Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

o Βούλγαρος Ασθενής

Πρωί καθημερινής, φτάνω και αποβιβάζω στο Νοσοκομείο Θεαγένειο. Καθώς πληρώνομαι, μια κοπέλα μου κάνει νόημα από μακριά και της γνέφω καταφατικά.
Πλησιάζει και σκύβει στο παράθυρο να μου πει.
-Περάστε αποβιβάζω, της λέω.
-Όχι όχι, δεν θα μπω εγώ, μου λέει. Θέλω να πάρεις τον κύριο εδώ (μου δείχνει πίσω της) και να τον πας στο Ιπποκράτειο. Πόσο θέλεις μέχρι εκεί;
-Δυόμιση ευρώ, της λέω. (Η ελάχιστη μίσθωση είναι 2,65, αλλά απ' ό,τι καταλαβαίνω βλέποντας τον κύριο για τον οποίο μιλάει, μάλλον δεν είναι γνωστός της. Ο άνθρωπος είναι ρακένδυτος, έχει ένα απεριποίητο μούσι δύο μηνών και δείχνει άστεγος. Οπότε η κοπέλα μάλλον τον βάζει σε ταξί κάνοντας αγαθοεργία).
-Κοίταξε μόνο, μου λέει, ο άνθρωπος είναι Βούλγαρος, δεν μιλάει Ελληνικά. Όταν φτάσετε εκεί, βρες κάποιον να τον αναλάβει, μην τον αφήσεις μόνο. Έχει κάψει το πόδι του.
-Μείνετε ήσυχη, της λέω.
Μπαίνει λοιπόν ο άνθρωπός μας και μου χαμογελάει.
-Καλημέρα, του χαμογελάω κι εγώ.
-(....)κάτι στα Βουλγάρικα.
Κοιτάζω το πόδι του. Πραγματικά πάνω από τα δάχτυλα και μέχρι τον αστράγαλο έχει ένα ξεφλούδισμα από έγκαυμα και το δέρμα είναι κατακόκκινο.
Στη διαδρομή λέει διάφορα πράγματα, αλλά είναι όλα στα Βουλγάρικα. Του απαντάω με κάθε τρόπο ότι δεν καταλαβαίνω τι λέει, αλλά αυτός συνεχίζει. Αν καταλαβαίνω καλά, έχει κάψει το πόδι του με βραστό νερό.
Με τα πολλά φτάνουμε στο Ιπποκράτειο. Κατεβαίνω από το ταξί και πηγαίνω στον φύλακα της πύλης. Του εξηγώ την κατάσταση.
-Δεν εφημερεύει σήμερα το Ιπποκράτειο, μου λέει αυτός.
-Όχι; Και ποιο εφημερεύει;
Κοιτάζει τα χαρτιά του.
-Το Γεννηματά.
Μάλιστα. Στο μεταξύ ο Βούλγαρος Ασθενής έχει κατέβει από το ταξί και έχει πλησιάσει. Του κάνω νόημα να ξαναμπεί μέσα και ξεκινάω για το Γεννηματά. Η κίνηση προς την πόλη είναι στο φόρτε της, ο άνθρωπος ανησυχεί, και εγώ δεν μπορώ να του εξηγήσω που πάμε.
Αφού έχω δοκιμάσει ένα συνοθύλευμα λέξεων σε διάφορες γλώσσες και χειρονομιών κάθε τύπου, (μάταιο, ο άνθρωπος ξέρει ΜΟΝΟ Βουλγάρικα), μου έρχεται η έμπνευση. Ανοίγω τη "ζωγραφική" των windows και του ζωγραφίζω το παρακάτω σχέδιο ενώ παράλληλα προσπαθώ με λέξεις και χειρονομίες να του εξηγήσω ότι πηγαίνουμε σε άλλο νοσοκομείο.

Δεν ξέρω τι καταλαβαίνει, αλλά τη μια στιγμή δείχνει ήσυχος, και την άλλη...ανήσυχος. Ίσως να σκέφτεται ότι θα του ζητήσω χρήματα, καθώς το ταξίμετρο μπροστά του έχει μείνει ξεχασμένο να γράφει (και λόγω κίνησης έχει φτάσει τα 4,5 ευρώ).
Κάνει να βγει από το ταξί. Εγώ του κάνω νόημα να σταματήσει και του δείχνω στην οθόνη τον επάνω "κόκκινο σταυρό" και το "μπλε παραλληλόγραμμο" ταξί προσπαθώντας να του πω ότι πλησιάζουμε.
Τελικά κάπου στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, καθώς είμαστε μποτιλιαρισμένοι, και με μια τελευταία ματιά στο ταξίμετρο (έχει περάσει τα 5 ευρώ) μου λέει κάτι που πρέπει να είναι ευχαριστώ (καθώς συνοδεύεται από την αντίστοιχη χειρονομία) ανοίγει την πόρτα, και κατεβαίνει.

