Σάββατο 25 Απριλίου 2009

γουάι αμ λοστ ντις-κλέιμερ :)

Περνάω τη μισή σχεδόν μέρα μπροστά στο car pc, μέσα στο ταξί. Εδώ γράφεται το blog, εδώ οι τυχόν μακροσκελείς απαντήσεις σε post ή σε e-mail, εδώ ετοιμάζονται και διάφορα άλλα πράγματα. Offline. Στη συνέχεια μεταφέρονται στο σπίτι, απ' όπου και ανεβαίνουν στο ίντερνετ. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο για να γεμίζει ο νεκρός-αδρανής χρόνος στο ταξί με κάτι δημιουργικό. Αυτή η δουλειά περιορίζει πολύ τον προσωπικό χρόνο. (Ανακατεύει επίσης τους βιορυθμούς καθώς τη μια εβδομάδα ξυπνάω την ώρα που την επόμενη πάω για ύπνο.)
Κατ' επιλογήν, περνάω σχετικά λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μου μπροστά στο PC στο σπίτι, και αυτόν για συγκεκριμένες "εργασίες". Βέβαια τσεκάρω τα mail μου αρκετές φορές περνώντας μπροστά από το PC όσο είμαι σπίτι, (Tο Thunderbird είναι ανοιχτό 24/7), παρακολουθώ τις καθημερινές εξελίξεις σε 4-5 sites, κάνω κάποιες συγκεκριμένες "δουλειές", αλλά κάπου εδώ τελειώνει το συστηματικό του πράγματος. Το Google Reader ανοίγει κατά μέσο όρο μια φορά την εβδομάδα, και δεν προλαβαίνω (κυριολεκτικά) να διαβάσω όλα τα post στα blog που με ενδιαφέρουν. Ούτε και να γράψω τα σχόλια που θέλω (καθώς πρέπει να διαβάσω και όλα τα σχόλια των προηγούμενων, μην επαναλαμβανόμαστε). Ούτε και να παρακολουθήσω ενδελεχώς τα forum στα οποία συμμετέχω. Ούτε και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. (Για να σας προλάβω, η ιδέα αναζήτησης WiFi HotSpots στην πόλη για πιο συχνή "διαδραστικότητα" με τα δρώμενα του ίντερνετ, έχει περάσει αρκετές φορές από το μυαλό μου.)

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Κατ' αρχήν θέλω να εξηγήσω σε αυτούς που υποψιάζονται ή ξέρουν πως τους διαβάζω, ότι (και γιατί) δεν...τους γράφω. Απλώς δεν σας προλαβαίνω παίδες, συγνώμη. Και με την ευκαιρία, να επισημάνω και να υπενθυμίσω (κοινωνικό μήνυμα) ότι η πραγματική ζωή προηγείται της διαδικτυακής "εικονικής". Αν κοπεί το ρεύμα, τα ηλεκτρόνια θα χαθούν, οι άνθρωποι όμως όχι.

Υ.Γ.1 Μπορεί να θεωρώ τις ιντερνετικές κοινότητες εικονικές, θεωρώ όμως εντελώς πραγματικούς τους ανθρώπους που τις απαρτίζουν. Ασχέτως αν σε πολλές περιπτώσεις, οι "εικονικές" προσωπικότητες και σχέσεις πίσω από τα nicknames, διαφέρουν πολύ από τις εκ του σύνεγγυς "πραγματικές".

Υ.Γ.2 Βρισκόμουν στην πιάτσα Πανοράματος όταν άνοιξα το WordPad για να γράψω τα παραπάνω. Πριν προλάβω να πληκτρολογήσω οτιδήποτε, επιβιβάστηκε μια κοπελιά με την οποία κατεβήκαμε στο κέντρο, όπου παραλάβαμε και μια φίλη της για να συνεχίσουμε παρακάτω. Φτάνοντας και πριν αποβιβαστούν, η δεύτερη κοπελιά μου λέει ξαφνικά:
-Να σας ρωτήσω κάτι; Μήπως είστε ο Acro;
Αν κατάλαβα καλά με πρόδωσε το πληκτρολόγιο πάνω στο ταμπλώ. Ομολόγησα πως ναι, εγώ είμαι, και είπαμε δυο κουβέντες. "Κάτι είχες γράψει στον 'σκύλο', και από τότε σε διαβάζω", μου είπε. Δεν έχει ξανασυμβεί να γνωρίσω μέσα στο ταξί κάποιον που με διαβάζει εδώ. (Αν και ο sourotiris έχει επιβιβαστεί και μιλήσει με τον συνεργάτη μου στο παρελθόν). Ομολογώ πως συγκινήθηκα ελαφρώς και χάρηκα πολύ. Οι πραγματικοί άνθρωποι πίσω από τα πληκτρολόγια και τις οθόνες.

