Το ραδιόφωνο όπως το φαντάστηκες...

Εκ των πραγμάτων, οδηγώντας ΤΑΞΙ ακούω ραδιόφωνο. Δεν είναι μόνο η μουσική. Για τη μουσική έχω τα περίπου 10 GB μουσικής που βρίσκονται στο car pc. Το ραδιόφωνο καλύπτει την ανάγκη ανθρώπινης παρουσίας, επαφής με τον κόσμο, ακρόασης καινούριων ιδεών και μουσικά απρόσμενου περιεχομένου.

Οι μνήμες του ραδιοφώνου μου είναι κατελημένες από πολύ περιορισμένο αριθμό σταθμών. Εκτός από δυο ενημερωτικά ραδιόφωνα που για πρακτικούς λόγους άκουγα μέχρι προσφάτως τις πρωινές ώρες, υπάρχει μια δυσκολία στο συντονισμό με μουσικά ραδιόφωνα. Αυτό γιατί δεν με καλύπτουν μουσικά, καθώς ο μουσικός μου προσανατολισμός παραμένει περισσότερο (επιλεκτικά) Ροκ παρά Ποπ, και περισσότερο της "ξένης" παρά της "ελληνικής" μουσικής, είτε γιατί πρέπει να ψάχνω από ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο ανάλογα με την ώρα κυνηγώντας τους καλούς παραγωγούς, είτε γιατί οι εκφωνητές με κουράζουν. Πότε με την άτεχνη φλυαρία τους, πότε με το υπερβολικά επιτηδευμένο ύφος τους και πότε με τον πειρατικό ερασιτεχνισμό τους.

Έκανα πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες να ακούσω αρκετούς παραγωγούς όλα αυτά τα χρόνια (μερικούς παρά τα εμμέσως "προσωπικά" προηγούμενα που είχα), και απογοητεύτηκα τις περισσότερες φορές από την κατάληξη. Σε πολλές περιπτώσεις κατέφυγα στα mp3s προκειμένου να μη χρειάζεται να χαμηλώνω την ένταση κάθε φορά που γινόταν εκφώνηση, για να διατηρήσω κι εγώ την ψυχική μου υγεία.

Στη συχνότητα των 89,7 βρέθηκα από το καλοκαίρι καθώς έπαιζε μουσική χωρίς λόγια, σποτάκια ή διαφημίσεις. Οποία χαρά και έκπληξη λοιπόν, όταν πατώντας τη μνήμη νούμερο 4 του ραδιοφώνου (εκείνο το πρωινό είχε γίνει κάποιο ατύχημα οπότε βρισκόμουν από νωρίς σε άλλο ενημερωτικό ραδιόφωνο παρακολουθώντας τις εξελίξεις), άκουσα επιτέλους ξανά, τη γνώριμη φωνή του Γιάννη Σερβετά. Το SMS που έστειλα (σε άπταιστα greeklish που τα γράφω τυφλό σύστημα στο κινητό, ελληνικά δυσκολεύομαι) ήταν "ti 8a ginei me esas? Opoia suxnothta kai na akoume, mas briskete!". Ευτυχώς :)

Πλεονέκτημα και "διαφορετικότητα" του συνόλου των εκφωνητών του imagine θα έλεγα ότι είναι πως δεν δείχνουν να παίρνουν τον εαυτό τους πιο σοβαρά από όσο χρειάζεται. Ο αυτοσαρκασμός και η χαλαρότητα ακούγονται (και είναι) πολύ πιο ανθρώπινα από το σύνηθες αφ' υψηλού ελιτίστικο και σνομπ των ραδιοφωνάνθρωπων, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που δεν ζει σε ένα hi fi lifestyle.

Παράλληλα η μουσική ξεφεύγει από το πιεστικό playlist που επιβάλουν οι "διευθυντές προγράμματος"-εταιρίες των σταθμών. Αντιθέτως μάλλον, είναι οι ακροατές που επιμένουν να ακούνε κάποια τραγούδια "επιτυχίες", και οι εκφωνητές που αντιδρούν σε στυλ "οχι-πάλι-το-beggin-ρε-παιδιά". Έτσι, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να ακούσεις κάποιο άγνωστο τραγούδι της τζαζ, την τελευταία "καλή" χορευτική επιτυχία, και Ramones, χωρίς κανείς να προσπαθεί να σου επιβάλει τη μουσική κονσέρβα που πρέπει να μάθεις να τρως.

Το πάρτυ ξεκινάει από το πρωί. Μετά τον ωραίο και ωριαίο Ανδρέα Νικάκη, ο Βασίλης Σωτηρίου ξεκινάει μια τζαζεμένη εκπομπή, που τα έχει όλα. Από τα πιο σοβαρά (ποια είναι καλά σημεία για ψάρεμα) μέχρι τα πιο φευγάτα (θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού γιατί ο άντρας μου κατάπιε ένα ρόδι).