16 σχόλια:

Γιώργος είπε...

Μηπως πρεπει να μαθεις Βουλγαρικα?
Παντως μπραβο σου που τον βοηθησες τον καημενο. Αλλος θα μπορουσε σιγουρα να τον παρατησει στο πρωτο νοσοκομειο και να φυγει κανοντας την παπια...

moyratos είπε...

Που πας ρε Καραμήτροοοοοο !! Έτσι έπρεπε να του πεις!!! Απίστευτος. Τελικά μάλλον θα παράσχει μόνος του πρώτες βοήθειες! Μπράβο σου πάντως. Συμφωνώ με Γιώργο αν και δεν σε ξέρω πολύ καιρό (από μπλογκ)

webmaster είπε...

Συγχαρητήρια!
Αλήθεια υπάρχουν τέτοιοι οδηγοί ταξί;!

Elias είπε...

Πες τώρα και την πραγματική ιστορία:
Τον παρέλαβες στα σύνορα (κάτω σταυρός στο σχέδιο), εποχιακός εργάτης στις ελιές, η συμφωνία σου με τη βουλγάρικη μαφία ήταν $1.000 μέχρι την Ασπροβάλτα ή το Σταυρό (πάνω σταυρός στο σχέδιο), στο δρόμο πέσατε σε μπλόκο της αστυνομίας (μπλε ορθογώνιο στο σχέδιο), από την ανταλλαγή πυροβολισμών χτυπήθηκε στο πόδι και το έσκασε κουτσαίνοντας στα χωράφια.

Μαίρη είπε...

Πάντα (χωρις παρεξηγηση) έπεφτα στους χειρότερους ταρίφες και ποτέ δεν τους είχα σε εκτίμηση. Καλώς η κακώς έχω πολλές ιστορίες να πω καθόλου καλές !

Μου έκανε εντύπωση η στάση σου ΜΠΡΑΒΟ!

είσαι ένα καλό παράδειγμα , προσωπικά πσιτεύω ότι είσαι και από τις εξαιρέσεις..

Takis Varatzas είπε...

Καταρχήν μπράβο για την στάση σου. Από την εμπειρία μου στο παντοπολείο οι Βουλγαροι και γενικώς οι Ανατολικοευρωπαίοι το έχουν αυτό... Μιλάνε συνεχώς και τσαντίζονται κιόλας που δεν τους καταλαβαίνεις. Επίσης δεν φημίζονται για την ευστροφία τους στην κατανόηση σινιάλων με τα χέρια (τρόπος με τον οποίο με Ιταλούς και Ισπανούς συνενοούμαστε άψογα). ΄΄Εκανες και τον κόκκινο σταυρό στο σχέδιο .... Αυτός θα κατάλαβε ότι πας να τον θάψεις πουθενά !!!

Γιώργος Μαργαρίτης είπε...

Ήρθα και γω τυχαία εδώ από ένα άρθρο στο blog "Σουρωτήρι" το οποίο αναφέρονταν στους ταξιτζήδες. Είχα αναφερθεί με έναν ακραίο χαρακτηρισμό στους ταξιτζήδες, καθότι ως πελάτης έχω τύχει μόνο σε μλκες ταρίφες που στο μυαλό τους έχουν μόνο την αισχροκέρδεια και κανένα σεβασμό στον πελάτη. Μου έκανε εντύπωση το σχόλιο σου σε εκείνο το blog, και όταν διάβασα τώρα και το blog σου συνειδητοποίησα πως υπάρχουν τελικά και λαμπρές εξαιρέσεις στον κανόνα, αλλά δυστυχώς πολύ σπάνιες.

Να σαι πάντα καλά και σου εύχομαι τα καλύτερα.

Acro είπε...

(έγινε διαγραφή και edit του προηγούμενου σχολίου μου γιατί από copy-paste ήταν λίγο άνω κάτω.)

