Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Το σπίτι στο Δερβένι

Καλοκαίρι, Σάββατο βράδυ αργά, φτάνω στην πιάτσα Βαρδαρίου. Καθώς σκέφτομαι ότι ίσως είναι η ώρα να κλείσω το ταξί σιγά σιγά, επιβιβάζεται ένας τύπος κοντά στα πενήντα. Ημίγυμνος, με ένα υφασμάτινο παντελόνι κομμένο κοντό λίγο πάνω από το γόνατο, και το μπλουζάκι του ριγμένο στον ώμο. Κάθεται, πετάει πάνω στο ταμπλώ το κινητό του και με κοιτάζει. Τον κοιτάζω κι εγώ. Είναι πιωμένος.
-Καλησπέρα τι κάνεις; Καλά; Έτσι μπράβο καλά. Πάμε στο Δερβένι και θα σου πω, μουρμουρίζει μεθυσμένα. Από την προφορά του καταλαβαίνω ότι πρόκειται για αλλοδαπό.
(Για όσους δεν ξέρουν, το Δερβένι είναι μια περιοχή λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς Καβάλα. Περιοχή που έχει αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, εκθέσεις επίπλων, τα τσιμέντα ΤΙΤΑΝ, αλλά όχι σπίτια).
Ξεκινάω με μισή καρδιά, σκεπτόμενος ότι μάλλον θα έπρεπε να είχα φύγει για το σπίτι τελικά. Μεθυσμένος πελάτης με προορισμό έρημη περιοχή δεν είναι καλό σημάδι. Του πιάνω την κουβέντα προσπαθώντας να ψυχολογήσω την κατάσταση.
-Που ακριβώς πάμε στο Δερβένι;
-"Το" αδελφός μου έχει σπίτι εκεί.
-Δεν είχα προσέξει ότι έχει σπίτια στο Δερβένι, λέω αθώα εγώ.
-Έχει έχει, θα σου πω.
-Εντάξει. Αλλά έτσι από περιέργεια, που περίπου είναι αυτό το σπίτι; Πριν το ΤΙΤΑΝ;
-Απέναντι από το ΤΙΤΑΝ.
Ξαφνικά καταλαβαίνω που εννοεί. Αριστερά ανεβαίνοντας, σε μια περιοχή που μέχρι πρότινος είχε μόνο λιβάδια, έχει δημιουργηθεί ένας μικρός συνοικισμός στη μέση του πουθενά.
Στο μεταξύ ο πελάτης μου έχει όρεξη να πει την ιστορία του.
-Εγώ φίλε σήμερα βγήκα από τη φυλακή.
-Ωραία, του απαντάω. (Τώρα μάλιστα).
-Βγήκα, πήγα βρήκα κάτι φίλους εδώ στο "Μπαρδάρι", και πίνουμε από το μεσημέρι. Ότι λεφτά είχα κέρασα ποτά. Μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια (μου δείχνει τα πόδια του) πρόλαβα και πήρα. Αλλά μην "ανησυχεί" εσύ, όταν φτάσουμε θα βγει ο αδελφός μου και θα σε πληρώσει.
-Τέτοια ώρα θα τον ξυπνήσετε;
-Δεν είναι πρόβλημα. Θα τον ξυπνήσω, θα πληρώσει. Εσύ μην "ανησυχεί".
Αυτός καλά το λέει, αλλά εγώ ανησυχεί. Μεθυσμένος ΚΑΙ με κατεύθυνση τις ερημιές ΚΑΙ αποφυλακισμένος σήμερα ΚΑΙ ένας αδελφός τον οποίο θα πρέπει να περιμένω να βγει να πληρώσει;
Παίρνω μικρόφωνο και προσποιούμαι ότι μιλάω με το κέντρο δηλώνοντας τον προορισμό μου.
Στο μεταξύ από το κινητό του πάνω στο ταμπλώ ακούγονται κατά καιρούς ήχοι, σαν να χτυπάει στη δόνηση με ξεψυχισμένη μπαταρία. Αυτός το αγνοεί, κι εγώ δεν επεμβαίνω. Κάποια στιγμή, σε ένα επίμονο γουργούρισμα, το παίρνει στα χέρια του, το κοιτάζει, και το ξαναπετάει πάνω στο ταμπλώ. Μάλλον δεν θέλει να απαντήσει.
-Εγώ που λες φίλε άδικα πήγα μέσα, λέει ξαφνικά. Έμενα με έναν άλλο που είχε ναρκωτικά στο σπίτι, και ήρθε η αστυνομία και έπιασε εμένα.
-Και τον άλλον δεν τον έπιασαν;
-Πάει αυτός, έφυγε για "το" πατρίδα.
Κάποια στιγμή "πέφτει". Αναμενόμενο, καθώς πρέπει να πίνει τις τελευταίες δώδεκα ώρες τουλάχιστον. Κρεμάει το κεφάλι στο στήθος του και συνεχίζει μουρμουρίζοντας ακατάληπτα.
Δεν τον ενοχλώ, μέχρι που φτάνουμε στο ΤΙΤΑΝ.
-Πού πάμε τώρα πείτε μου λίγο, τον ξυπνάω από τον λήθαργο του.
Κοιτάζει γύρω με απλανές βλέμμα, και τελικά προσανατολίζεται. Ακολουθώντας τις οδηγίες του βρισκόμαστε τελικά σ' ένα κατασκότεινο δρομάκι.
-Εδώ είναι. Στρίψε, μου λέει τελικά, δείχνοντάς μου έναν χαλικόδρομο.
Στρίβω και ανακαλύπτω ότι ο χαλικόδρομος είναι στην πραγματικότητα το πάρκινγκ ενός σπιτιού.
Ο τύπος ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνει. Πηγαίνει και χάνεται κάπου στην είσοδο του σπιτιού, που δεν φαίνεται από εκεί που βρίσκομαι, αφήνοντας το κινητό του "ενέχυρο" στο ταμπλώ να βουίζει κάθε τρεις και λίγο.
Στο μεταξύ εγώ έχω κλείσει ασφάλειες, έχω βάλει όπισθεν, κρατάω το μικρόφωνο και είμαι έτοιμος για παν ενδεχόμενο. Μπορεί ο αδελφός του να μην έχει ιδέα για την νυχτερινή επίσκεψη του φρεσκοαποφυλακισθέντος, και να βγει με κανένα δίκανο. Μπορεί να βγουν και οι δυο με δίκανα.
Ένα λεπτό μετά πάντως, ο πελάτης μου εμφανίζεται με κάποιον ακόμη, ο οποίος δεν κρατάει τίποτε. Φοράει κι αυτός ένα σορτσάκι, που δεν αφήνει χώρο για κρυμμένα "σιδερικά". Πλησιάζουν και οι δύο, ο πελάτης μου παραπατώντας. Ο αδελφός ευγενέστατος, με πληρώνει.
-Το κινητό σας ξεχάσατε, λέω στον πελάτη μου, και απλώνω το χέρι στο ταμπλώ να του το δώσω.
Γυρίζει, με κοιτάζει με το θολό του βλέμμα και μου λέει:
-Δεν είναι κινητό, ραδιόφωνο είναι.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ραδιόφωνο; δηλαδή;

