Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Εξολοθρευτές Βρυκολάκων

Κυριακή απόγευμα, επιβιβάζω έναν άντρα και μια γυναίκα από το κέντρο. Η γυναίκα κάθεται μπροστά. Το στρουμπουλό της πρόσωπο ξεγελάει για την ακριβή ηλικία της. Πρέπει να είναι μεταξύ τριάντα και σαράντα, ενώ ο άντρας γύρω στα εξήντα.
-Πλατεία Τερψιθέας στο περίπτερο, μου λέει η γυναίκα.
Ένα κύμα μυρωδιάς σκόρδου με χτυπάει και με σκεπάζει. Ανοίγω το παράθυρο όσο αντέχω, (έξω έχει πέντε βαθμούς), και στρέφω τους αεραγωγούς του κλιματισμού πάνω μου. Ματαίως. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιβάτης μου μυρίζει έντονα, αλλά η συγκεκριμένη μάλλον πήρε ένα κιλό σκόρδο, έφαγε το μισό, και με το υπόλοιπο έκανε εντριβές. Επί μέρες. Τρεις φορές ημερησίως. (Υπερβάλω λίγο. Ίσως να ήταν μισό κιλό σκόρδο).
Στο μεταξύ έχουν ξεκινήσει και συζητάνε έντονα σε κάποια ξένη γλώσσα. Προκειμένου να βλέπει τον πίσω, η γυναίκα έχει μισογυρίσει αριστερά στο κάθισμά της, στέλνοντας με κάθε της κουβέντα νέα κύματα σκόρδου προς το μέρος μου.
Δυναμώνω τη ροή του κλιματισμού. Η γυναίκα σαν κάτι να καταλαβαίνει γιατί βγάζει από τη τσάντα της μια καραμέλα και τη βάζει στο στόμα της. Δεν μυρίζω καμιά διαφορά.
-Μπορούμε να τον αφήσουμε στη στάση να πάρει λεωφορείο για Ευκαρπία; ρωτάει ξαφνικά.
Σταματάμε στη στάση, και πριν κατέβει, ο τύπος μου δίνει ένα εικοσάρικο. Η γυναίκα τον σταματάει με ένα καταιγισμό ξένων λέξεων. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν φτάσουμε στον προορισμό μας, δεν μπορώ να ξέρω πόσα να κρατήσω. Ή μήπως εμμέσως υπονοεί να δώσω τα ρέστα στη γυναίκα;
Μόλις αυτός κατεβαίνει, η γυναίκα μου ρίχνει πλάγιες ματιές αλλά δεν λέει τίποτε. Καλύτερα γιατί προσπαθώ να αγνοήσω τον πονοκέφαλο που έχει αρχίσει να μου προκαλεί η μυρωδιά.
Στο μεταξύ η συμπαντική συνομωσία των αρωμάτων συνεχίζεται, καθώς μας "πιάνει" κάθε φανάρι που συναντάμε. Στο τελευταίο φανάρι που μας σταματάει άδοξα, λίγο πριν την πλατεία η κυρία σκάει έναν αναστεναγμό προς το μέρος μου.
-Ουφφφφφ.
Το ξεφύσημα του δράκου. Νοιώθω τα μάτια μου να καίνε.
Φτάνουμε επιτέλους στην πλατεία. Δίπλα στο περίπτερο, μια παρέα μου κάνει σινιάλο. Τους κάνω νόημα ότι θα επιστρέψω να τους πάρω.
-Κάπου εδώ; ρωτάω.
-Λίγο πιο πέρα, απαντάει.
Είκοσι μέτρα μετά, μου ζητάει να σταματήσω και βγάζει λεφτά από την τσάντα της.
Καθώς μου δίνει το χαρτονόμισμα, με κοιτάζει στα μάτια και χαμογελάει.
Της δίνω τα ρέστα. Τα παίρνει χωρίς να κατεβάσει τα μάτια της, και συνεχίζει να με κοιτάζει κατάματα χαμογελώντας, σαν κάτι ακόμη να περιμένει. Αυτό το έργο το έχω ξαναδεί. Μου την πέφτει. Κάνω ότι δεν κατάλαβα και καθώς ακούγεται κορνάρισμα πίσω μας, κοιτάζω τον καθρέφτη αριστερά μου. Την ξανακοιτάζω. Εξακολουθεί να με κοιτάζει με τον ίδιο τρόπο.
Κάνω μια κίνηση με τους ώμους, τύπου "άντε τι θα γίνει;" χαμογελώντας (ελπίζω) ευγενικά.
Το χαμόγελο και η στάση της αλλάζει σ' ένα σιωπηλό και απογοητευμένο "καλά, εσύ χάνεις", και κατεβαίνει επιτέλους από το ταξί. Κάνω τον κύκλο της πλατείας. Η παρέα έχει φύγει με άλλο ταξί προφανώς. Ίσως καλύτερα γι' αυτούς και τις μύτες τους. Για τα επόμενα δύο λεπτά, οδηγάω με τα παράθυρα ορθάνοιχτα και τον ανεμιστήρα του κλιματισμού στο φουλ. Δεν έχω τίποτε με τα σκόρδα. Τα τρώω κι εγώ. Αλλά μερικές φορές, όταν μιλάς στον άλλον από κοντά…

