(Αυτή η ιστορία είναι η συνέχεια αυτής εδώ.)
Χωρίς την ανησυχία για τους επιβάτες πλέον, ξεκινάω να επιστρέψω από τις Σέρρες στη Θεσσαλονίκη, πηγαίνοντας με 90-100 χιλιόμετρα και έχοντας την ακαθόριστη αίσθηση ότι κινούμαι με αντίπαλο τον χρόνο. Ανεβαίνω άνετα τις στροφές μέσα στη βροχή και τον άνεμο, και κάπου στην κορυφή η βροχή σταματάει εντελώς. Ο αέρας συνεχίζει να φυσάει και ο δρόμος στεγνώνει. Λίγο αργότερα αρχίζει να χιονίζει με τις χιονονιφάδες να ενώνονται σε πυκνά "πατσαβούρια". Η ορατότητα μειώνεται. Η θερμοκρασία είναι στο μηδέν. Ο μετωπικός άνεμος κινεί το χιόνι σχεδόν οριζόντια, προκαλώντας την παράξενη ψευδαίσθηση ότι μόνο το χιόνι κινείται, ενώ το αυτοκίνητο είναι μένει εντελώς ακίνητο. Βγάζω το κινητό και κάνω λήψη video. (Καθώς κρατάω το κινητό χωρίς να το κοιτάζω, χάνω από λάθος χειρισμό μεγάλο μέρος της λήψης. Λόγω της χαμηλής ανάλυσης και του ανεπαρκούς φωτισμού, η εικόνα είναι φτωχή, αλλά νομίζω κατανοητή. Η ψευδαίσθηση της "ακινησίας" δεν αποτυπώνεται στο video.)
Κάποια στιγμή μέσα στη θολούρα, αντιλαμβάνομαι ότι ο δρόμος φαίνεται άσπρος. Πατάω ελάχιστα φρένο δοκιμαστικά και το ABS ενεργοποιείται αμέσως κροταλίζοντας, ενώ το αυτοκίνητο συνεχίζει την πορεία του χωρίς να επιβραδύνει καθόλου. Ο δρόμος έχει καλυφθεί από τρία τέσσερα εκατοστά χιόνι και γλιστράει. Αφήνω το γκάζι επιβραδύνοντας σταδιακά και βρίσκομαι να πηγαίνω με 30-40 χιλιόμετρα, στις κατηφόρες προς Θεσσαλονίκη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οδηγάω σε χιόνι, και η "θεωρία" της οδήγησης σε τέτοιες συνθήκες μου είναι γνωστή. Απαλές κινήσεις, ελάχιστο γκάζι, ακόμη λιγότερο φρένο. "Σαν να υπάρχει ένα αυγό μεταξύ πεντάλ και ποδιού".
Από το αντίθετο ρεύμα ανεβαίνουν τρία εκχιονιστικά έχοντας πιάσει δουλειά. Στην δική μου κατεύθυνση δεν υπάρχει άλλο όχημα. Κάποια στιγμή με προσπερνάει ένα SUV με Βουλγάρικες πινακίδες. Ο τύπος πρέπει να πηγαίνει με 60, μπορεί και παραπάνω. Δεν ξέρω αν έχει χιονολάστιχα, μεγάλη εμπειρία στο χιόνι, τετρακίνηση ή άγνοια κινδύνου. Σε λιγότερο από ένα λεπτό πάντως, έχει χαθεί από το οπτικό μου πεδίο. Αποφασίζω να αλλάξω λωρίδα προκειμένου να ακολουθήσω τις "ροδιές" που αφήνει, για καλύτερη πρόσφυση. Στρίβω το τιμόνι ελάχιστα αριστερά επιχειρώντας να βάλω το αυτοκίνητο σε νέα τροχιά, και τρία πράγματα συμβαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα. Ο κινητήρας "ρετάρει" διστάζοντας λόγω χαμηλών στροφών (τρίτη ταχύτητα, 40 χιλιόμετρα την ώρα), και οι μπροστινές ρόδες ακινητοποιούνται στιγμιαία. Η μούρη του αυτοκινήτου φεύγει αριστερά προς το διαχωριστικό μεταξύ των δυο ρευμάτων κυκλοφορίας, το πίσω μέρος γλυστράει δεξιά, ενώ οι μπροστινοί τροχοί χάνουν πρόσφυση και κατευθυντικότητα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με "διατάζει" να πατήσω φρένο με όλη μου τη δύναμη, αλλά η λογική, η εμπειρία και οι νόμοι της φυσικής λένε το αντίθετο. Έτσι βρίσκομαι να κάνω "ανάποδο τιμόνι" στρίβοντας εντελώς δεξιά και πατώντας ελαφρώς γκάζι, προσπαθώντας να επαναφέρω το αυτοκίνητο στην ευθεία, χωρίς αποτέλεσμα. Τα "ανάγλυφα" των πελμάτων των ελαστικών έχουν προφανώς γεμίσει με φρέσκο χιόνι, και απλώς γλιστράνε και σπινάρουν ακολουθώντας την κλίση του δρόμου και την αδράνεια. Για τα επόμενα πενήντα μέτρα πηγαίνω "με τις πόρτες", με τις ενέργειές μου να με κρατάνε απλώς στην κεντρική λωρίδα του δρόμου. Αποφασίζω να αλλάξω τακτική, και στρίβω αριστερά ισιώνοντας τις ρόδες, μέχρι που κάποια στιγμή βρίσκονται να "κόβουν" το χιόνι με το πλάι τους, αφήνοντας έτσι σχετικά καθαρό δρόμο στα πέλματα. Η ταχύτητα έχει πέσει αρκετά ώστε η ελάχιστη πρόσφυση να υπερνικήσει την αδράνεια, και το αυτοκίνητο ακούει επιτέλους, παίρνοντας όμως κατεύθυνση προς το διαχωριστικό. Στρίβοντας εκ νέου δεξιά και πατώντας ελαφρώς γκάζι, πείθω το αυτοκίνητο να επανέλθει στην ευθεία.
Μόλις ευθυγραμμίζομαι με το δρόμο, ξαναστρίβω λίγο αριστερά πατώντας ελάχιστα νωρίτερα γκάζι αυτή τη φορά, και το αυτοκίνητο υπακούει σπινάροντας ελαφρώς. Μπαίνω στην πεπατημένη του Βούλγαρου, και συνεχίζω ακολουθώντας την πορεία του. Πολύ σύντομα ανακαλύπτω ότι και αυτός προτίμησε να έρθει στα δεξιά του δρόμου, ενώ το χιόνι που πέφτει έχει σχεδόν καλύψει τα ίχνη του.
Από το μυαλό μου περνάει η σκέψη να σταματήσω και να βάλω αλυσίδες, αλλά το αναβάλλω. Υπολογίζω ότι η διαδικασία θα μου πάρει ένα εικοσάλεπτο, και στο διάστημα αυτό με τη χαμηλή ορατότητα θα κινδυνεύω από τυχόν διερχόμενο που πηγαίνει δεξιά. Εξάλλου, αφού η χιονόπτωση μόλις ξεκίνησε με ανεμοθύελλα και το χιόνι δεν έχει πέσει "βαρύ", οπότε δεν υπάρχει βάση χιονιού στο δρόμο για να γαντζώνουν οι αλυσίδες. Πιθανώς δηλαδή, αντί να βελτιωθεί η πρόσφυσή θα μειωθεί, με το μέταλλο των αλυσίδων να γλιστράει πάνω στην χιονισμένη άσφαλτο. Πιστεύω ότι αν συνεχίσω θα προλάβω βρεθώ σε χαμηλότερο υψόμετρο με υψηλότερη θερμοκρασία και χωρίς χιόνι, οπότε συνεχίζω αργά την πορεία μου, μέχρι που για καλή μου τύχη με προσπερνάει ένα τουριστικό λεωφορείο, επίσης Βουλγάρικο. Κάτω από το βάρος του, τα διπλά πίσω λάστιχά ανοίγουν δυο ευπρόσδεκτες σχετικά καθαρές λωρίδες δρόμου, στις οποίες δεν χάνω την ευκαιρία να μπω. Μερικά χιλιόμετρα μετά, η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από το μηδέν και το χιόνι μετατρέπεται σε πυκνή βροχή. Χωρίς άλλα απρόοπτα φτάνω στην Θεσσαλονίκη. Πρώτη φορά η οδήγηση υπό βροχή μου είναι τόσο ευπρόσδεκτη. Μου έχει πάρει τρεισήμισι ώρες για να διανύσω περίπου εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα πήγαινε-έλα.
6 σχόλια:
(Υ)περαστικά σας :)
Όπως λέει και το ανέκδοτο, «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα», εσύ κυριολεκτώντας, βέβαια.
-Δεν έχεις το μισό ευρώ να μου δώσεις ρέστα;
:)
Εχω μια απορια...με τοση χιονοθυελλα και συγκέντρωση στο να μην βγεις εκτος δρόμου, θυμασαι ακόμη τις κινήσεις και μανουβρες που έκανες ρολαροντας στο χιόνι??
Ξινό σου βγήκε το αγώγι στα Shέρρας...
Από τους κακούς μου εφιάλτες...να με πιάσει χιόνι πάνω στην οδήγηση και να πάθω καμιά νίλα όπως αυτή που περιγράφεις. Γενικά είμαι ψύχραιμος και ξέρω τα θεωρητικά "πόδια μακριά από το γκάζι/φρένο", αλλά δεν έχω οδηγήσει ποτέ σε χιόνι και δεν ξέρω αν τα ένστικτά μου θα κυριαρχούσαν της λογικής.
Ευτυχώς ήσουν σε άδειο δρόμο. Σκέψου να οδηγούσες καμιά Μερσεντες...
@ΤΖΩΤΖΙΟΥ Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κυριολεκτώντας :)
@€lisavet Να στο δώσω. Ένα ερώτημα που προκύπτει είναι 64,5-14,5ευρώ καύσιμα=40. Αξίζουν την ανησυχία;
@ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Τ. Ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση. Μου δίνεις το έναυσμα να θίξω μερικά σημεία που ήθελα να τα βάλω στη διήγηση, αλλά θα διέκοπταν τη ροή της ιστορίας. Να απαντήσω κατ' αρχήν στο ερώτημά σου, αν και φοβάμαι ότι θα γίνω λίγο μακροσκελής στη συνέχεια.
Η όλη φάση που περιγράφω δεν κράτησε λογικά πάνω από δέκα δευτερόλεπτα. Πήρε πολύ περισσότερη ώρα να την περιγράψω. Καθώς συνέβαινε, το σώμα μου ήταν "εξασκημένο" μέχρι ένα βαθμό (*βλέπε παρακάτω*) οπότε το ανάποδο τιμόνι και το πάτημα άφημα κλπ του γκαζιού έγιναν αυτοματικά, ενώ τα γεγονότα εξετάζονταν σχεδόν ψυχρά (δεν επανέρχεται το αυτοκίνητο, δεν ακούει στο ανάποδο τιμόνι/γκάζι, αν πλησιάζω στο ένα ή το άλλο άκρο του δρόμου, αν έχει χαντάκι στην άκρη κλπ κλπ). Η συνέχεια των κινήσεών μου ήταν αποφάσεις που πάρθηκαν πολύ γρήγορα, χωρίς συλλογισμούς. Ήταν κυρίως αντανακλαστικά. Όπως κάποιος που παίζει καιρό πινγκ-πονγκ μπορεί να διηγηθεί μετά πώς απέκρουσε την μπαλιά που ερχόταν με αριστερά φάλτσα και χτύπησε στα όρια του τραπεζιού, ενώ κάποιος αρχάριος θα έκανε σπασμωδικές κινήσεις και θα έστελνε όπως όπως το μπαλάκι στους θεατές. Εδώ κάπου ένας οδηγός αγώνων ή απλώς ένας έμπειρος οδηγός, θα γελούσε και θα έλεγε "Σιγά ρε μεγάλε. Σου έφυγε το αυτοκίνητο σε τετ-α-κε από λάθος σου, το επανέφερες 70 μέτρα πιο κάτω, και κάθεσαι και γράφεις στο blog γι' αυτό; Σιγά τα λάχανα". Και θα είχε δίκιο. ( Δεν έπρεπε να στρίψω και μετά να πατήσω το γκάζι, θα αρκούσε είτε να στρίψω απλώς, σε κατηφόρα ήμουν ουσιαστικά, ή να πατήσω το γκάζι και να βεβαιωθώ ότι το αυτοκίνητο "με ακούει" πριν αρχίζω να αλλάζω λωρίδα). Περιγράφω την σκηνή θέλοντας να δώσω μερικές χρηστικές συμβουλές, καθώς συνήθως, το να σου φεύγει το αυτοκίνητο σε ολισθηρό οδόστρωμα, δεν είναι κάτι που προγραμματίζεις ή περιμένεις να γίνει, και καλό θα ήταν να είσαι έστω και σχετικά έτοιμος.
