Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Θα μου κάνεις μια χάρη;

Η παρακάτω ιστορία περιλαμβάνει αναπόφευκτα αρκετό "χάρτη" και διαδρομές στην Θεσσαλονίκη. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους μη κατέχοντες την πόλη και τα περίχωρα της. Πάντως, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η ουσία της ιστορίας γίνεται πιστεύω κατανοητή. Επίσης, τα ονόματα προσώπων και μαγαζιών είναι απολύτως ενδεικτικά και φανταστικά.

Δευτέρα βράδυ, λίγο πριν τις δώδεκα, φτάνω στην πιάτσα Θέρμης. Παραδόξως δεν υπάρχει άλλο ταξί. Κάποια στιγμή έρχεται μια γυναίκα, γύρω στα σαράντα-σαράντα πέντε. Βαμμένο μαύρο μακρύ μαλλί, προσπάθεια για νεανικό αλλά κυριλέ ντύσιμο.
-Δεν πάω μακριά, εδώ πιο πάνω στη ταβέρνα "Θερμοφάι", μου λέει.
-Όπου πηγαίνετε θα πάμε.
Ξεκινάω, και δέκα δευτερόλεπτα μετά, μου λέει ξαφνικά:
-Σήμερα θα ξεμπροστιάσω έναν άνθρωπο.
-Μάλιστα.
-Τον εμπιστεύτηκα και μου την έφερε, και θα το πληρώσει άσχημα. Θα γίνει μεγάλος καυγάς, γι' αυτό ευχήσου μου δύναμη και κουράγιο.
-Δύναμη και κουράγιο λοιπόν. Και ψυχραιμία επίσης.
-Γιατί το λες αυτό; Ψυχραιμία; Φαίνομαι ότι θα του φάω το λαρύγγι ε;
-Όχι, εύχομαι να έχετε την ψυχραιμία να πείτε και να κάνετε τα σωστά πράγματα.
-Ναι, αλλά εγώ τον πίστεψα, παράτησα τη δουλειά μου και με συντηρεί αυτός. Και τώρα μαθαίνω...άσε.
-Α μάλιστα. (Τι να πεις;)
Δεν λέει τίποτε περισσότερο, μέχρι που πλησιάζουμε στο μαγαζί.
-Θα μου κάνεις μια χάρη; Θέλω να δω αν είναι μέσα. Αν δεν είναι θα με περιμένεις να με φέρεις πάλι πίσω;
Δεν έχω αντίρρηση, αν και υποψιάζομαι ότι αν τον βρει εκεί, μάλλον δεν θα επιστρέψει για να με πληρώσει.
Φτάνουμε στο μαγαζί.
-Δεν βλέπω το αυτοκίνητό του, αλλά θα μπω μέσα μήπως ήρθε με άλλο, μου λέει και κατεβαίνει. Δυο λεπτά μετά επιστρέφει.
-Τώρα θέλω να με πας στην Παπαναστασίου.
-Θα μου πείτε μόνο που είναι γιατί δεν την ξέρω, της λέω, υποθέτοντας ότι μιλάει για δρόμο της Θέρμης. (Λογικά θα υπάρχει στο GPS, αλλά όσα ξέρει ο νοικοκύρης...)
-Δεν ξέρεις την Παπαναστασίου; με ρωτάει δύσπιστα.
-Την Παπαναστασίου της Θέρμης όχι. Αν εννοείτε της Θεσσαλονίκης την ξέρω βέβαια.
-Ναι, αυτήν λέω.
-Εντάξει, φυσικά την ξέρω. Και σε ποιο ύψος περίπου θα πάμε;
-Στο Ιπποκράτειο. (Παύση) Ξέρεις που θέλω να με πας; (Παύση/σκέψη) Στη Λεωφόρο Στρατού στο μπαρ "Στρατόσφαιρα".
(Όλα αυτά είναι σε σχετική ευθεία, αλλά όχι μαζεμένα. Κρατάω το τελευταίο που είπε για το μπαρ)
Ξεκινάμε για την πόλη. Στη διασταύρωση Θέρμης-Πανοράματος στρίβω αριστερά να κατέβω στο δρόμο Χαλκιδικής.
-Γιατί πας από εδώ;
-Λεωφόρο Στρατού δεν μου είπατε τελικά;
-Παπαναστασίου σου είπα. Ευθεία πάει Παπαναστασίου. Τέλος πάντων, πήγαινε όπως θέλεις όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά δεν έχω και πολλά λεφτά μαζί μου να ξέρεις.

