Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Angel singing....

Η παρακάτω ιστορία εκτυλίσσεται υπό τους ήχους του Summoning of the Muse των Dead Can Dance, που ακούγεται στο παρακάτω video. Πατήστε το play τώρα, πριν διαβάσετε τη συνέχεια, προκειμένου να είστε στο ηχητικό κλίμα της ιστορίας.


Παππούς, κόρη και εγγονή (η τελευταία 3-4 χρονών) μπαίνουν στο ταξί κάπου στη Χαριλάου και πηγαίνουν στην Τούμπα. Η μικρή, που έχει καθίσει ακριβώς πίσω μου, τιτιβίζει διάφορα για ένα δυο λεπτά, μέχρι που η μαμά έχει την φοβερή ιδέα:
-Θα μας τραγουδήσεις κάτι;
Άλλο που δεν θέλει το κοριτσάκι. Αρχίζει να τραγουδάει ένα φανταστικό, ακατάληπτο παιδικό τραγούδι:
"Ήρθε ο κορκόζιλος δάγκωσε το λαγό,
και η αλεπού τον λότησε πού είναι τα αυτιά σου..."
Κάτω από άλλες συνθήκες όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι χαριτωμένα. Έχω όμως ήδη έξι ώρες στο δρόμο, και λίγο πριν έχω υποστεί και την ακατάσχετη εικοσάλεπτη φλυαρία δυο ηλικιωμένων επιβάτιδων. Ως αντίμετρο, στο winamp εξελίσσεται ένα ατμοσφαιρικό-χαλαρωτικό play list, το οποίο τη συγκεκριμένη στιγμή παίζει το τραγούδι που είπαμε παραπάνω (και ακούτε τώρα, αν όντως πατήσατε το play). Η φωνή τις Gerrard και τα νεύρα μου κομματιάζονται από την παιδική τσιρίδα. Δεν λέω τίποτε όμως, και δυναμώνω ελαφρώς τη μουσική. Ο παππούς δίπλα μου με κοιτάζει, αλλά επίσης δεν λέει τίποτε.
Δυο λεπτά μετά, το κοριτσάκι φτάνει σ' ένα κρεσέντο καθώς "ο χαρχαρίας σκοτώνει το παπάκιιιιιι". Ο στοίχος ενοχλεί τη μαμά:
-Δεν μου αρέσει αυτό το τραγούδι. Πες μας τον γάιδαρο, λέει στη μικρή.
-Όχι, εμένα αυτό μ' αρέσει, απαντάει με νάζι η μικρή.
-Άσε το παιδί να τραγουδήσει ότι θέλει, επεμβαίνει και ο παππούς.
Δεν κρατιέμαι πλέον.
-Εμένα δεν με ρωτήσατε όμως.
-Τι είπες; αρπάζεται η μάνα.
-Λέω, εμένα δεν με ρωτήσατε αν έχω τη διάθεση να ακούσω τσιριχτά παιδικά τραγουδάκια.
-Τι λέει μαμά; ρωτάει το κοριτσάκι.
-Λέω ότι αν συνεχίσεις, μάλλον θα χρειαστώ ασπιρίνες μικρή μου, της απαντάω γλυκά.
-Παιδιά δεν έχεις;
-Τι σχέση έχει αυτό;
-Άμα κάνεις παιδιά, θα δεις.
-Όταν τραγουδάει το παιδί μας, τα φάλτσα του ακούγονται σαν Θεϊκή μελωδία, λέω γελώντας, έχοντας στο μυαλό το παραμύθι με τη μάνα κουκουβάγια. Δεν έχω διάθεση ούτε να μαλώσω, ούτε να τρομάξω την μικρή. Με έχει ενοχλήσει όμως η αγενής αδιαφορία των ενηλίκων. Κατά κανόνα, γονείς και κηδεμόνες φροντίζουν να συμμαζεύουν τη φασαρία των παιδιών τους, πολλές φορές πιο αυστηρά απ' ότι χρειάζεται. Αυτοί εδώ την ενθαρρύνουν.
-Τα παιδιά χρειάζονται γερά νεύρα, γερή υπομονή και γερό πορτοφόλι, επιμένει η μαμά.
-Δηλαδή αν δεν έχω παιδιά, θα πρέπει μέχρι να αποκτήσω να εξασκούμαι παρά τη θέλησή μου με τα παιδιά των άλλων; `Συνεχίζω να μιλάω γελώντας, αλλά η θερμοκρασία της φωνής μου έχει πέσει αισθητά.
Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, ούτε η μικρή ξανατραγουδάει, ούτε οι ενήλικες λένε κουβέντα. Κι εγώ βάζω την Gerrard να μας τα ξαναπεί από την αρχή.

8 σχόλια:

Wire_n_Wood είπε...

A to kahmeno to papakiii...

γυάλινο δάκρυ είπε...

