Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Τριζόνια...

[disclaimer :) Το παρακάτω περιστατικό είναι απλώς ενδεικτικό. Παρόμοιες φάσεις έχουν συμβεί με διάφορες παραλλαγές. Καταλαβαίνω την κακή κατάσταση του εξαρτημένου από ουσίες, και έχω "βοηθήσει" κατά καιρούς, παίρνοντας με το ταξί ανθρώπους που ήξερα ότι μάλλον δεν θα πληρώσουν, αλλά δεν μου έκανε και καρδιά να αφήσω στον δρόμο γιατί είχαν το χάλι τους. (Σε μια περίπτωση, σταμάτησα και επιβίβασα τοξικομανή, που στην απελπισία του να βρει ταξί, είχε φτάσει στην μεσαία λωρίδα της Εγνατίας, κινδυνεύοντας να τον πατήσουν). Παρ' όλα αυτά, το ταξί ΔΕΝ είναι περιπολικό, ασθενοφόρο, ή όχημα κοινωνικής υπηρεσίας. Επίσης, αν και οι τοξικομανείς δεν είναι γενικά επικίνδυνοι, ποτέ δεν ξέρεις σε τι κατάσταση μπορεί να βρεθούν, ειδικά αν νοιώσουν στριμωγμένοι. Επίσης, όσο καλοπροαίρετος κι αν είμαι, ενοχλούμαι υπερβολικά όταν με κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μου.
Το ότι οι πρωταγωνιστές είναι αλλοδαποί, είναι συμπτωματικό, και το αναφέρω μόνο επειδή έχει σημασία στην εξιστόρηση. Είναι από τις ελάχιστες φορές που μεταφέρω αλλοδαπούς εξαρτημένους. Σε αυτό το θέμα, οι κοινότητες των μεταναστών είναι μάλλον υγιέστερες από των ντόπιων. ]


Τετάρτη βράδυ, λίγο πριν τις δώδεκα. Κατεβαίνοντας την Αγίων Πάντων, λίγο πριν τη γέφυρα των τραίνων, με σταματάει ένας τύπος. Φαίνεται αλλοδαπός, αλλά και "μούτρο". Μόλις σταματάω, από το πουθενά (ήταν κρυμμένος ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα) εμφανίζεται ένας ακόμη τύπος. Ολοφάνερα πρεζόνι. (κακό σημάδι)
Τώρα μάλιστα.
Το πρεζόνι κάθεται πίσω, το "μούτρο" μπροστά. Περιμένω να μου πουν κάτι τύπου "Δενδροπόταμο", όπου συνήθως πηγαίνουν για "ψώνια".
-Τι κάνεις φιλαράκο; πετιέται με το που κάθεται, το πρεζόνι πίσω.
-Ότι μπορώ. Που θα πάμε;
-Φλέμινγκ με Μπότσαρη (ανατολικά, στην άλλη πλευρά της πόλης).
-Μμμ εντάξει, αν και η Φλέμινγκ με την Μπότσαρη είναι παράλληλες.
-Πήγαινε από την παραλία και θα σου πούμε.
Μάλιστα. Δεν έχω κάνει πενήντα μέτρα, όταν ακούω αλλαγή στον ήχο του αυτοκινήτου. Γυρνάω το κεφάλι. Ο πίσω έχει ανοίξει το παράθυρό.
-Γιατί το άνοιξες; Ζεσταίνεσαι; Έχω αναμμένο κλιματισμό.
-Να καπνίσω ένα τσιγαράκι φιλαράκο.
-Όχι, να μην καπνίσεις εδώ μέσα. Κλείστο σε παρακαλώ.
(Γενικά, όντας και ο ίδιος καπνιστής, επιτρέπω το κάπνισμα, που από τον νόμο απαγορεύεται. Ένας στερημένος καπνιστής είναι ένας νευρικός πελάτης, κι εγώ δεν θέλω νευρικούς πελάτες, όσο δεν ενοχλούν με τον καπνό τους κανέναν. Με τα παράθυρα ανοιχτά, και το συστηματικό καθάρισμα/"απόσμηση", το ταξί παραμένει άοσμο και καθαρό. Ο συγκεκριμένος όμως, όπως τον βλέπω να γέρνει από "νύστα", μπορεί και να μας βάλει και φωτιά εκεί πίσω).
Κλείνει το παράθυρό του, και δευτερόλεπτα μετά, ρωτάει:
-Πόσο θα χτυπήσει μέχρι εκεί;
-Τι εννοείς θα χτυπήσει;
-Πόσα λεφτά θα κάνει;
-Ξέρω 'γω; Τρία, τέσσερα ευρώ; Θα μας πει το ταξίμετρο. (Κακό σημάδι. Βλέπω να πληρώνομαι με λειψά, μικρά κέρματα).