10 σχόλια:

γυάλινο δάκρυ είπε...

Το συνεργάτη σου (μαλλον, γιατί διέφερε από τη φωτογραφία του προφίλ) κι εγώ τον είχα πετύχει ένα βράδυ.. Δεν επιβιβάστηκα στο ταξί γιατί ήμουν σε αυτοκίνητο, αλλά το πληκτρολόγιο στο τιμόνι ξεχώριζε!

DaNaH είπε...

Κοίτα να δεις! Και εγώ τις προάλλες σκεφτόμουν πως πλάκα θα'χε να βρισκόμουν στο ταξί σου. Αν και σπανιότατα χρησιμοποιώ ταξί, κοιτάζω να δω μπας και υπάρχει κανένα πληκτρολόγιο μπροστά, χαχα! :)

Saigon & Baygon Inc. είπε...

Τι κρίμα να μην παίρνω πια ταξί στη Θεσσαλονίκη! Πριν κάποια χρόνια το συνήθιζα πολύ, αφού περνούσα τις μισές μέρες της εβδομάδας μου στην πόλη σου, αλλά συνήθως καθόμουν πίσω από τον οδηγό, χώρια που δεν είχα και το νου μου να δω μήπως υπάρχει πληκτρολόγιο!
Σε διαβάζω πάντα, κι ας μη σχολιάζω.
Να είσαι καλά!

Saigon

Acro είπε...

@γυάλινο δάκρυ Σωστό ταξί, λάθος στιγμή :). Τόσο ο μόνιμος όσο και ο έκτακτος συνεργάτης μου πάντως είναι ενήμεροι για το blog πλέον :)

@DaNaH οι πιθανότητες είναι 1/2200 να με πετύχεις. Πάντως για να μην κοιτάς τους πάντες άδικα, το ταξί είναι Toyota Avensis...και Eurotaxi :)

@Saigon :big grin: Να' σαι καλά κι εσύ, και την καλημέρα μου στους οικείους σου :)

BG είπε...

Να ρωτήσω αυτό που δεν καταλαβαίνω?

"νεκρός-αδρανής χρόνος".
Γιατί κάθονται πολλά TAXI σε ουρές στις πιάτσες, πχ ΙΚΕΑ, Αεροδρόμιο ή όπου αλλού?

Ειδικά όταν στο αεροδρόμιο είναι πολλές-πολλές δεκάδες?

Αν ξεκινούσαν για πίσω δεν θα βρίσκαν γρηγορότερα μια κούρσα π.χ στην Εθν.Αντίστασης-Ολγας για να δικαιολογήσει τη βενζίνη που έκαψαν για να γυρίσουν άδειοι?

Συμφέρει να χάνεις μεγάλα διαστήματα σε μια ουρά στην πιάτσα?

Acro είπε...

@BG
Για 'μενα νεκρός-αδρανής χρόνος είναι αυτός κατά τον οποίο περιμένω στο μποτιλιάρισμα, ή να παραλάβω από κλήση (όπως αυτή τη στιγμή), σε φανάρια, ή σε πιάτσα. Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, μ' αυτόν τον τρόπο η συγγραφή μιας ιστορίας μπορεί να ξεκινήσει στην αρχή της βάρδιας και να μην έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος της. Μια φράση μπορεί να ξεκινήσει να γράφεται τώρα, και να συνεχιστεί μετά από μία ώρα, όταν θα ξαναβολέψει.