Σας ευχαριστώ όλους για τα μπράβο κλπ αν και με φέρνετε σε δύσκολη θέση, δεν μετέφερα την ιστορία για να δείξω πόσο καλά φέρομαι κλπ κλπ. Πιστεύω ότι είναι θέμα στοιχειώδους ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι σε συνάνθρωπο που βρίσκεται σε ξένη χώρα, δεν μιλάει τη γλώσσα και θέλει βοήθεια, όπως θα θέλαμε κι εμείς αντίστοιχα πχ στη Ρουμανία. Όσο για την "απλήρωτη" διαδρομή, σιγά το πράγμα. Έχουμε κάνει εκατοντάδες "άδεια" χιλιόμετρα ασκόπως, δεν θα κολήσουμε τώρα σε 5-6 με κατεύθυνση νοσοκομείο.
Το δικό μου θέμα στην ιστορία ήταν η αδυναμία συνεννόησης ακόμη και με εποπτικά μέσα :)
Ο Takis Varatzas εξηγεί ικανοποιητικά παραπάνω το φαινόμενο :)
@elias LOL κατάλαβες την πραγματική ιστορία :)

Δεν μπορώ να βάλω στο ίδιο καζάνι όλους τους συναδέλφους (όπως δεν μπορώ να βάλω όλους τους γιατρούς, δικηγόρους, περιπτεράδες κλπ κλπ) αλλά καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος έχει πολύ κακή εικόνα για τους ταξιτζήδες. Ως κάτοικος Συκεών έχω αντιμετωπίσει κι εγώ "συναδέλφους" που ακούγοντας Συκιές αντέδρασαν σαν να τους είπα "Στην Κόλαση".

Τι να πω; Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Απολύτως! Είμαστε υποχρεωμένοι, είναι η δουλειά μας, να πηγαίνουμε τον κόσμο ΟΠΟΥ πηγαίνει.

kappa p είπε...

it was...fwtiou!yes!
χαρηκα αφανταστα μετα απο τοσα χρονια..τα λεμε εδω και φυσικα στον imagine!ωραιο blog!bravo!

trcoff.gr είπε...

Εγω δεν καταλαβα γιατι η κοπελα σε εστειλε στο Ιπποκρατειο, τη στιγμη που δεν εφημερευε; Στο Θεαγενειο δεν ενημέρωσαν οτι πρεπει να παει σε αλλο νοσοκομείο...; Αλλά τι ψάχνουμε τώρα...
ΥΓ. Το σκίτσο όλα τα λεφτά :D

Saigon & Baygon Inc. είπε...

Ανακάλυψα αυτό το blog τυχαία σήμερα το πρωί, και το διάβασα όλο. Χίλια μπράβο!
[Με ενδιαφέρει πολύ ο υποτιτλισμός... Πώς θα μπορούσα να ασχοληθώ μ' αυτό;
Any advice is most welcome! :-) ]

Saigon

Acro είπε...

Saigon & Baygon Inc. Τον τελευταίο καιρό "σχετίζομαι" με την κοινότητα του www.greektvsubs.gr
Το πρόγραμμα που γενικά χρησιμοποιούμε είναι το subtitle workshop (μπορείς να το βρεις εκεί, μαζί με οδηγούς για το πως δουλεύει.
Για λεπτομέρειες (τι θέλεις να υποτιτλίσεις κλπ κλπ) μη διστάσεις να μου στείλεις mail (acroid@freemail.gr).
Υπ' όψην ότι ΔΕΝ πληρωνόμαστε γι' αυτό εεε :)

beth είπε...

ηταν καταπληκτικο!
εχω συγκινηθει αληθεια σου λεω

Kleon Gelastos είπε...

