Πηγαίνω σε κλήση στην Άνω Πόλη. ¨Ένα τετράγωνο πριν από το στίγμα (στην ορολογία του ΤΑΞΙ το σημείο που πηγαίνεις ή βρίσκεσαι) με σταματάει μια κυρία με έντονες κινήσεις των χεριών. Με το ένα μου κάνει νόημα να σταματήσω ενώ με το άλλο μου δείχνει ότι αυτή είναι που έχει πάρει τηλέφωνο,.
Μπαίνει μέσα με την αγωνία 15χρονης που δεν θέλει να την δει ο μπαμπάς της και μου λέει:
-Στο καζίνο θα πάμε, αλλά κάντε σας παρακαλώ όπισθεν να φύγουμε.
Το αίτημα δεν είναι παράλογο, αλλά είμαστε σε στενό δρομάκι και η όπισθεν μας πάει αντίθετα από την πιο σύντομη διαδρομή για το καζίνο. Τέλοσπαντων, κάνω όπισθεν, δεν χτυπάω πουθενά κατά τη διαδικασία, και ξαναβρίσκομαι τελικά να πηγαίνω κανονικά. Δυο στενά πιο πέρα με βάζει να στρίψω και τελικά κάνουμε έναν μικρό κύκλο και καταλαβαίνω ότι σκοπός της είναι να αποφύγουμε το σημείο στο οποίο πήγαινα να την παραλάβω κανονικά.
Σταματάμε να πάρουμε μια φίλη της και καθώς επιτέλους ξεκινάμε μου λέει:
-Συγνώμη για την ταλαιπωρία. Είπα στον γιο μου ότι πάω για καφέ στην φίλη μου (αυτήν που πήραμε με το ΤΑΞΙ) γιατί αν μάθει ότι πάω πάλι στο καζίνο, θα μου βάλει τις φωνές.
...Και δεν θα έχει και άδικο το παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου