Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

καζίνο παρακαλώ

(Το παρακάτω περιστατικό συμβαίνει μια στις τόσες, με παραλλαγές του σημείου άφιξης, αλλά όχι και του προορισμού).

Η κυρία, γύρω στα 70, με σταμάτησε έξω από τα κοιμητήρια της Καλαμαριάς.

Με ύφος και τόνο περίλυπο μουρμούρισε:

-Στο καζίνο παρακαλώ.

-Βεβαίως, της απάντησα και πήρα το δρόμο για τον "ναό του χρήματος", όπως το αποκαλούν αρκετοί παίχτες μεταξύ τους.

Έχω καταλάβει από την αρχή ότι η κυρία με κοιτάζει προσπαθώντας να δει αν αποδοκιμάζω τον προορισμό μας.

Βλέποντας ότι έχω μάλλον ουδέτερο ύφος αποφασίζει να μου δώσει εξηγήσεις.

-Αχ, ξεκινάει. Τι είναι ο άνθρωπος;

-Ένα τίποτα μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, απαντάω.

Αυτό την μπερδεύει για λίγο. Το επεξεργάζεται και συνεχίζει.

-Από τον άντρα μου φεύγω. Πέθανε ο λεβέντης μου, πάνε 5 χρόνια.

-Ζωή σε εσάς της λέω. Γενικά το θέμα είναι λεπτό και δυσάρεστο. Πολλές φορές καταλήγει σε ένα ξέσπασμα δακρύων, αληθινών ή όχι, αμαρτία δεν παίρνω.

-Μας άφησε το αγόρι μου, συνεχίζει. Και είμαι μόνη από τότε.

Σκέφτομαι να θίξω ή όχι το θέμα των παιδιών, φιλενάδων, συγγενών και της συμπαράστασής τους αλλά ευτυχώς συνεχίζει.

-Παράπονο δεν έχω. Με πρόσεχε πάντα, και έτσι δεν με άφησε. Και την σύνταξή του έχω (στρατιωτικός ήταν) και κάτι ενοίκια παίρνω, από κάτι σπιτάκια και κάτι χωραφάκια που έχουμε.

-Ωραία μπράβο του, είναι το μόνο που σκέφτομαι να πω.

-Ναι, κι εγώ έρχομαι συχνά και του ανάβω ένα κερί, και μετά, για να ξεχάσω τον πόνο μου, πάω και παίζω στο καζίνο να ξεχαστώ...

2 σχόλια:

guitarlikas είπε...

Βγαλμένο από τη ζωή κανονικά το περιστατικό..Οι ηλικιωμένοι τζογαδόροι πάντως νομίζω πως είναι και οι πιο σκληροπυρηνικοί..Δε νοιώθουν!

The Dude είπε...

Χαιρετω, μολις εμαθα για το blog σου, αποκτησες ενα ακομα αναγνωστη.
(κινεζος που γελαει)