Στην πιάτσα του Αεροδρομίου που φέρνεις ως παράδειγμα, ελάχιστες φορές έχω καθίσει να περιμένω, καθώς προτιμώ να αναζητήσω σημεία και πιάτσες με περισσότερη "κίνηση", όπως του ΙΚΕΑ για την οποία αναρωτιέσαι. Ειδικά ώρες "αιχμής" μπορεί να κάνεις περισσότερη ώρα να μπεις στην πόλη και να βρεις πελάτη, από το να περιμένεις εκεί.
Οι συνάδελφοι που περιμένουν στο αεροδρόμιο είναι κατά κανόνα "αεροδρομίσιοι". Πηγαίνουν δηλαδή συστηματικά εκεί, περιμένοντας και ελπίζοντας να τους κάτσει η διαδρομή εκτός πόλεως που θα βγάλει το μεροκάματο με μία κίνηση. Παρόμοιες πρακτικές εφαρμόζουν και κάποιοι ακόμη, παρεπιδημώντας συστηματικά σε συγκεκριμένες περιοχές (Ανατολικά, Δυτικά) ή σημεία (ΟΣΕ, ΚΤΕΛ) ή κατευθύνσεις (Προς Ανατολικά-Καλαμαριά συνήθως). Ουσιαστικά υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες συναδέλφων: Οι "μάχιμοι", που κινούνται και μετακινούν παντού όπως και πρέπει, και οι "επιτήδειοι" που επιδιώκουν τα παραπάνω, απορρίπτουν πελάτες γιατί "δεν τους αρέσει" ο προορισμός τους, και γενικά δουλεύουν κάπως (έως εντελώς) αντικανονικά.

Κατά τα άλλα, αναλόγως με την ώρα, τη μέρα και άλλους παράγοντες, υπάρχουν οι πιάτσες που "έχει νόημα" να περιμένει κανείς εκεί αντί να περιφέρεται ψάχνοντας διερχόμενους πελάτες.
Πχ, συγκεκριμένες πιάτσες έχουν προτεραιότητα στις κλήσεις του ραδιοταξί στην περιοχή (Πανοράματος, Καλαμαριάς, Πυλαίας, Μητροπόλεως, Σταυρουπόλεως, Ευόσμου, αλλά ΚΑΙ του Αεροδρόμιου, ΙΚΕΑ, Περαίας κλπ κλπ).

Αυτό βέβαια είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς μπορεί να βρεθεί κανείς (ειδικά το βράδυ) να περιμένει σε κάποια πιάτσα ώρες, οπότε ερχόμαστε στα λόγια σου:).
Επίσης προφανώς, ασχέτως συστήματος και πρακτικής, η τύχη παίζει καθοριστικό ρόλο.

Χρήστος Καλογριδάκης είπε...

Πραγματικότητα - Ίντερνετ 1 - 0 λοιπόν!

Unknown είπε...

Γειά σου ρε Acro.... Σε διαβάζω καιρό τώρα και πρώτη φορά ποστάρω :)...
Είμαι ο 28 από το Μακεδονία και νομίζω ότι έχουμε και την ίδια βάρδια , εάν τύχει λέμε και μια καλημέρα (...σπέρα)

Acro είπε...

@Χρήστος Έτσι έτσι :)

@Θανάσης Taxistas Ωωωω:) Αν δεν κάνω λάθος ακούμε και το ίδιο ραδιόφωνο, μέχρι τις 5 το απόγευμα τουλάχιστον :)
Αν είσαι απογευματινός αυτή την εβδομάδα, είμαστε ίδια βάρδια.
Θα έχω το νου μου στις κίτρινες "κουκούλες"...

°•. -=« k o n™» =- .•° είπε...

κ γω εχω σκεφτει τι θα εκανα σε περιπτωση που σε πετυχαινα :p

αλλος ενας "σιωπηλος" αναγνωστης [σαν τον saigon]

*σε καποιο σχολιο ανααφερθηκε οτι μπορουσες να "βγαλεις" βιβλιο.
Εχεις καλη χρηση του λογου, και οι περιγραφες σου απλες και "ζωντανες"*