(εδώ είναι το *βλέπε παρακάτω*)
Η διαδικασία της "πλαγιολίσθησης" ή "τετ-α-κε" ή όπως αλλιώς θέλει να την πει κανείς, δεν μου είναι άγνωστη. Τα πρώτα χρόνια της οδηγικής μου καριέρας, (πριν 19 χρόνια δηλαδή που πήρα το δίπλωμα) είχα την τύχη να υπάρχουν αρκετά σημεία που μπορούσε κανείς να "εξασκηθεί" τραβώντας χειρόφρενο ή παίρνοντας απότομα στροφή, χωρίς να κινδυνεύσει, χωρίς να καταστρέψει το αυτοκίνητό του, και χωρίς να απειλήσει την σωματική ακεραιότητα ή την περιουσία άλλου. Μιλάω κυρίως για παρατημένα στην τύχη τους χωμάτινα γήπεδα, σε "χώρους αθλοπεδιών" κυρίως στο δάσος του Σεϊχ Σου και αλλού, όπου όταν έβρεχε, η λάσπη αποτελούσε ιδανικό τόπο πειραματισμών. Δυστυχώς δεν υπήρχαν σχολές ασφαλούς οδήγησης τότε, τουλάχιστον όχι στη Θεσσαλονίκη απ' όσο ξέρω. Η "εξάσκηση" αυτή με γλύτωσε αρκετές φορές μέχρι τώρα από ατυχήματα, μερικά από τα οποία θα ήταν σοβαρά. Όπως ΠΡΟΣΟΧΗ! Αποδοκιμάζω τα "χειρόφρενα" ή "μπαντιλίκια" σε δρόμους με κυκλοφορία και περαστικούς, που πολλές φορές καταλήγουν πάνω σε διερχόμενα ή παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή Θεός φυλάξει, σε πεζούς.
Ελπίζω η απάντηση να έγινε κατανοητή και να μην χάθηκε στο μακροσκελές.
@Deja Σίγουρα η αίσθηση ότι το αυτοκίνητο δεν "ακούει" σου δίνει μια πολύ δυσάρεστη αίσθηση ανεξέλεγκτης κατάστασης. Εδώ είναι που η ταχύτητα του αυτοκινήτου πρέπει να προσαρμοστεί με τις καταστάσεις, ώστε να μπορείς να αντιμετωπίσεις το χειρότερο σενάριο. Όταν ξέρεις ότι χρειάζεσαι 100 μέτρα για να σταματήσεις, και άλλα τόσα για να αποφύγεις εμπόδιο, δεν πηγαίνεις θεωρώντας ότι ο δρόμος μπροστά σου είναι άδειος. Όπως πολύ σωστά έλεγε μια (ναι ΜΙΑ) πιλότος πολεμικού ελικοπτέρου "πετάω πάντα σαν να πρόκειται να χάσω τον κινητήρα από στιγμή σε στιγμή. Έχω δηλαδή μονίμως ένα σχέδιο διαφυγής".
"Λείψε ώρα να ζησεις χρόνια" λένε .. Παρ'ολα αυτά εσύ ακόμα και στην κρισημη ώρα τα κατάφερες μια χαρά !!!
Δημοσίευση σχολίου