Το γεφυράκι

Βράδυ Παρασκευής, λίγο πριν τις δώδεκα, βρίσκομαι στην πιάτσα της Πυλαίας, όταν η εκφωνήτρια κάνει κλήση:
-"Πυλαία, στροφή Πανοράματος, στο γεφυράκι". Στροφή Πανοράματος, ονομάζεται γενικά η διασταύρωση του περιφερειακού με την άνοδο για Πανόραμα. Το σημείο "ανήκει" στην πιάτσα Πυλαίας, οπότε διεκδικώ την κλήση, και κατευθύνομαι. Επειδή όμως το στίγμα είναι ασαφές, ζητάω ενημέρωση. Οι συνάδελφοι που "κατεβαίνουν" στο ενημερωτικό κανάλι για να βοηθήσουν, δυστυχώς μου λένε αυτό που ξέρω ήδη. Υπάρχουν δύο προφανή γεφυράκια, στις δυο αντίθετες πλευρές του περιφερειακού. Πηγαίνω και στα δυο. Δεν υπάρχει πελάτης.
Καινούριες διαβουλεύσεις με συναδέλφους, καινούριες βόλτες στις εξόδους του περιφερειακού. Τίποτε...
Ζητάω από το κέντρο να επικοινωνήσει με τους πελάτες. Η εκφωνήτρια τηλεφωνεί, και μετά από λίγο μου λέει:
-Βρίσκονται πάνω στο δρόμο, λίγο πιο κάτω από το γεφυράκι της στροφής Πανοράματος.
-Ρωτήστε τους, ποιο γεφυράκι; Σε ποια πλευρά του περιφερειακού;
-…Στο ρεύμα που πηγαίνει προς το κέντρο βρίσκεται η πελάτισσα, μου απαντάει μετά από λίγο η εκφωνήτρια.

Συνεχίζω την αναζήτηση, καταφέρνοντας να περάσω από όλες τις εξόδους-εισόδους του κόμβου, αλλά ματαίως. Δεν υπάρχει ψυχή. Στο μεταξύ έχουν περάσει και δέκα πέντε λεπτά από την ώρα που έγινε η κλήση.


Η αρχική διαδρομή με κίτρινη γραμμή και ο τόπος έρευνας για το "γεφυράκι" της στροφής Πανοράματος
Καλύτερα κάντε κλικ για μεγέθυνση:)