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Το ξεφύσημα του δράκου" LOL

Καλά που δεν υπάρχουν πηγές ανάφλεξης στο ταξί! ;-)

Wire_n_Wood είπε...

Paliokatastash...

Acro kalutera pou den ths ekatses, fantazesai panw sto tripsimo na ginotan kamia anafle3h? WOOSH!!!

Ok, bad joke...

Kalhmera!

Mikros Alitis είπε...

Τώρα κατάλαβα γιατί τα ταξί στο Αμέρικα έχουν εκείνο το διαχωριστικό τζάμι στην μέση....

AA είπε...

Αυτό δεν ήταν post...σενάριο απο videoclip των ημισκουμπρίων ήταν :-)

Α ρε Άκρο...ποιός στη χάρη σου...άλλοι το καλοκαίρι ξοδεύοντε στα "φιδάκια" για τα κουνούπια κι εσύ θα είχες το καλύτερο περιβάλλον....και του 'δωσες μια κλωτσιά και το πέταξες (!!!) :-D

Wire_n_Wood είπε...

Ki esu kateu8eian re paidaki mou, na nomiseis oti sou thn epefte! Ki an se xreiazoan ws odhgo opws o Baldwin sto Vampires tou John Cameron?

€lisavet είπε...

Σε είδε ημιλιπόθυμο μάλλον και νόμιζε ότι ήταν εξαιτίας της ακαταμάχητης γοητείας της.

Αυτή η απύθμενη αυτοπεποίθηση κάποιων, με κάνει να αναρωτιέμαι, από που την αντλούν;

Wire_n_Wood είπε...

Merikoi, opws o Super Goofy, apo ta arapika fustikia.

Alloi, opws o Popeye, apo to spanaki.

Kai telos, merikoi, apo th skordalia.

Acro said: "Ανοίγω το παράθυρο όσο αντέχω, (έξω έχει πέντε βαθμούς), και στρέφω τους αεραγωγούς του κλιματισμού πάνω μου."

Auto einai: na bgeis gia ton arton esou ton epiousion kai na pswniseis pneumonia...barea kai an8ugeiina.

Takis Varatzas είπε...

Ένα φιλάκι ήθελε η γυναίκα... Στο στόμα κιόλας... Έτσι για "καθαρή" αναπνοή !!! Αντιγριπικά εμβόλια και παπαριές... Σκόρδο ρεεεεεε !

Nikos είπε...

Εχει και τα τυχερα του το επαγγελμα

M είπε...

Βρε συ, η λύση ήταν απλή.

Σταματάς σε ένα σουβλατζίδικο (λέγοντάς τους φυσικά πως η ώρα που θα κάνεις για να επιστρέψεις δεν θα ληφθεί υπ'όψιν για την πληρωμή σου), ζητάς ένα κεσεδάκι τζατζίκι, το τρως και επιστρέφεις κύριως.

Όταν έχεις φάει σκόρδο, δεν σε ενοχλεί η μυρωδιά του. ;-)

M είπε...

Κύριος (και όχι κυρίως) εννοούσα.

Χρήστος Καλογριδάκης είπε...

Μαγική ιστορία. Τόσο απλή στο νόημα και στην πλοκή αλλά ταυτόχρονα τόσο διδακτική. Well done!

ΤΖΩΤΖΙΟΥ είπε...

Χαίρε ω χαίρε φίλτατε acro, και καλή χρονιά επειδή δεν τα είπαμε.

Επιτέλους, ακούσια αποκάλυψες κάτι στο οποίο είσαι ρατσιστής! Διότι ενώ βάζεις το disclaimer «δεν έχω τίποτα με το σκόρδο», δεν λες τίποτα για όσους έχουν φάει σκόρδο!

Εγώ προσωπικά θα φροντίσω να έχω φάει πάντα σκορδαλιά ή τζατζίκι όταν στο εφεξής θα διαβάζω το ιστολόγιό σου, ώστε να σου σπάσω τα νεύρα και να σε αναγκάσω να αποκαλυφθείς.

Λευτεριά στις ελληνικές παραδοσιακές γεύσεις!