. ΠΤίΤΣΑ
Και αν ακόμα δεν είχα γνωρίσει την Τιαλίν του Θανατηφόρου Έλκους,θα έφτανε η γνώση ότι το πουλί στα βουλγαρικά λέγεται "πτίτσα" για ν' αγαπήσω τη Βουλγαρία.
Πτίτσα!
Πιο αρμοστόν συνδυσμό φωνηέντων και συμφώνων για την απόδοση της έννοιας του πουλιού δεν έχω συναντήσει.
Πτίτσα!
Πρωτο TO "πι". Που η ιδέα του μόνο γεμίζει το στόμα σου αέρα πνοή που θέλει να βγει, που ζητάει να εκτονωθεί, να φύγει από κει μέσα που είναι κλεισμένη και να πετάξει, να λεφτερωθεί, να πάει πέρα και πάνω και γύρω, όπως το πλασματάκι που η λέξη "πτίτσα" προσδιορίζει.
θα μπορούσε να μην έχει πουλιά ο κόσμος μας; Όχι. Γιατί τότε τι θα μας χρησίμευε αυτό το όλο ορμή και απαλότητα, δύναμη και γλυκύτητα, πάθος και ηρεμία, θάνατο και ανάσταση μάζεμα του αέρα πίσω από τα χείλη μας, αν ήτανε μόνο να πούμε: περνώ, παρέα, πέτρα κι όχι να προσδιορίσουμε κάτι που πππππ-ετάει; Όχι! Κι αν δεν είχαμε πουλιά θα τα είχαμε φανταστεί.
Στα ελληνικά το "πι" του "πουλιού" ακολουθείται από ένα "ου", έναν βαρύ δηλαδή και σκληρό φθόγγο, που η άγαρμπη έλξη του καθηλώνει όλα τα γύρω του. Και άραγε και το "πι" και το πουλί μαζί του. Και πώς έτσι το πουλί να πετάξει;
Στο "πτίτσα" όμως το "πι" όχι μόνο δε δεσμεύεται από κάτι,αλλά η γλώσσα μας,ενώνει τις δυνάμεις της με τους μύες των παρειών και τωνχειλιών που μόλιςέχουνκατορθώσει το "πι",για να δώσει σ'αυτό,με τοναέρα που εκτοξεύει πραγματώνοντας το "ταύ"μόλις αφού το "πι" έχει βγει απο το στόμα,μιαν ακόμα ώθηση,για να το εφοδιάσει μεμιανσκόμα ηνοή,μ'ένα ακόμα ψύσημα,σαν όπως καμμιά φορά τα μικρά πουλάκια,που μερικές φορές διστάζουν να πρωτοπετάξουν,και που εκτός από την προσταγή της Φύσης θέλουνκαι το σπρώξιμο της μάνας για να το τολμήσουν. Και αυτό το διάστημα ανάμεσα στην εκφορά του "πι"και του "ταύ",αυτή η
..
απειροελάχιστα προσωρινή δέσμευση του «πι» μέχρι να ακουστεί αηόκοντα το"του" ,που επιτείνει την ορμή του «π» όταν πλέον αυτό πάρει την επίνευση, την επιτακτική αυτή συγκατάβαση του "ταυ" για να υπάρξει και να προχωρήσει, δε σας φέρνει στο νου το απειροελάχιστο διάστημα που μεσολαβεί από την όλο ετοιμότητα κατάσταση των δρομέων που έχουν κιόλας πάρει τη θέση τους και έχουν κιόλας ανακάμψει από την γονυκλινή τους στάση πανέτοιμοι για εκτόξευση, μέχρι τη μπιστολιά του αφέτη, που να! ακούγεται κιόλας; Και δε σας θυμίζει ίσως την ισχνή άρνηση της γυναίκας πριν, αμέσως μετά, φωνάξει με όλη τη δύναμη του φύλου της το "ναι", κάνοντας έτσι πιο ηδονική την ανεπιφύλακτη πια παράδοσή της;
Να λοιπόν το "πι" και το "ταυ" του "πτίτσα".
Και ύστερα έρχεται το "γιώτα". Ήδη η συρτή, ευθεία και όσο θέλει να υποθέσει κανείς προεκτεινόμενη γραμμή του, δίνει την εικόνα ενός πετάγματος όσο διαρκούς μπορεί να γίνει. Όπως του τρεξίματος ενός αυτοκινήτου, που αφού πέρασε από την πρώτη και δεύτερη ταχύτητά του, τώρα τρέχει με τετάρτη χωρίς ένια πια, χωρίς αντιστάσεις. Όπως του πετάγματος ενός αεροπλάνου, που αφού απογειώθηκε μέσα σε λίγα λεπτά, ύστερα πετάει για χιλιάδες μίλλια. Όπως το "πτίτσα" με τυ τα "πι" του και τα "ταύ" του.

Και ο τόνος είναι στο "γιώτα" του "πτίτσα", που και γλωσσογνωστικά σημαίνει πως όσο θέλεις πια TO μακραίνεις αυτό το "γιώτα" και άραγε το πέταγμα του πουλιού. Πέταγμα όλο γλύκα και ομορφιά, πέταγμα πρότυπο κάθε τι που μπορεί να πετάξει, που σημαίνει όλων όσων οι άνθρωποι θέλουνε να τα βλέπουνε ψηλά: ιδανικά, αισθήματα, ονειροπολήσεις, εκλετπυσμένους έρωτες, σκοπούς που θέτουν στη ζωή τους και μέσα εκπλήρωσής τους...
Και μήπως το "τσα" που κλείνει τη λέξη είναι άχρωμο;
Μήπως είναι μόνο ένα συμπλήρωμα για να τελειώνουμε και με την έννοια
"πουλί";
Καθόλου.