Καινούρια επικοινωνία με το κέντρο. Η εκφωνήτρια τηλεφωνεί και πάλι στην πελάτισσα. Οι πληροφορίες της και αυτή τη φορά, είναι εξ ίσου αόριστες. Δεν θα βγάλουμε άκρη έτσι. Έχω όμως μια ιδέα:
-Κέντρο, περάστε μου το κινητό της πελάτισσας στον παπαγάλο, να επικοινωνήσω εγώ απ' ευθείας μαζί της, μήπως και συνεννοηθούμε.
Έτσι γίνεται, και λίγη ώρα μετά, τηλεφωνώ στην πελάτισσα.
-Είμαι ο οδηγός του ταξί που έρχεται να σας παραλάβει. Πού ακριβώς βρίσκεστε;
- Μετά το γεφυράκι του Πανοράματος, λίγο παρακάτω.
-Ναι, όταν λέτε γεφυράκι του Πανοράματος; Από ποια πλευρά; Είστε σε κάποιο δρομάκι;
-Όχι, όχι, πάνω στον περιφερειακό βρισκόμαστε.
Αυτό με μπερδεύει περισσότερο, αλλά συνεχίζω τις διερευνητικές ερωτήσεις.
-Σε ποιο ρεύμα του περιφερειακού είστε. Σ' αυτό που πηγαίνει στο κέντρο, ή στο απέναντι;
-Σ' αυτό που πηγαίνει στο κέντρο.
Όσο μιλάμε έχω ήδη βγει στον περιφερειακό και ψάχνω κοντά στις εξόδους του. Δεν υπάρχει κανείς.
-Δηλαδή, ξαναρωτάω, είστε πάνω στον περιφερειακό; Σίγουρα;
-Ναι.
-Δεν σας βλέπω, και πλησιάζω το τούνελ. Μήπως πηγαίνω ανάποδα;
-Όχι, όχι. ΜΕΤΑ το τούνελ είμαστε.
-Μετά το τούνελ; Προς την πόλη;
-Ναι.
Περνάω το τούνελ, πλησιάζω στον κόμβο των Κωνσταντινουπολίτικων. Κανείς.
-Έχω περάσει και το τούνελ. Δεν σας βλέπω.
-Λίγο παρακάτω είμαστε.
Τους βλέπω τελικά. Στην άκρη του δρόμου, δίπλα σ' ένα μικρό αυτοκίνητο. Που περιμένει να το φορτώσουν στον γερανό της οδικής βοήθειας. Σταματάω πίσω τους.
Στο ταξί επιβιβάζονται δυο κοπέλες, αφήνοντας πίσω τον καλοντυμένο συνοδό τους, να συνοδεύσει το αυτοκινητάκι του στο γερανό. Προφανώς είχαν βγει για διασκέδαση, αλλά το όχημα τους πρόδωσε.
-Ξέρετε, δεν βρίσκεστε στη στροφή Πανοράματος, τους λέω. Είστε δυο κόμβους παρακάτω, στην έξοδο για Τούμπα.
-Α ναι; λέει αυτή με την οποία μιλούσα στο τηλέφωνο (αναγνωρίζω τη φωνή). Από εδώ δεν πάει για Πανόραμα; (Δείχνει την δενδροσκέπαστη, 80 μοιρών πλαγιά)
-Καλά, νύχτα είναι, μπορεί να μπερδευτεί κανείς. Αλλά πείτε μου δυο πράγματα. Κατ' αρχήν, ο άνθρωπος της οδικής βοήθειας δεν σας είπε που ακριβώς βρίσκεστε για να καλέσετε ταξί;
-Δεν άκουσε ότι καλέσαμε ταξί. Κοίταζαν το αυτοκίνητο εκείνη την ώρα.
-Μάλιστα. Πείτε μου όμως σας παρακαλώ, αυτό το γεφυράκι που ψάχνω τόση ώρα, πού βρίσκεται;
-Ε, να εκεί πίσω, δεν το βλέπετε; ρωτάει όλο απορία η κοπελιά.
Κοιτάζω από τους καθρέφτες ψάχνοντας. Και τελικά το βλέπω.

"Γεφυράκι" αποκαλεί, την ύψους οκτώ, και μήκους διακοσίων μέτρων, δύο λωρίδων, φωτισμένη με μπλέ ατμοσφαιρικό φωτισμό στις κολώνες της, στιβαρή και επιβλητική γέφυρα, του κόμβου της Τούμπας!






Ολόκληρη η διαδρομή, με πορτοκαλί το δεύτερο μέρος μετά την τηλεφωνική επικοινωνία, και το σημείο όπου τελικά βρέθηκαν, η πελάτισσα και το "γεφυράκι".

Black "Roasted" Keyboard Requiem

Το παρόν κείμενο, γράφεται στο τρίτο κατά σειρά πληκτρολόγιο του Ταξί. Το πρώτο χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί ιδιαίτερα για "γράψιμο", εγκατέλειψε από στράβωμα λόγω θερμοκρασιών πέρσι το καλοκαίρι. Τότε ήρθε το δεύτερο πληκτρολόγιο, στο οποίο έπεσε ο κλήρος να σηκώσει τον μεγαλύτερο "φόρτο εργασίας", και το οποίο βλέπετε στις φωτογραφίες. Σε αυτό το πληκτρολόγιο έχει γραφτεί το 99% αυτού του blog.
Αυτό το πληκτρολόγιο αποτύπωσε και αναβίωσε τις μουσικές μου ανησυχίες και αναμνήσεις στο Fruity Loops. Με την ανεπαρκή μνήμη και κάρτα ήχου (σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτός ο αρχικός τους σκοπός εξάλου:)) να κάνει τη μουσική να ακούγεται σαν να έχει λόξιγκα, καθώς προσπαθούσε να αποδώσει δύσκολα μουσικά κανάλια.
Το πληκτρολόγιο αυτό, έχει δει κυριολεκτικά εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, κάτω από όλους τους καιρούς, όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Έχει χρησιμοποιηθεί σε φανάρια, μποτιλιαρίσματα, πιάτσες, περιμένοντας πελάτες, μέσα σε πλυντήρια αυτοκινήτων, αλλά και εν κινήσει μερικές φορές (με τα μάτια πάντα στο δρόμο).
Έχει υπομείνει (όσο το ταξί ήταν σταματημένο, μεταξύ βαρδιών), χαμηλές θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν, αλλά και υψηλές, εβδομήντα και βαθμών (το γνωστό φαινόμενο του θερμοκηπίου-αυτοκινήτου). Μέχρι που ο ήλιος το παραμόρφωσε τόσο, ώστε 14 πλήκτρα του (μεταξύ των οποίων και αυτό του Space που στράβωσε εντυπωσιακά), σταμάτησαν να επανέρχονται στη θέση τους μετά το πάτημά τους. Ταυτόχρονα όλα μαζί.
Και το πληκτρολόγιο, αναγκαστικά αντικαταστάθηκε και πάει...

