρομής ή διανυθείσα απόσταση. Το 25:43 που βλέπετε είναι ο χρόνος από την ώρα που ξεκινήσαμε. Βλέπετε που κυλούν τα δευτερόλεπτα, του δείχνω, και εκείνη τη στιγμή προσέχω και την ένδειξη της ταρίφας στο 1.
-Ξέχασα να βάλω διπλή ταρίφα, του λέω. Έπρεπε να το είχα κάνει αρκετή ώρα πριν, λίγο αφού περάσαμε το νοσοκομείο Παπαγεωργίου. Τέλος πάντων, βάζω τώρα, και θα δούμε φτάνοντας.
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει αλλά μου λέει:
-Θα χρειαστώ κι εγώ απόδειξη.
-Φυσικά.
Μη θέλοντας να ενοχλήσουμε το μωρό, που πλέον έχει ησυχάσει, δεν λέμε και πολλά πράγματα στη διαδρομή, πέρα από κάποιες αμπελοφιλοσοφίες για τις διαφορές στις συμπεριφορές των λαών, την οργάνωση των κρατών και τέτοια. Εξάλλου η προσοχή μου είναι στραμμένη στις καιρικές συνθήκες και τον δρόμο. Κοιτάζω συνεχώς το θερμόμετρο. Καθώς το υψόμετρο ανεβαίνει (έχουμε μπει στις στροφές του δρόμου των Σερρών), η θερμοκρασία πέφτει. 5,4,3,2,1 βαθμοί Κελσίου. Ευτυχώς συνεχίζει να βρέχει. Ο δρόμος είναι βρεγμένος αλλά καθαρός. Όμως το συσσωρευμένο από εκχιονιστικά μηχανήματα χιόνι στις άκρες του, και το άσπρο τοπίο γύρω μαρτυρούν ότι έχει ρίξει αρκετό χιόνι νωρίτερα. Καθώς πιάνουμε τις κατηφόρες δεν πηγαίνω με περισσότερα από 50-60, καθώς υπάρχει πάντα η πιθανότητα παγετού. Με απασχολεί πάντα η ασφάλεια, η δική μου και των επιβατών, αλλά ειδικά όταν μεταφέρω μωρά ή έγκυες η προσοχή μου τριπλασιάζεται. Ευτυχώς η θερμοκρασία από την άλλη πλευρά των βουνών αρχίζει και πάλι να ανεβαίνει, με τη βροχή να συνεχίζεται. Έχουμε σχεδόν φτάσει στις Σέρρες, όταν μου λέει ότι πηγαίνουμε σ' ένα κοντινό χωριό, και όχι στην ίδια την πόλη. Κάνουμε αριστερά προς τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, και μερικά χιλιόμετρα μετά μπαίνουμε στο χωριό, και φτάνουμε στο σπίτι τους. Κατεβαίνω και ξεφορτώνω τις γιγαντιαίες αποσκευές τους.
-Τι οφείλω;
Κοιτάζω το ταξίμετρο, που έχει γράψει 61,70. Λογικά θα έγραφε γύρω στα 67, αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά. (Το θέμα των "πρόσθετων" λόγω αποσκευών και κλήσης δεν το αναφέρω καν.)
-Δεν ξέρω πόσα ακριβώς περισσότερα θα έπρεπε να είναι αφού δεν έβαλα διπλή ταρίφα όταν έπρεπε, του λέω, αλλά για να μη σας αδικήσω θα κρατήσω 65 ευρώ.
Κοιτάζει κι αυτός το ταξίμετρο.
-Αυτό το 61,70 που γράφει εδώ τι είναι; ρωτάει.
-Είναι η αξία της διαδρομής μας, του απαντάω, αλλά θα έπρεπε να είναι περισσότερο. Σας ξαναλέω ότι ξέχασα να βάλω διπλή ταρίφα όταν έπρεπε. Θα βάλω όμως στα "πρόσθετα" που λέγαμε πριν ένα ποσό, προκειμένου η απόδειξη που ζητήσατε να βγει 65.
Πατάω το σχετικό κουμπί στο ταξίμετρο, το οποίο αυτομάτως (λόγω διπλής ταρίφας) προσθέτει 2,80. (Τα ποσά που προστίθενται είναι προκαθορισμένα, στη μονή ταρίφα πχ προσθέτει διαδοχικά 0,34 0,68. 1,02 κλπ, ενώ στη διπλή κάνει μεγαλύτερα "άλματα").
Ο εκτυπωτής εκδίδει την απόδειξη. Στο μεταξύ ο νεαρός μου δίνει 100 ευρώ, και του επιστρέφω 35 ρέστα. Κόβω την απόδειξη, και την κοιτάζω πριν του τη δώσω για να βεβαιωθώ για το ποσό.
-Εντάξει, δεν γράφει ακριβώς 65, αλλά 64,50, του λέω. (Με τα πρόσθετα το τελικό ποσό έχει γίνει 64,58.)
Παίρνει την απόδειξη και την κοιτάζει. Διστάζει για λίγο και μετά μου λέει:
-Δεν έχεις το μισό ευρώ να μου δώσεις ρέστα;
Για ένα δυο δευτερόλεπτα δεν απαντάω, καθώς προσπαθώ να καταλάβω τι εννοεί.
-Πρέπει η απόδειξη να είναι ακριβώς όσα λεφτά έδωσα, συμπληρώνει.
Δεν καταλαβαίνω περισσότερα από αυτή του την εξήγησή, και δεν έχει νόημα να το συζητήσω. Βγάζω μισό ευρώ και του το δίνω.
-Να σου δώσω παλικάρι μου. Ορίστε. Ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ, του λέω και παίρνω το δρόμο της επιστροφής.