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναρωτιέσαι πού είναι ο Ηρώδης...
Η αδιαφορία των γονέων έχει γίνει σύνηθες φαινόμενο πλέον. Την Κ.Δευτέρα που είχαμε πάει κάπου να φάμε και ήμασταν καταεκνευρισμένοι λόγωκακής εξυπηρέτησης κλπ, ήταν κάτι παιδάκια που έφυγαν από το τραπέζι των γονιών τους και ήρθαν να παίξουν και να τρέχουν γύρω από το τραπέζι ΜΑΣ σπρώχνοντας και χτυπώντας τις καρέκλες ΜΑΣ και τσιρίζοντας. Οι γονείς τους δίπλα αδιαφορούσαν. Και όταν τους το είπαμε μας έβρισαν κι από πάνω!!!
Τι τα θέλουν τα παιδιά αφού δεν μπορούν και δεν έχουν ιδέα για το πώς να τα μεγαλώσουν και να τα πειθαρχήσουν;;; Και από τη στιγμή που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το σπίτι τους από άλλους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους;;

Lina είπε...

χεχεχε! εγώ τι να πω που όταν λέω "δε μπορώ να ακουω άλλες φωνές παιδιών" με κοιτάνε σαν την "σχιζοφρενη δασκαλα"; ρε παιδιά δεν είπαμε ότι τα αντιπαθουμε κιολας, αλλά κάποιες φορές οι φωνές δεν αντέχονται άλλο!

lgreco είπε...

Αφήνω στην άκρη τις παραφωνίες της μικρής και στέκομαι μόνο στην ακτίνα ελπίδας που λάμπει μέσα από το post σου: Gerrard σε ταξί.

Θυμάμαι κάτι ξημερώματα, πριν πολλά χρόνια, που έφτανα στη Θεσσαλονίκη -- από Γιάννενα, οδηγώντας. Λίγο μετά την Κατερινή κι ενώ η ομίχλη ήταν βαμμένη πορτοκαλί από τα φώτα της πόλης, έβαλα την κασέτα με το Within the Realm of a Dying Sun.

Μαγεία.

Χρήστος είπε...

Κάτι τέτοια παραδείγματα είναι που στηρίζουν την άποψη μου ότι οι γονείς, τουλάχιστον, θα έπρεπε να κάνουν ένα σεμινάριο πριν γίνουν γονείς.

Παλιά βέβαια υποστήριζα ότι πρέπει να κάνουν μια σειρά από τεστ και αν αποτύγχαναν να μην τους επιτρεπόταν αλλά είναι πολύ φασιστικό και το απέρριψα

Acro είπε...

@Deja LOL

@γυάλινο δάκρυ Ε όχι και Ηρώδης. (Χάθηκε ο Καιάδας ;)). Πέρα από την πλάκα πάντως, είναι θεμιτό να είσαι υπερπροστατευτικός με τα παιδιά σου, θα πρέπει να φροντίζεις και να μη δίνουν αφορμές όμως...

@lina Και οι επαγγελματίες λυγίζουν κάποια στιγμή. Εξάλλου, το ό,τι κάτι είναι η δουλειά σου δεν σημαίνει ότι πρέπει να το ζεις και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας.

@lgreko Πολύ καλή η Gerrard, αλλά τέτοιες ώρες μου περνάει από το μυαλό να ρίξω ένα trance ή ένα thrash (το master of puppets είναι μια συμπαθητική επιλογή), και αν διαμαρτυρηθούν να πω "νόμιζα ότι κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα ενοχλήσει τον άλλον περισσότερο, και το παιδί σας νίκησε".

@Χρήστος Αν περνούσαν όλοι οι υποψήφιοι γονείς από αξιολόγηση, θα είχαμε σοβαρότατο πρόβλημα υπογεννητικότητας φοβάμαι :) Μερικά πράγματα τα μαθαίνεις καθώς συμβαίνουν...

Νek είπε...

Το πατησα το play, το διαβασα το κειμενο.
Στο τελος θα περιμενα το αυτοκινητο να πέσει σε μια κολώνα!
Με συγχωρεις αλλα αυτη η ηρεμια μόνο ένα τετοιο τέλος μπορει να έχει!
Πολυ μυστικισμος ρε πατριωτ!

Acro είπε...

@ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Τ. Καταλαβαίνω γιατί σου φάνηκε πολύ μυστικιστικο το τραγούδι, και ίσως και να είναι. Μπορεί να το έβαλα στο Playlist του ταξί, αλλά δεν θα το άκουγα και στο σπίτι να κάνω κέφι. Κάθε μουσική στην ώρα της. Ήθελα απλώς να σας μεταφέρω την "ήρεμη" μουσικά ατμόσφαιρα, αφήνοντας στην φαντασία μόνο τις παιδικές τσιρίδες. Παρεμπιπτόντως, η μουσική γενικά στο ταξί, παίζει πολύ χαμηλά, εκτός και αν μου ζητήσει ο πελάτης (και συμφωνώ) να τη δυναμώσουμε :)