Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

"Μπαρντάρι"

Για μια ακόμη φορά να τονίσω ότι ΔΕΝ είμαι ρατσιστής καμιάς μορφής. Παρατηρώ τα φαινόμενα, και βλέπω παρόμοιες συμπεριφορές από άτομα ομοειδών κοινωνικών ομάδων. Αναπόφευκτα.

Για πρώτη πρωινή διαδρομή, παίρνω μια κλήση από το παλιό τέρμα της Μενεμένης. Οι πελάτισσες είναι δύο κοπέλες. Κάθονται η μία μπροστά και η άλλη πίσω. Αυτή που κάθεται μπροστά, φοράει μίνι, και προσπαθεί να το κρατήσει χαμηλά καθώς κάθεται. Τι να κρατήσει δηλαδή, είκοσι εκατοστά μήκος έχει, πόσο να το τραβήξει; Ίσα ίσα που με την κίνησή της, τραβάει την προσοχή μου σ'αυτό.
Εννέα στις δέκα φορές, όταν φιλενάδες κάθονται "μπρος-πίσω", με αυτή που κάθεται μπροστά να είναι η προκλητικότερα ντυμένη, πρόκειται για αλλοδαπές κάποιας βαλκανικής ή ανατολικοευρωπαϊκής χώρας. Γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω. Ίσως έτσι πιστεύουν ότι αποθαρρύνουν τον ταξιτζή από το να σταματήσει για δεύτερη μίσθωση, βάζοντας παράλληλα το "μίνι" της μπροστινής να κάνει και δημόσιες σχέσεις μαζί του. Από την άλλη, και μόνες τους όταν μπαίνουν, όσο προκλητικότερα είναι ντυμένες, τόσο πιθανότερο είναι να διαλέξουν τη θέση του συνοδηγού. Μπορεί να θέλουν να ψαρέψουν κοπλιμέντα. Μπορεί και τίποτε περισσότερο καμιά φορά :)
-"Μπαρντάρι" (Βαρδάρι), μου λέει με βαριά προφορά αυτή με το μίνι, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μου για την καταγωγή τους. Στη συνέχεια της διαδρομής συνεχίζει να μιλάει δυνατά και έντονα σε κάποια άγνωστη γλώσσα με την φίλη της στο πίσω κάθισμα ξεκουφαίνοντας με. Αφού ήταν να το συζητήσετε, γιατί δεν καθίσατε δίπλα δίπλα;
-Τι νούμερο είναι το σταθμό; με ρωτάει ξαφνικά.
-Εννοείτε την διεύθυνση; Μοναστηρίου πόσο; ρωτάω εγώ.
-Ναι.
-Δεν ξέρω. Είκοσι οκτώ, τριάντα; Θα σας γελάσω.
-Θέλουμε να πάμε Κατερίνη μετά γι' αυτό ρωτάω, μου λέει.
Ο εγκέφαλός μου βραχυκυκλώνει για λίγο.
-Θέλετε τη διεύθυνση του σταθμού για να δώσετε ραντεβού εκεί να πάτε Κατερίνη; ρωτάω τελικά.
-Όχι, το τραίνο να πάρουμε για Κατερίνη.
-Το τηλέφωνο του σταθμού θέλετε, όχι το νούμερο του δρόμου! καταλαβαίνω επιτέλους.
-Εεεε ναι.
-Για να δω λίγο. Πρέπει να το έχω.
Ψάχνω στο κινητό μου.
-Μπορείς να πάρεις εσύ να ρωτήσεις τι ώρα έχει για Κατερίνη; μου λέει ανυπόμονα. Έντεκα θέλουμε. (ΚΑΙ παραγγελία η ώρα του τραίνου).
-Καθίστε να το βρω πρώτα. (Φυσικά δεν περιμένω να πληρώσει το τηλεφώνημα, αλλά και η ίδια δεν κάνει νύξη. Τέλος πάντων).
Τελικά δεν έχω το τηλέφωνο. Θυμάμαι ότι το εξαψήφιο του σταθμού της Θεσσαλονίκης, έχει αντικατασταθεί από πανελλαδικό τετραψήφιο ή πενταψήφιο. Ποιο είναι όμως, δεν θυμάμαι.
Στο μεταξύ πλησιάζουμε στο Βαρδάρι. Είμαστε στο ύψος του εργοταξίου του μετρό, απέναντι από το ξενοδοχείο Καψής, όταν ξαφνικά αυτή που κάθεται πίσω λέει μέσα απ' τα δόντια της:
-Εντώ εντώ.
-Εδώ είπατε; ρωτάω κόβοντας ταχύτητα. Δεν μου απαντάει καμιά τους. Για τα επόμενα εκατό μέτρα περίπου είναι αδύνατον να σταματήσει κανείς χωρίς να διακόψει την κυκλοφορία. Για καλή μου τύχη όμως, τρία μέτρα μπροστά είναι η είσοδος του εργοταξίου, στην οποία μπορώ να μπω και να σταματήσω για λίγο.
-Μου είπατε να σταματήσω εδώ; ξαναρωτάω. Και πάλι δεν παίρνω απάντηση.
Πίσω μου έχω λεωφορείο, και πρέπει να πάρω μια απόφαση. Μπαίνω στην εσοχή και σταματάω.
-Εδώ είπατε, σωστά; ρωτάω για τρίτη φορά.
-Ναι, ναι. λέει η μπροστά. Πόσο κάνει;
-2,90 συν 1,60 η κλήση, 4,5 ευρώ.
Η πίσω βγάζει και μου δίνει κάτι κέρματα. Ταυτόχρονα στο παράθυρο έρχεται ένας εργάτης του μετρό και κάτι μου λέει.
Κοιτάζω τα κέρματα. Είναι 3,40.
-4,50 ευρώ σας είπα, της λέω και ταυτόχρονα ανοίγω το παράθυρο να δω τι θέλει ο τύπος του μετρό.
-Άντε ρε φύγε, εσένα περιμένει το φορτηγό για να βγει, μου λέει με ύφος αυτός.
-Καλά ρε φίλε θα φύγω, κατεβαίνουν οι κοπέλες, του απαντάω εκνευρισμένος, καθώς έχω πετύχει πολλές φορές εργαζόμενους του μετρό να φέρονται λες και οι δρόμοι τους ανήκουν, βγαίνοντας και κλείνοντας το δρόμο με καρότσια γεμάτα μπάζα, φορτηγά, ακόμη και με τα πόδια απλώς περνώντας το δρόμο, αδιαφορώντας για τους πάντες και τα πάντα γύρω τους. Η κάσκα και το φωσφορούχο γιλεκάκι μάλλον επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης.
Στο μεταξύ η κοπέλα πίσω έχει πάρει πίσω τα κέρματα, και μου προτείνει ένα χαρτονόμισμα. Γυρίζω και κοιτάζω. Είναι πενηντάρικο.
-Δώστε τα κέρματα και κατεβείτε, της λέω. Ξέρω βέβαια ότι το πιθανότερο είναι να το κάνει επίτηδες προκειμένου να μην πληρώσει την διαδρομή κανονικά. Το κόλπο "μεγάλο χαρτονόμισμα-ανεπαρκή ψιλά-στο λέω τελευταία στιγμή", είναι κλασικό.
Κάνουν να κατέβουν, αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η μπροστά με το μίνι, γυρίζει καθώς ανοίγει την πόρτα, και μου λέει:
-Μήπως έχεις κάρτα δική σου; Να σε πάρουμε τηλέφωνο;
Μόνο αυτό μου έλειπε.
-Όχι, μόνο κάρτες του ραδιοταξί έχω, της απαντάω. Κατεβείτε γρήγορα σας παρακαλώ, ενοχλούμε.
Κατεβαίνουν και φεύγω. Ευτυχώς, δεν θεωρώ ότι ο πρώτος πελάτης καθορίζει την εξέλιξη της ημέρας, αλλιώς θα πήγαινα να το κλείσω. Έχω εκνευριστεί όμως τόσο, ώστε στο επόμενο φανάρι να ανοίξω το wordpad και να ξεκινήσω τη συγγραφή αυτού του post.