Η ιστορία θα τελείωνε εδώ, αλλά στην επιστροφή συναντάω χιόνι στο δρόμο. Αυτή την ιστορία μπορεί κανείς να τη διαβάσει εδώ...

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Angel singing....

Η παρακάτω ιστορία εκτυλίσσεται υπό τους ήχους του Summoning of the Muse των Dead Can Dance, που ακούγεται στο παρακάτω video. Πατήστε το play τώρα, πριν διαβάσετε τη συνέχεια, προκειμένου να είστε στο ηχητικό κλίμα της ιστορίας.


Παππούς, κόρη και εγγονή (η τελευταία 3-4 χρονών) μπαίνουν στο ταξί κάπου στη Χαριλάου και πηγαίνουν στην Τούμπα. Η μικρή, που έχει καθίσει ακριβώς πίσω μου, τιτιβίζει διάφορα για ένα δυο λεπτά, μέχρι που η μαμά έχει την φοβερή ιδέα:
-Θα μας τραγουδήσεις κάτι;
Άλλο που δεν θέλει το κοριτσάκι. Αρχίζει να τραγουδάει ένα φανταστικό, ακατάληπτο παιδικό τραγούδι:
"Ήρθε ο κορκόζιλος δάγκωσε το λαγό,
και η αλεπού τον λότησε πού είναι τα αυτιά σου..."
Κάτω από άλλες συνθήκες όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι χαριτωμένα. Έχω όμως ήδη έξι ώρες στο δρόμο, και λίγο πριν έχω υποστεί και την ακατάσχετη εικοσάλεπτη φλυαρία δυο ηλικιωμένων επιβάτιδων. Ως αντίμετρο, στο winamp εξελίσσεται ένα ατμοσφαιρικό-χαλαρωτικό play list, το οποίο τη συγκεκριμένη στιγμή παίζει το τραγούδι που είπαμε παραπάνω (και ακούτε τώρα, αν όντως πατήσατε το play). Η φωνή τις Gerrard και τα νεύρα μου κομματιάζονται από την παιδική τσιρίδα. Δεν λέω τίποτε όμως, και δυναμώνω ελαφρώς τη μουσική. Ο παππούς δίπλα μου με κοιτάζει, αλλά επίσης δεν λέει τίποτε.
Δυο λεπτά μετά, το κοριτσάκι φτάνει σ' ένα κρεσέντο καθώς "ο χαρχαρίας σκοτώνει το παπάκιιιιιι". Ο στοίχος ενοχλεί τη μαμά:
-Δεν μου αρέσει αυτό το τραγούδι. Πες μας τον γάιδαρο, λέει στη μικρή.
-Όχι, εμένα αυτό μ' αρέσει, απαντάει με νάζι η μικρή.
-Άσε το παιδί να τραγουδήσει ότι θέλει, επεμβαίνει και ο παππούς.
Δεν κρατιέμαι πλέον.
-Εμένα δεν με ρωτήσατε όμως.
-Τι είπες; αρπάζεται η μάνα.
-Λέω, εμένα δεν με ρωτήσατε αν έχω τη διάθεση να ακούσω τσιριχτά παιδικά τραγουδάκια.
-Τι λέει μαμά; ρωτάει το κοριτσάκι.
-Λέω ότι αν συνεχίσεις, μάλλον θα χρειαστώ ασπιρίνες μικρή μου, της απαντάω γλυκά.