(Αυτό το παραμύθι/υπαινιγμός "μη με κλέψεις πηγαίνοντας μακρύτερη διαδρομή, όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν θα έχω να σε πληρώσω" πολύ με ενοχλεί όταν το ακούω. Ναι, αν συνεχίσουμε ευθεία τελικά θα καταλήξουμε στο τέλος της Παπαναστασίου, θα τη διασχίσουμε ολόκληρη, και θα φτάσουμε στη Στρατού. ΑΦΟΥ έχουμε διασχίσει την φιδογυριστή "ευθεία", μέρος της οποίας είναι σαν επαρχιακός ταλαιπωρημένος ασφαλτόδρομος, έχουμε περάσει ν φανάρια που συνήθως είναι κόκκινα, έχουμε πιθανώς συναντήσει λεωφορείο που είναι αδύνατον να το προσπεράσεις, έχουμε κάνει τον διπλάσιο χρόνο και μεγαλύτερη απόσταση (άρα και κόστος) αφού η "ευθεία" είναι ελαφρώς ζιγκ-ζαγκ. Στο μεταξύ θα έχει πάει 12 και θα έχει μπει η διπλή ταρίφα.
Κλείνει η γιγαντιαία παρένθεση)

-Σίγουρα ο δρόμος Χαλκιδικής είναι γρηγορότερος ΚΑΙ οικονομικότερος, της λέω. Αλλά πείτε μου, πάμε στην Στρατού ή όχι; Με έχετε μπερδέψει.
-Ναι στη Στρατού πάμε, στο μπαράκι "Στρατόσφαιρα".
Βγάζει το κινητό της, ανανεώνει τον χρόνο ομιλίας, και λέει:
-Θα μου κάνεις μια χάρη; Θέλω να πάρεις τηλέφωνο και να ζητήσεις τον κύριο Παπαδόπουλο αν το σηκώσει η κόρη του. Αν απαντήσει ο ίδιος, κλείστο κατευθείαν.
Κοιτάζω την ώρα.
-Είναι δώδεκα παρά δέκα.
-Δεν πειράζει. Δεν κοιμάται κανείς εκεί τέτοια ώρα.
Κάνει την κλήση και μου δίνει το τηλέφωνο. Δεν μου αρέσουν αυτά. Τη βλέπω στα πρόθυρα της υστερικής κατάρευσης όμως, και "της κάνω την χάρη".
Στο τηλέφωνο απαντάει μια κοπέλα.
-Καλησπέρα. Τον κύριο Παπαδόπουλο;
-Δεν είναι εδώ. Ποιος είστε;
-Είμαι ένας φίλ...ξεκινάω να λέω, και κλείνω το τηλέφωνο.
-Τι είπε;
-Είπε ότι δεν είναι εκεί και με ρώτησε ποιος είμαι.
Παίρνει το τηλέφωνό της πίσω, και σ' όλη τη διαδρομή συνεχίζει να το σκαλίζει. Κάποια στιγμή φτάνουμε στη Λεωφόρο Στρατού και σταματάμε απέναντι από το μπαρ.
-Θα μου κάνεις μια χάρη; Θέλω να με περιμένεις, να πάω απέναντι στο μπαράκι να δω αν είναι εκεί, και θα γυρίσω. Αν δεν με εμπιστεύεσαι να σε πληρώσω.
-Δεν είναι ότι δεν σας εμπιστεύομαι, της απαντάω. Αλλά αν είναι εκεί και μαλώσετε, υποψιάζομαι πως στον χαμό που θα ακολουθήσει, το τελευταίο που θα σκεφτείτε θα είναι να έρθετε να με πληρώσετε. 9,5 ευρώ είναι μέχρι τώρα.
-Όχι όχι δεν θα μαλώσω. Να δω αν είναι εκεί θέλω.
Βγάζει παρ' όλα αυτά ένα δεκάρικο και μου το δίνει. Με κοιτάζει να το αφήνω στην κονσόλα ανάμεσα στα καθίσματα.
-Θα με περιμένεις όμως έτσι; Μη φύγεις.
-Εδώ θα είμαι.
Κατεβαίνει, και επιστρέφει μερικά λεπτά αργότερα.
-Πάμε.
-Πού θα πάμε;
-Στο Ιπποκράτειο.
Κάνω την απαραίτητη πολύπλοκη αναστροφή. Διακόσια μέτρα πριν το Ιπποκράτειο, μου λέει ξαφνικά:
-Ξέρεις πού θέλω να με πας καλύτερα; Στην Πυλαία, στο μπαράκι "La Pileot".
Βγαίνω Νέα Εγνατία και μπαίνω αριστερά στο φανάρι με Μπότσαρη για να ανηφορίσω προς την Πυλαία. Λάθος.
-Μπορείς να πας δεξιά; Θέλω να δω κάτι. Θα βγάλω λαγό και για μια φίλη μου απόψε. Θα γίνει χαμός.
Ευτυχώς το φανάρι είναι παραμένει κόκκινο, οπότε ξαναπηγαίνω δεξιά. Η όλη ιστορία με έχει ήδη κουράσει, Τα ταραγμένα "vibes" της κυρίας γεμίζουν το χώρο. Ψυχραιμία, ανακατευθύνω τη "συμβουλή" στον εαυτό μου.
-Θα μου κάνεις μια χάρη; Ζήτα πάλι τον κύριο Παπαδόπουλο, μου λέει και μου προτείνει το τηλέφωνό της.
-Μη με μπλέκετε άλλο μ' αυτό. Είναι περασμένες δώδεκα και ανησυχούμε την κοπέλα.
-Μωρέ θα του τα σπάσω τα νεύρα εγώ, λέει και μου βάζει το τηλέφωνο στο αυτί.
Το παίρνω και το κλείνω. Προλαβαίνω να ακούσω και πάλι τη φωνή της κόρης.
-Σας είπα, μην με ανακατεύετε σ' αυτό.
Με κοιτάζει και το βλέμμα της θολώνει, σχεδόν με μίσος. Ξανακαλεί.
-Ζήτα τον Θανάση μου λέει, και μου το κολλάει κυριολεκτικά στο αυτί.
Τα παίρνω κανονικά, και με το ζόρι κρατιέμαι να μην σπρώξω τηλέφωνο, χέρι και την ίδια. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι εξαναγκασμοί, ούτε οι "σωματικές επαφές" με αγνώστους. Δεν γνωριζόμαστε κι από χθες. Βλέπω όμως την απόγνωση (και λίγη "τρέλα") στο βλέμμα της και "της κάνω τη χάρη".
Στο μεταξύ η κοπελίτσα έχει ξανασηκώσει το τηλέφωνο.
-Ο Θανάσης είναι εκεί; της λέω.
-Δεν είναι εδώ. Ποιος είστε;
Το κλείνω.
-Τι είπε;
-Όπως και πριν από είκοσι λεπτά, έτσι και τώρα, μου είπε πως δεν είναι εκεί, της λέω εκνευρισμένα.
Το φανάρι ανάβει πράσινο και κατεβαίνουμε πενήντα μέτρα την Μπότσαρη, οπότε ξαφνικά σηκώνει τα μάτια από το κινητό, κοιτάει δεξιά αριστερά και λέει:
-Έπρεπε να στρίψεις δεξιά.
-Δεξιά πού;
-Στον προηγούμενο δρόμο (Κωνσταντινουπόλεως, έχει μερικά "Ελληνάδικα/Ποτάδικα" λίγο παρακάτω, εκεί ήθελε να πάμε, καταλαβαίνω ξαφνικά).
Στρίψε από εδώ τώρα, μου δείχνει δεξιά ένα στενάκι.
-Εδώ είναι μονόδρομος. Δεν γίνεται.
Καινούρια (όχι και τόσο νόμιμη) αναστροφή. Και για να μπούμε πλέον στην Κωνσταντινουπόλεως θα πρέπει να πατήσουμε διπλή γραμμή ή να κάνουμε κύκλο. Άντε να της το εξηγήσεις. Ευτυχώς πριν προλάβω να το σκεφτώ περισσότερο, λέει:
-Άσε δεν πειράζει, πήγαινέ με στην Πυλαία.
-Εντάξει.
Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα.
-Ξέρεις που θέλω να με πας; Στο Πανόραμα, στο "Panoramicity".
-Πού είναι αυτό;
Θα σου πω εγώ.
Ευτυχώς για να πας στο Πανόραμα περνάς από την Πυλαία. Έτσι δεν χρειάζεται να αλλάξω κατεύθυνση όταν λιγότερο από ένα λεπτό μετά λέει:
-Πήγαινέ με στην Πυλαία στο "La Pileot". Στο "La Pileot" να με πας.
Φτάνουμε τελικά και στην Πυλαία, και σταματάω έξω από το μπαρ ελπίζοντας να έχει τελειώσει η περιοδεία μας. Μισοπεριμένω να ακούσω "θα μου κάνεις μια χάρη;" ή "περίμενέ με λίγο" για μια ακόμη φορά, και ετοιμάζω τις σχετικές απαντήσεις. Ευτυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Πληρώνει (Το αρχικό δεκάρικό της είναι ακόμη στην κονσόλα, και της το επιστρέφω όταν βγάζει εκ νέου εικοσάρικο για να πληρώσει. Της δίνω και τα υπόλοιπα ρέστα. Κατεβαίνει χωρίς να πει κουβέντα και χωρίς να με κοιτάξει. Ασχέτως με το τι έγινε καθ' οδόν, ελπίζω να της πήγαν όλα καλά.