€lisavet είπε...

:)

eisai ripsokindunos pantos!

Νek είπε...

Η τελευταία ατάκα με έκανε και γέλασα πολύ!
Καλα να μην καταλάβεις ότι είναι ραδιοφωνάκι και όχι κινητό!!

Nikos είπε...

Ωραιος Acro, μας επανεφερες στις ωραιες ιστοριες με σασπενς και αγωνια, παντα βεβαια με ευτυχη καταληξη :)

DaNaH είπε...

Χαχαχαχα! Τώρα η ιστορία ακούγεται αστεία, αλλά σίγουρα ο καθένας θα είχε τρομάξει στην θέση σου! Για αυτό που είπες ότι έκανες πως μιλούσες στο μικρόφωνο στο κέντρο, δεν προβλέπεται σε περίπτωση κινδύνου να ενημερώνεις που βρίσκεσαι; Δεν μπορούσες στα αλήθεια να αναφέρεις το που πηγαίνεις;

Mikros Alitis είπε...

:-) Πάλι καλά που είχε αίσιο τέλος. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοί σου που έχουν πέσει θύματα κλοπών;;;;;;;;;;;;

AA είπε...

"Τον κοιτάζω κι εγώ. Είναι πιωμένος.
-Καλησπέρα τι κάνεις; Καλά; Έτσι μπράβο καλά."

-You talking to me?

Acro είπε...

@Ian TH Atha & ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Τ. Το εν λόγω ραδιοφωνάκι ήταν φτιαγμένο για να μοιάζει με κινητό, και μάλιστα "μεγάλο" και ακριβό μοντέλο. Αυτό που μου φάνηκε σαν ήχος δόνησης ήταν μάλλον παράσιτα στα μεσαία (ΑΜ).

@€lisavet μπα δεν θα το 'λεγα. Better safe than sorry, μάλλον.

@Nikos Θα προτιμούσα να μην έχω καμία τέτοιου είδους ιστορία να μοιραστώ πάντως. Ούτε εγώ, ούτε κανείς. :)


@DANAH Όντως εκ των υστέρων αυτές οι ιστορίες έχουν πλάκα, αλλά εκείνη την ώρα πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος για το χειρότερο.
Και DANAH, ναι. Όταν ανησυχούμε για τον πελάτη μας, έχουμε "πλάγιο" τρόπο να ενημερώσουμε το κέντρο. Αλλά μια τέτοια αναφορά κινητοποιεί συνήθως κόσμο, και αν δεν υπάρχει πραγματικός λόγος δεν το συνηθίζουμε. Αν ήταν δύο τα άτομα για παράδειγμα, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

@Mikros Alitis Όντως. Όσο μένει στην κλοπή, καλά είναι. Ευτυχώς με τα καινούρια "μέσα" (βλέπε GPS+Car PC) υπάρχει πρόσθετη ασφάλεια, καθώς το στίγμα μας μεταδίδεται τόσο στο κέντρο, όσο και στους κοντινούς αντίστοιχους πομποδέκτες των συναδέλφων, και μπορεί να γίνει "στίγμα κινδύνου" αν χρειαστεί.

@ΑΑ είχα ξεχάσει το πόσο νέος ήταν ο De Niro σ' αυτή την ταινία. Φρεσκούδι. Thanks για το link.

Takis Varatzas είπε...

Τι τραβάς κι εσύ ρε φίλος.... BTW Καλή χρονιά !!!!