-Παιδιά δεν έχεις;
-Τι σχέση έχει αυτό;
-Άμα κάνεις παιδιά, θα δεις.
-Όταν τραγουδάει το παιδί μας, τα φάλτσα του ακούγονται σαν Θεϊκή μελωδία, λέω γελώντας, έχοντας στο μυαλό το παραμύθι με τη μάνα κουκουβάγια. Δεν έχω διάθεση ούτε να μαλώσω, ούτε να τρομάξω την μικρή. Με έχει ενοχλήσει όμως η αγενής αδιαφορία των ενηλίκων. Κατά κανόνα, γονείς και κηδεμόνες φροντίζουν να συμμαζεύουν τη φασαρία των παιδιών τους, πολλές φορές πιο αυστηρά απ' ότι χρειάζεται. Αυτοί εδώ την ενθαρρύνουν.
-Τα παιδιά χρειάζονται γερά νεύρα, γερή υπομονή και γερό πορτοφόλι, επιμένει η μαμά.
-Δηλαδή αν δεν έχω παιδιά, θα πρέπει μέχρι να αποκτήσω να εξασκούμαι παρά τη θέλησή μου με τα παιδιά των άλλων; `Συνεχίζω να μιλάω γελώντας, αλλά η θερμοκρασία της φωνής μου έχει πέσει αισθητά.
Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ούτε η μικρή ξανατραγουδάει, ούτε οι ενήλικες λένε κουβέντα. Κι εγώ βάζω την Gerrard να μας τα ξαναπεί από την αρχή.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Στερεότυπα

Για αρκετό κόσμο, το επάγγελμα κάποιου είναι συνυφασμένο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, σε επίπεδο συμπεριφοράς, ενδιαφερόντων, ιδιοτήτων και αντιλήψεων. Έτσι, μπαίνοντας σ' ένα ταξί, περιμένουν από τον οδηγό ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω: (Στις παρενθέσεις παραθέτω πραγματικά παραδείγματα) [Στις αγκύλες τα σχόλιά μου].

Είναι άρρωστος ποδοσφαιρόφιλος: Ακούει μόνο αθλητικά ραδιόφωνα με την ένταση του ραδιοφώνου του στα 9/10. Γνωρίζει τα αποτελέσματα όλων των αγώνων, ενώ έχει έγκυρα προγνωστικά για όσους βρίσκονται σε εξέλιξη (Πόσο είναι το ματς; Τι λες να κάνει ο ΠΑΟΚ;) Έχει χαζο-τεκμηριωμένες απόψεις για παράγοντες, παίκτες και διαιτητές. Το ταξί είναι γεμάτο αθλητικές εφημερίδες, δελτία στοιχήματος και Προ-Πο. (Έπαιξες στοίχημα σήμερα; Όχι; Γιατί, ξέχασες;) Στο τηλέφωνο μιλάει μόνο με άλλους "καμένους", σιχτιρίζοντας την ατυχία που τον έστειλε στον "κουβά" ανατρέποντας το σκορ στο 89ο λεπτό του αγώνα, ή καμαρώνοντας για τα 30 ευρώ που κέρδισε [στο δελτίο που του κόστισε 50, τη μέρα που ξόδεψε 300 συνολικά].