6 σχόλια:

Θεριό Ανήμερο είπε...

"Μπορείς να πάρεις εσύ να ρωτήσεις τι ώρα έχει για Κατερίνη;"
Αυτό στο είπαν έτσι; Μάθανε στα άψογα ελληνικά μόνο αυτή τη φράση; Βρε παιδί μου...

Simos είπε...

καποιες γυναικες νομιζουν οτι με ενα μινι κυβερνουν τον κοσμο... ευτυχως δεν ειναι η πλειοψηφια

Acro είπε...

@Θεριό Ανήμερο Τώρα που το λες, όντως, ήταν η μόνη φράση της σε άψογα Ελληνικά. Χμμμμ :)
@Simos Segiopoulos Και κάποιοι άντρες μόλις δούνε μίνι παραδίδουν τις σκέψεις τους στο κάτω κεφάλι τους :) Χαζές είναι να μην το εκμεταλλευτούν;

Elias είπε...

Δεν είναι κακό και να λέμε κατάφωρα "Όχι" ("...μπορείς να πάρεις εσύ να ρωτήσεις τι ώρα έχει για Κατερίνη;"...). Η γαϊδουριά θέλει γαϊδουριά, όχι πολιτισμένη συμπεριφορά και επίφαση ευγένειας.

Κάποιος σοφός είχε πει: "Για να μην έχεις ακάλυπτες επιταγές, μείνε μακριά από ακάλυπτα πόδια και ακάλυπτους ώμους".

Acro είπε...

@elias Αν και έχω πάρει αρκετές φορές τηλέφωνο για χάρη των επιβατών μου (για να ρωτήσω τον ακριβή προορισμό μας, ΟΣΕ, ΚΤΕΛ, και άλλα διάφορα), στη συγκεκριμένη περίπτωση αν έβρισκα το νούμερο θα έκανα ότι παίρνω και θα έλεγα "α, δεν έχω μονάδες στο κινητό, το νούμερο είναι αυτό, πάρτε μόνη σας", αποφεύγοντας έτσι την άμεση αντιπαράθεση.

Έχεις δίκιο για τα ακάλυπτα :) Σωστός ο σοφός...

ZlatkoGR είπε...

Νομίζω πως πλέον πρέπει να αρχίσεις να βάζεις φωτογραφίες (των ωραίων) πελατών! :-)

(Και το σοβαρό σχόλιο: Ε ρε τι κόσμος υπάρχει...)