edit:
Υ.Γ. Αυτή η ιστορία με έχει στοιχειώσει. Θα μπορούσα και θα έπρεπε να το είχα χειριστεί διαφορετικά. Να μείνω αμέτοχος. Είναι όλα αυτά που τα σκέφτεσαι μετά και σου γίνονται δυσάρεστα μαθήματα. Το "διαλύομαι" που φώναζε η ύπαρξή της ολόκληρη όμως, με παρέσυρε! Μακάρι να μην το είχε κάνει.
Το ποτάμι δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω.

16 σχόλια:

Alitovios είπε...

Η αξιοπρέπεια μάλλον της ήταν άγνωστη λέξη. Χαρά στο κουράγιο σου. Ήρωας!

DaNaH είπε...

Περίεργα πράγματα!!!

Με τόσα που σου έχουν συμβεί στο τέλος θα μπορούσες να βγάλεις και βιβλίο! "Οι περιπέτειες ενός ταξιτζή" χαχα! :)

Unknown είπε...

Μου έχει συμβεί και εμένα 2 φορές...
Το σύνδρομο της απατημένης και αποπλανημένης.....
Και δεν μπορείς και να της πεις και τίποτα γιατί την λυπάσαι κιόλας.

philos είπε...

Σκέτη τρέλλα! Εδειξες όντως ψυχραιμία!!!

Wire_n_Wood είπε...

Εάν δεν χρειάζεσαι τόσο τα 20 Ευρώ, τι πας και βάζεις το κεφάλι σου στον τορβά? Κι άντε, τα τηλεφωνήματα δεν πείραξαν τόσο εσένα, όσο την "κόρη", όποια ή ό,τι κι αν ήταν αυτή.

Αμφιβάλλω ότι είχε μόνο το σύνδρομο αποπλανημένης/απατημένης. Πρέπει να ήταν και λίγο "φευγάτη", με την κακιά έννοια.

Acro είπε...

Η ιστορία ολοκληρώνεται με το παρακάτω υστερόγραφο (που δεν υπήρξε στο αρχικό post).

Υ.Γ. Αυτή η ιστορία με έχει στοιχειώσει. Θα μπορούσα και θα έπρεπε να το είχα χειριστεί διαφορετικά. Να μείνω αμέτοχος. Είναι όλα αυτά που τα σκέφτεσαι μετά και σου γίνονται δυσάρεστα μαθήματα. Το "διαλύομαι" που φώναζε η ύπαρξή της ολόκληρη όμως, με παρέσυρε! Μακάρι να μην το είχε κάνει.
Το ποτάμι δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω.

AA είπε...

Εντάξει το τι περνούσε η γυναίκα είναι ένα θέμα (δικό της)....Αλλά ρε παιδιά, έχω λιώσει στο γέλιο με τα ονόματα των Bar....Για να μη ξεχνάνε που είναι συχνάζανε εκεί;
"Που θές να βρεθούμε;;; Στη Πυλαία;; Ε στο La Pileot θα πάμε"...."Στρατού;;; Ε στη Στρατόσφαιρα τότε....Πανόραμα θές;;; Panoramicity!!!!!"