Τα "τσ" του, δεν είναι το κελάδημα του πουλιού; Δεν είναι το σύμπλεγμα συμφώνων που μας πάει κατευθείαν στα πουλιά; Δεν είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, η ειδοποιός διαφορά των ανθρωποποιημένων φωνών των διαφόρων ειδών του ζωικού βασιλείου; To "μια-ου" μάς παραπέμπει στον γατόκοσμο, το "γα-ου" στον σκυλόκοσμο, το "τσ-ίου" μάς πάει ίσα στον φτερωτό κόσμο των πουλιών. Και στο γραφτό μου αυτό, είναι σαν να θέλει να μας πει: Ει! Πάψτε να ονειρεύεστε αεροπλάνα, γυναίκες, δρομείς και αυτοκίνητα. Για μένα-για το πουλί μιλάτε!
Σωστά και εμένα τουλάχιστον με έκανε να ντραπώ λίγο η αναφορά μου σε μηχανήματα σε ένα γραφτό μέσα που μιλάει για πουλιά, όμοια όπως θα ένιωθα ντροπή, πολύ μεγαλύτερη μάλιστα, αν έγραφα αριθμούς μέσα στα ποιήματά μου.
Ως γιο το "τσα" ολόκληρο πια, τί να έλεγα που μιλάει μόνο του! Γιατί είναι η κατάληξη πολλών ωραίων πραγμάτων και ανθρώπων, όταν χρησιμοποιείται σαν κατάληξη στα υποκοριστικά τους. Από ονόματα ωραίων γυναικών που είναι άφθονα (όπως Αθανασίτσα, Ελενίτσα, Γαρουφαλλίτσα κλπ), δέντρων (μηλίτσα, πορτοκαλλίτσα), χώρων ίΦωλίτσα, αγκαλίτσα. τρυπίτσα) όρων σχετικών με θερμότητα (φωτίτσα, ζεστίτσα), αντικειμένων διάφορων (Θαλασσίτσα, ζακεττίτσα}. Έτσι το "τσα" και από αυτή την άποψη, μόνο καλά φέρνει στο μυαλό, αφού σε άσχημα πράγματα δεν συνηθίζουμε να δίνουμε υποκοριστικά-ποτέ δε θα λέγαμε ας πούμε την πείνα πεινίτσα, την πανούκλα πανουκλίτσα.
Θα μπορούσε να μου πει κάποιος πως και στην ελληνική λέξη πτηνό έχουμε το "πτη". Ναι, όμως με δύο διαφορές που. κάνουν τον θαυμασμό μου της βουλγάρικης λέξης αντικειμενικόν. Πρώτη διαφορά είναι πως η λέξη "πτηνό" περιλάμβάνει ένα γενικότερο σύνολο φτερωτών όντων. Και δεύτερη και καταλυτική το γεγονός ότι TO "πτη" στο "πτηνό", ακολουθείται από ένα άηχο και άψυχο, από ένα νεκρό κιόλας "νο". Kαι μάλιστα τονιζόμενο, έτσι που να δίνει τέλος σε όποια ελπίδα για χάρη και ελαφρότητα είχε αφήσει προφερόμενο να δημιουργηθεί το "τττη", ώστε με τη λέξη "πτηνό" να έχεις μπροστά σου ένα ψόφιο πουλί το ολιγότερο (αλήθεια τι δουλειά έχει το "νι" μ' ένα πουλί;)
Τελειώνοντας θέλω να ξεκαθαρίσω πως όταν αναφέρομαι στη λέξη "πτηνό" σε σύγκρισή της με τη λέξη "πτίτσα", δεν κάνω σύγκριση γλωσσών, ώστε να κατακρίνω καμία και να εξυψώνω άλλην. Μια λέξη πήρα που εδόνησε κάποια χορδή μου κι έγραψα κάποιες αλήθειες γι αυτήν. Ύστερα εσείς που με διαβάζετε καιρό, αφού με δικαιολογείτε όταν υμνώ τα κάλλη μιας γυναίκας, πολύ περισσότερο θα μου δικαιολογήσετε την ενασχόλησή μου με μια έστω μόνο λέξη, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι χωρίς τη λέξη (γλώσσα),δε θα υπήρχε γυναίκα (τίποτα).

Γιώργης Χολιαστός

Γιώργος είπε...

ti eipe twra to atomo?
exw meinei ekpliktos!
fantastiko comment!
mpravo!
a!
kai eyge!

Κώστας Ιωαννίδης είπε...

λοοοοολ