Ακούει μόνο λαϊκά: Κατά προτίμηση βαριά, τρίτης διαλογής σκυλάδικα με συλλεκτική αξία. Οποιαδήποτε άλλη μουσική επιλογή, προκαλεί τρομερή έκπληξη (Πρώτη φορά μπαίνω σε ταξί που παίζει mp3s rave, rock, chill, abient, ραδιόφωνο 88,5, imagine, republic, super FM!!!), ή εκνευρισμό στους πελάτες (Τι βλακείες ξένα ακούς. Βάλε Λαϊκός FM και δυνάμωσέ το να γουστάρουμε) [Ελπίζω να μη σας πειράζει που μάλλον θα τρακάρουμε καθώς θα παθαίνω σπασμούς από το αλλεργικό σοκ].

Είναι Γενικός Οδηγός Πόλεως - Χρυσός Οδηγός: Γνωρίζει τα πάντα. Πού βρίσκεται η κάθε τράπεζα (στην Γενική Τράπεζα της Τσιμισκή θέλω να πάω. Δεν γνωρίζετε που είναι; Εγώ γι' αυτό πήρα ταξί).
Γνωρίζει πού έχει υποκαταστήματα η κάθε υπηρεσία (Καλά, δεν ξέρετε που κάνω αίτηση για φυσικό αέριο; Δεν είστε από εδώ;), καθώς και ποια ακριβώς διαδρομή ακολουθεί κάθε λεωφορείο (πηγαίνω δυο στάσεις πριν το τέρμα του 24, εκεί που έχει ένα μανάβικο).
Ξέρει σε ποιο μαγαζί τραγουδάει κάθε αοιδός (Θα μας πας στην Πέγκυ), ποιο μαγαζί έχει μπουζουκάκι και καλούς ψαρομεζέδες, φτηνά και καλά "επώνυμα" ρούχα, καλό αλλά όχι πολύ κόσμο [Και να ξέρω δεν θα σε πάω για να συνεχίσει να έχει καλό κόσμο], ποιο ξενοδοχείο είναι οικονομικό αλλά σίγουρα καθαρό [δεν έχω κάνει υγειονομικούς ελέγχους πρόσφατα, ούτε συνηθίζω να μένω σε ξενοδοχεία της πόλης μου].

Είναι Οδηγός Παράνομων Δραστηριοτήτων: Γνωρίζει τηλέφωνα "κοριτσιών" (Μεγάλε, δώσε το τηλέφωνο καμιάς "σίγουρης", να έρθει στο ξενοδοχείο να μας τρίψει) [Αυτό συνήθως από μεσήλικες επιχειρηματίες επισκέπτες στην πόλη].
Ξέρει που έχει ναρκωτικά, -μαλακά- (Πήγαινέ με κάπου να βρω κάνα τσιγαράκι. -κλείσιμο ματιού- Εσύ ξέρεις), -σκληρά- ( Πού συχνάζουν τα πρεζόνια; [η ερώτηση από γονείς που ψάχνουν τον τοξικομανή γιο τους, στις τρεις τα ξημερώματα στην Αριστοτέλους].
Ξέρει που θα βρει κλεμμένα αγαθά, ανταλλακτικά κυρίως, (έλα τώρα, όλο και κάποιον "δικό σου" θα έχεις να μας βρει μια "σιντιέρα").
[Παραδόξως, όπλα δεν μου έχουν ζητήσει ακόμη].

Είναι κινητός Οδηγός αγοράς αυτοκινήτου: Όχι μόνο είναι το μοναδικό του ενδιαφέρον, αλλά ξέρει τα πάντα για όλα τα αυτοκίνητα (Μπορεί το VVT-i να πηγαίνει καλύτερα από το VVX-iL; Να πάρω το Mazda RX8 ή το Audi TT την έκδοση RS που έχει 28 άλογα παραπάνω; Τα Γιαπωνέζικα (γενικά) ή τα Ευρωπαϊκά (πάλι γενικά) είναι καλύτερα;). [Ξέρω τα υπέρ και τα κατά για τις 6-7 μάρκες/τύπους που βγαίνουν για ταξί. Δεν δουλεύω σε εξουσιοδοτημένο συνεργείο παντός τύπου, ούτε είμαι δια βίου συνδρομητής στο "4 Τροχοί".]
Ξέρει τα πάντα για όλες τις βλάβες (Προχθές άργησε να πάρει μπρος, και μου έχει ανάψει ένα πορτοκαλί λαμπάκι. Τι λες να είναι;) [Αν άναψε ένα μόνο πορτοκαλί λαμπάκι δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν ανάψουν δυο η τρία κόκκινα να αρχίσεις να ανησυχείς].