Το παραπάνω post αφιερωμένο σε όλα τα μάχιμα πληκτρολόγια, που πέφτουν στον αγώνα. Ιδιαίτερα στο μικρό, μαύρο δικό μου.

The Black and the Furious

Λίγο καιρό μετά την ιστορία της "Ντελφών", μου έτυχαν τα δυο παρακάτω περιστατικά, με διαφορά μιας μέρας μεταξύ τους. Επειδή, όχι μόνο δεν είμαι ρατσιστής, αλλά αντιθέτως, είμαι αντιρατσιστής, αναρωτήθηκα αν πρόκειται για προβοκατόρικη σκευωρία τύπου "black against black".
Στην πρώτη περίπτωση, επιβίβασα έναν κύριο με τυπικό προφίλ "μαύρου" επιχειρηματία. Θερινό κοστούμι, χρυσό ρολόι και δαχτυλίδια, ακριβός χαρτοφύλακας.
-Αεροδρόμιο.
-Βέβαια. (Όλοι οι διάλογοί μας μεταφράζονται από τα Αγγλικά.)
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Το ταξίμετρο γράφει 6,40.
-Πόσο κάνει; με ρωτάει.
-6,40 που έγραψε το ταξίμετρο, συν 2,80 επειδή ήρθαμε αεροδρόμιο, 9,20 σύνολο, απαντάω αναλυτικά, όπως το συνηθίζω.
-Τι; ρωτάει με έκπληξη στο πρόσωπό του.
-Εννέα ευρώ και είκοσι λεπτά, ξαναλέω. Το ταξίμετρο έγραψε...(επαναλαμβάνω και την ανάλυση της τιμής).
Με κοιτάζει και χαμογελάει τύπου "δεν είμαι κορόιδο".
-Όχι, όχι φίλε μου. Είναι πάρα πολλά, μου λέει.
-Είναι τι; Δεν πιστεύω ότι άκουσα σωστά.
-Πάρα πολλά. Θα σου δώσω εφτά ευρώ.
Τα νεύρα μου.
-Ναι, κοιτάξτε. Το ποσό που σας λέω δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Το ταξίμετρο εδώ μπροστά σας γράφει 6,40 και κοιτάξτε κι εδώ (του δείχνω το "τιμολόγιο" που γράφει "From and to the Airport, 2,80). Σύνολο, 9,20.
Με κοιτάζει με αμφιβολία, και βγάζει ένα δεκάρικο.
-Εντάξει, κράτα οκτώ, μου λέει.
-Κοιτάξτε, εγώ δεν έχω πρόβλημα, του λέω. Τα χρήματα που σας ζητάω είναι τα νόμιμα, και εκεί πίσω έχει αστυνομία (υπάρχει όντως περιπολικό εκείνη την ώρα στη "ράμπα" του αεροδρομίου). Πολύ ευχαρίστως να πάμε να ρωτήσετε αν αμφιβάλετε.
-Εντάξει, εντάξει, μου λέει συνεχίζοντας να χαμογελάει. Παίρνω το δεκάρικο, του δίνω τα ρέστα του, τα παίρνει και φεύγει. Αν ήταν "από το U.S.A.", ξέχασε να αφήσει το υποχρεωτικό στα μέρη του, φιλοδώρημα :)