Acro είπε...

@Alitovios Μπα. Just another perfect day at work...

@DaNaH Καλομελέτα κι έρχεται ;)

@Θανάσης Taxistas Όπως έλεγε και ο 411 ο δικός σας "Τα τρία πρώτα χρόνια σου συμβαίνουν τα πάντα. Μετά απλώς ξανασυμβαίνουν με παραλλαγές :)

@philos Όχι όση θα ήθελα δυστυχώς (βλέπε Υ.Γ.)

@Deja_Voodoo Κατ' αρχήν δεν κόστισε είκοσι ευρώ η διαδρομή :) Κατά δεύτερον, εγώ τη δουλειά μου προσπαθούσα να κάνω, και όσο περιπλανόμαστε απλώς δεν υπήρχε πρόβλημα, its on her Dime. Κατά τρίτον, φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι, και οι καιροί είναι δύσκολοι. Μετανιώνω που συμμετείχα στα τηλεφωνήματα όμως (πολύ εύστοχα επισημαίνεις την ενόχληση της κόρης) και το σημειώνω στα λάθη μου.
Για το λίγο "φευγάτη" συ είπας :)

@AA Ερχμ, τα ονόματα των μπαρ ήταν απολύτως φανταστικά (όπως γράφω και στην αρχή του κειμένου). Τώρα που το σκέφτομαι όμως, θα πρέπει να κατοχυρώσω copyright μάλλον :)

Χρήστος Καλογριδάκης είπε...

Μαγική ιστορία. Μαγική. Καλή δύναμη φίλε ταξιτζή.

Υ.Γ. Ελπίζω σήμερα να έτυχε να κάνεις δρομολόγιο στην Άνω Πόλη το βράδυ. Ήταν μ-α-γ-ι-κ-ά!!

Lina είπε...

τι looser θεε μου.... πόσο γελοιος ρε γμτ πρεπει να σαι για να εμπλεκεις μεχρι και τον ταξιτζη στα προσωπικά σου =Ρ κι επίσης δεν ξερω αν είναι απατημενη όπως είπε ενας προλαλήσας... ή μάλλον, απατημένη μου φαινεται, αλλά απατημένη "τρίτη", οπότε δεν θα λεγα ότι είναι τόσο για λύπηση.

όσο σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκτιθενται έτσι έυκολα και χαλανε το βράδυ τους ψάχνοντας στα πιο ντεκεντανς μαγαζιά... ευτυχώς που δεν έμαθα ποτέ αν απατήθηκα =Ρ

Takis Varatzas είπε...

Εγώ πάλι όταν διάβαζα το post, έπαιζε το ραδιόφωνο μια παιδική διαφήμιση και έιχε το τραγούδι "Γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης...". Πολύ γέλιο.... Α ρε τι τραβάς..Μανώλη Acro !!!

AA είπε...

!!! Ερχμ, Δεν δεν το πρόσεξα (προφανώς)

Πάντως αν θα "βαθμολογούσα" το post θα σου έδινα, 8/10 για τη περιγραφή της ιστορίας αλλά 10/10 για την επιλογή των ονομάτων των μαγαζιών :-D :-D

BG είπε...

Μια χαρά το χειρίστηκες...

Στη θέση σου δε θα μετάνιωνα για κάτι...

Superfast Lane είπε...

Toυλάχιστον πλήρωσε... Χαρά στο κουράγιο σου πάντως. Να σε ρωτήσω όμως, γίνεται να αρνηθείς για οποιοδήποτε λόγο να σταματήσεις την κούρσα;

Unknown είπε...

Τι τραβάτε κι εσείς οι ταξιτζίδες, ρε παιδάκι μου, με τον κάθε βλαμμένο που θα μπει μέσα στο ταξί...

Όσο για το ότι σε έχει στοιχειώσει, ω γέγονε, γέγονε. Θα μπορούσες να το είχες χειριστεί αλλιώς, αλλά θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη, οπότε μην το σκέφτεσαι :-)

Constantine είπε...

Απο δω, απο κει, απο δω, απο κει... τουλάχιστον αποφάσισε να σε αφήσει. Πρώτη φορά γράφω σχόλιο αν και διαβάζω το blog σου εδώ κ πολύ καιρό. Keep driving...