Βγαίνουμε παραλία. Σε όλη τη διαδρομή, μιλάνε δυνατά και ασταμάτητα στη γλώσσα τους. Ο συνολικός εκνευρισμός της ημέρας, κορυφώνεται. Ότι και να λένε, ακούγεται σαν να μαλώνουν και είναι πολύ κουραστικό. Από το μυαλό μου περνάνε διάφορα. Να προσποιηθώ βλάβη, να τους πω να χαμηλώσουν ένταση. Δεν έχω όμως όρεξη για αψιμαχίες. Ας τους πάω να τελειώνουμε.
Στην Καλλιδοπούλου μου ζητάνε να ανηφορίσω. Ο μπροστά γυρνάει και λέει κάτι στον πίσω. Μέσα στα "ξένα" που του λέει, ακούγεται δυο φορές και η λέξη πορτοφόλι Ελληνικότατα. Ο πίσω ψάχνεται, και απαντάει αρνητικά. Προφανώς ο μπροστά τον έχει ρωτήσει αν έχει εκείνος το πορτοφόλι του. (κακό σημάδι και πάλι και πάλι).
Στο μεταξύ χτυπάει το κινητό του μπροστά. Το σηκώνει και μέσα στο ξενόγλωσσο μπλα μπλα, εμφανίζεται πάλι η λέξη "πορτοφόλι". Ακούγεται καθησυχασμένος. Κλείνει, και λέει στον πίσω στα Ελληνικά:
-Στο αυτοκίνητο ξέχασα το πορτοφόλι. Και έχω εξακόσια ευρώ μέσα.(κακό, κακό σημάδι :))
Βγαίνουμε αριστερά στη Δελφών.
-Εδώ, εδώ.
Σταματάω.
-3,70, τους λέω.
Ο μπροστά εμφανίζει αμέσως ένα κέρμα των δύο ευρώ, που τόση ώρα πρέπει να κρατούσε στο χέρι του.
-Φίλε δυο ευρώ έχουμε... ξεκινάει να λέει.
-Και γιατί μπήκατε στο ταξί αφού έχετε μόνο δύο ευρώ; αγριεύω.
-Όχι, όχι, δεν το ξέραμε. Ξέχασα το πορτοφόλι μου.
-Ξέχασες το πορτοφόλι σου; Πάμε να το πάρουμε, του λέω.
-Ρε φιλαράκο χάλια είμαι, κλαψουρίζει ξαφνικά ο πίσω με ένταση. "Πρεζόνης" είμαι. Πρεζόνης..
-Το βλέπω "ρε φιλαράκο" τι είσαι, του αντιγυρίζω. Από την αρχή σε είδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνεις τζάμπα στα ταξί. Αφού έχετε λεφτά, πάμε να πάρουμε το πορτοφόλι.
-Στο Βαρδάρι είναι το αυτοκίνητο, λέει ο μπροστά.
-Ωραία. Πάμε στο Βαρδάρι, λέω και κάνω ότι ξεκινάω.
Ο "πρεζόνης" πανικοβάλλεται.
-Εδώ είναι το αυτοκίνητο, εδώ, φωνάζει.
Σταματάω.
-Πού εδώ είναι το αυτοκίνητο; του λέω.
Στο μεταξύ αυτός ανοίγει την πόρτα, και κάνει να κατέβει.
-Κλείσε γρήγορα την πόρτα. Θα σας πάω πίσω από εκεί που σας βρήκα, να πάτε στο αυτοκίνητο, να πάρετε τα λεφτά σας, και να βρείτε άλλο ταξί να σας πάει όπου θέλετε. Δεν θέλω λεφτά.
-Τι; Ψελλίζει ο μπροστά.
-Είπα, θα σας πάω από εκεί που σας πήρα και δεν θέλω λεφτά. Να πάρεις το πορτοφόλι σου και να γυρίσετε πίσω με άλλο ταξί.
-Όχι ρε φίλε. Σε παρακαλώ, λέει ο μπροστά. Συγνώμη κι όλα, αλλά ξέχασα το πορτοφόλι μου σου λέω.
-Ε αυτό σου λέω κι εγώ. Να σας πάω πίσω να το πάρεις, του απαντάω.
-Σε παρακαλώ άφησέ μας εδώ. Συγνώμη. Δυο ευρώ έχω. Θα σου δώσω την ταυτότητά μου, να βρεθούμε να σου δώσω και τα 1,70 που σου χρωστάμε.
-Άσε, τα έχω ξανακούσει αυτά, του λέω. Που θα δώσουμε ραντεβού να τρέχω 1,70, που δεν θα εμφανιστείς ποτέ να μου δώσεις. Έχασα την ταυτότητά μου, θα πεις, και θα σου βγάλουν άλλη. Άμα δεν είχατε λεφτά, ας λέγατε από την αρχή: "Έχουμε δυο ευρώ, θα μας πας; " Τι μου αρχίζετε τα παραμύθια και περιμένετε να σας πιστέψω; Άντε, δώσε τα δυο ευρώ και φύγετε.
Ο πρεζόνης πηδάει από το αυτοκίνητο όπως όπως, έρχεται μπροστά και αρχίζει να τραβάει από τον ώμο το "μούτρο".
-Πάμε, πάμε! (τώρα που μπορούμε)
Ο μπροστά κάτι ακόμη θέλει να πει. Πετάει ένα τελευταίο "συγνώμη, ευχαριστώ" και κατεβαίνει. Ο "πρεζόνης" στο μεταξύ, χώνεται τρέχοντας στο στενό δίπλα, μήπως και αλλάξω γνώμη.
Φεύγω. Δεν συνηθίζω να βρίζω, αλλά αυθόρμητα και εκ βαθέων μου βγαίνουν δυο αγανακτισμένες βρισιές που ακούω μόνο εγώ. Καλύτερα.

2 σχόλια:

miliokas είπε...

Δε σχολιάζω το ποστ...
Το μπλόγκ το βρήκα τυχαία ένα βράδυ [ούτε θυμάμαι από που] και κάθησα και το διάβασα ολόκληρο. από την αρχή μέχρι το τέλος !!
Ήταν σα να διάβαζα βιβλίο....
να'σαι καλά....

Takis Varatzas είπε...

Α ρε acro, και παλι καλός ήσουν. Να σου πω την πικρή αλήθεια, αν ήμουν έγώ στη θέση σου δεν θα σταματούσα καθόλου να τους πάρω. Δεν βαριέσαι όμως, κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό. Εσύ να σαι καλά...