Την επόμενη μέρα, έτερος μαύρος, νεαρός αυτή τη φορά, επιβιβάζεται από την Καμάρα στην Εγνατία.
-Ολυμπιάδος δέκα, μου λέει. Τα Ελληνικά του είναι σπαστά, αλλά κατανοητά.
Καθ' οδόν με ζαλίζει στις ερωτήσεις. Οδηγάω καιρό ταξί; δικό μου είναι; βγάζω πολλά λεφτά; αυτός μπορεί να οδηγήσει; τι χαρτιά χρειάζεται; μπορεί και να το αγοράσει; κλπ κλπ.
Ταυτόχρονα, σε κάθε στροφή που παίρνω, με ρωτάει:
-Αυτή είναι η Ολυμπιάδος;
(Για όσους δεν ξέρουν, η Ολυμπιάδος είναι ο πέμπτος παράλληλος πάνω από την Εγνατία από όπου και ξεκινήσαμε, σε απόσταση ελάχιστης μίσθωσης.)
Με τα πολλά μπαίνουμε στην Ολυμπιάδος.
-Αυτή είναι η Ολυμπιάδος, του λέω.
-Το νούμερο δέκα θέλουμε, λέει και αρχίζει να ψάχνει τις οικοδομές. Τριαντα εφτά, τριάντα τρία...
-Απέναντι είναι τα ζυγά, τον διακόπτω.
-Ααα, ναι; Ναι.
-Και εκεί είναι το δέκα, του δείχνω την οικοδομή, καθώς έχουμε πλέον φτάσει.
Κοιτάζει με αμφιβολία.
-Είναι το δέκα;
-Πάνω από την είσοδο, με μικρά ασημένια γράμματα το γράφει. Το βλέπετε;
Κοιτάζει, ξανακοιτάζει, και εγώ αναρωτιέμαι, αν δεν είχε αριθμό η οικοδομή, τι θα έπρεπε να κάνω (πάλι) για να πείσω τον πελάτη ότι είμαστε εκεί που ζήτησε. Τελικά, βλέπει το νούμερο και το πρόσωπό του φωτίζεται.
-Πόσο θέλεις;
-Ελάχιστη μίσθωση κάναμε, δύο ογδόντα δηλαδή.
-Πόσα;
-Δύο ευρώ και ογδόντα λεπτά.
-Από εκεί μέχρι εδώ; Πολλά είναι.
Τα νεύρα μου.
-Κοίτα, αυτό είναι το λιγότερο που μπορείς να πληρώσεις σε ταξί. Και πέντε μέτρα να κάναμε, τόσο θα ήταν.
Με κοιτάζει με δυσπιστία. Η υπομονή μου με εγκαταλείπει.
-Δες μόνος σου, να μη νομίζεις ότι τα βγάζω από το μυαλό μου, του λέω, και τραβάω το τιμολόγιο από εκεί που βρίσκεται αναρτημένο (στο ταμπλώ, μπροστά στα μάτια του), για να του δείξω.
Τρομάζει κάπως.
-Εντάξει, εντάξει, σε πιστεύω.
-Αν με πίστευες δεν θα έκανες κουβέντα ότι είναι πολλά.
-Αστεία το είπα, προσπαθεί να τα μπαλώσει.
-Ούτε αστεία το είπες, ούτε αστείο είναι.
-Εντάξει, εντάξει, ξαναλέει αυτός. Τα έχει χαμένα. Πληρώνει, παίρνει τα ρέστα και φεύγει.

Καταλαβαίνω την καχυποψία. Καλό είναι να κινείται κανείς υποψιασμένος, και να μην είναι εύκολο θύμα. Όταν όμως, και τους κανόνες δεν ξέρεις, και καχύποπτος με αυτό τον τρόπο είσαι, να περιμένεις οτιδήποτε. Επειδή το να σε θεωρούν άδικα κλέφτη, μπορεί να είναι πιο ενοχλητικό από το να σε κλέβουν.