Είναι ο (Σκλάβος) Σοφέρ της κυρίας Νταίζης: Δεν χρειάζεται να του φερθείς στοιχειωδώς ευγενικά ή έστω ανθρώπινα. (Καλαμαριά! -Σκέτη προστακτική, όπως λέμε "Ντεεεε" στο γαϊδούρι).
Είναι σκλάβος του Αμερικάνικου Νότου πριν τον εμφύλιο (Αν δεν είμαστε εκεί σε δέκα λεπτά, ο πατέρας μου θα σε τσακίσει [Μου το έχει πει καβαλημένη ξανθούλα κοπελίτσα αυτό]).
Δεν έχει ανάγκη από ύπνο, φαγητό, τουαλέτα ή ξεκούραση (Για φαγητό πηγαίνεις και είσαι δυο τετράγωνα από το σπίτι σου; Εντάξει, πήγαινέ με στην άλλη άκρη της πόλης και γυρίζεις να φας αργότερα. [Τώρα, αν εκτός από το ότι πεινάς, σε περιμένουν για φαγητό και έχεις ήδη αργήσει, δεν έχει καμία σημασία]).
Επίσης, ο ταξιτζής δεν...υπάρχει. Οι επιβάτες σαν να είναι ολομόναχοι, μαλώνουν, φωνάζουν, γελάνε λένε μυστικά μεταξύ τους και στο τηλέφωνο, αφηγούνται ανατριχιαστικές λεπτομέρειες (Μόλις βγήκα από τον γιατρό, έχω τριχομονάδες / έκζεμα / μύκητες) [Μόλις κατέβει, να απολυμάνω χρήματα, χέρια, κάθισμα, πόρτα] .

Είναι Κοινωνικό Σφυγμόμετρο : Αφού συναντάει κάθε είδους ανθρώπους, είναι σίγουρη πηγή κοινωνικών πληροφοριών για τον κάθε ασφαλιστή, δικηγόρο, πολιτευόμενο, πωλητή ή απλώς περίεργο. (Τι λέει ο κόσμος για την οικονομία / πολιτική / ειδήσεις; Πώς πάνε οι δουλειές τους; Πώς τα βλέπουν τα πράγματα; Εσύ τι λες; [Λέω ότι τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα όπως οι κοινωνικοπολιτικές μου απόψεις, τα μοιράζομαι κατά βούλησην, όχι κατά παραγγελίαν]).

Είναι αλάθητος: Πώς είναι ο Σουμάχερ; Ε, καλύτερος! Δεν του επιτρέπεται κανένα οδηγικό λάθος. Δεν μιλάω για βλακεία αλλά για ανθρώπινο λάθος. (Καλά ρε, δεν είδες το STOP και είσαι και επαγγελματίας;) [Όχι δεν το είδα γιατί το κρύβει αρκετά καλά το δέντρο μπροστά του. Το "επαγγελματίας" παραδόξως, δεν είναι συνώνυμο του "Θεός"].
Επίσης δεν κάνει ποτέ λάθος στον προορισμό (Πώς μπέρδεψες το Επιπλόραμα με το Επιπλόκαστρο; [Έλα ντε; Κάθε μέρα εκεί είμαι]), ούτε και στην επιλογή της διαδρομής μέχρι τον προορισμό (Από που με έφερες; Εμένα ο άντρας μου ξέρει ένα δρόμο που φτάνουμε σε δέκα λεπτά). [Ασχέτως αν μπαίνει ανάποδα σε δυο μονόδρομους, ή είναι η μοναδική διαδρομή που κάνει τα τελευταία τριάντα χρόνια, οπότε την έμαθε αναγκαστικά].

Τελικό συμπέρασμα: Για μερικούς ανθρώπους, όλα τα δάχτυλα είναι ίσα. Ακόμη κι όταν δεν είναι δάχτυλα...