Ακολουθεί ένα απολαυστικό (επιτέλους εκπομπή με λίγες διαφημίσεις, και όχι διαφημίσεις με ολίγον από εκπομπή) τρίωρο του Γιάννη Σερβετά. Ο "συγγραφεύς" επιδίδεται καθημερινά σε ένα όργιο πολυλογίας (αλλά όχι φλυαρίας). Που τα βρίσκει και τα λέει; Μυστήριο. Ίσως στη μαγική σφαίρα, ισορροπιστή, ζογκλέρ και θηριοδαμαστή, ξωτικό, και προπάντων "διορθωτή" που έχει απέναντί του και ακούει στο όνομα Βασίλης Δέλιος.

Πριν προλάβει κανείς να συνέλθει, στο μικρόφωνο εμφανίζεται ο Στάθης "σκύλος" Παναγιωτόπουλος.

Το "γαύγισμά" του μαλακώνει και τις πέτρες, η ετοιμολογία ρέει σαν χείμαρος στα κατσάβραχα, ενώ η άνεσή του με την τεχνολογία του επιτρέπει να αρνείται να βάλει κάποιο τραγούδι που του ζητάει ένας ακροατής στον αέρα και να ξεκινάει τη μετάδοσή του δέκα δευτερόλεπτα μετά.

Μόλις τελειώσει αυτό, και με τους μύες του προσώπου να υποφέρουν από τα μέχρι τούδε γέλια, ο ακροατής έρχεται αντιμέτωπος με μια ακόμη πρόκληση. Ο "πρόεδρος" Αντώνης Κανάκης με τους Χρήστο Q Κιούση και Γιάννη Σερβετά (οι τρεις πρωινές ώρες ήταν ορεκτικό για τον Γιάννη), εμφανίζεται για μια εκπομπή που καταφέρνει, όταν είναι σοβαρή να μην είναι σοβαροφανής, και όταν είναι αστεία να μην είναι γελοία. Στο δεύτερο μισό κάνουν τηλεφωνήματα-φάρσες σε ανθρώπους που έχουν γεννέθλια, με καμιά φορά απρόβλεπτες, αλλά σίγουρα αστείες καταλήξεις.

Όταν τελικά αποφασίσουν να τελειώσουν την εκπομπή (που δεν κρατάει ποτέ το προβλεπόμενο δίωρο) τα πνεύματα αναλαμβάνει να ηρεμήσει ο Χρήστος Μητρέντσης. Καλή μουσική και συγκροτημένες εκφωνήσεις μας φέρνουν μέχρι το δίδυμο Ευγενία Σαμαρά & Αλεξάνδρα Κοσμά. Τα κορίτσια έχουν το κέφι και τη δροσιά που χρειάζεται εκείνη την ώρα, και η θεματολογία τους κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο από μέρα σε μέρα χωρίς ανακύκλωση και επαναλήψεις. Χρειάζονται μερικές φορές λίγο παραπάνω συντονισμό μεταξύ τους, πράγμα που πιστεύω θα τελειοποιηθεί με τον καιρό.

Στο κλείσιμο της ραδιοφωνικής μέρας ο Τάσος Μητακίδης που καταφέρνει να ανακατεύει το παλιό με το καινούριο και να σχολιάζει τα δρώμενα με στυλ και άνεση που θυμίζει "επαγγελματία" ερασιτέχνη της δεκαετίας του 80.

Τις Δευτέρες και τις Τρίτες, η νύχτα δεν τελειώνει εδώ. Ο Αντώνης Κανάκης επανεμφανίζεται για μια εκπομπή νυχτερινού τύπου, που παίρνει κάθε φορά διαφορετική κατεύθυνση και μπορεί να σε κρατήσει ξάγρυπνο μέχρι....όσο πάει τελικά.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει και τις Κυριακές το βράδυ μετά τις 10, όταν, μετά από ένα 48ωρο μουσικής χωρίς λόγια, το team εμφανίζεται για να ξενυχτήσει τους ακροατές με Κυριακάτικες τρέλες.

Για όσους δεν έχουν την τύχη να τους έχουν ακούσει στο ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και γνωρίζουν τους Σερβετά, Κανάκη και Παναγιωτόπουλο μόνο από την τηλεόραση, έχω να πω ότι, αν η τηλεόραση τους ανέδειξε, το ραδιόφωνο τους ταιριάζει πραγματικά. Και οι τρεις γνωρίζουν πολύ καλά το μέσο, (έχουν άλλωστε μακρόχρονη ιστορία σε αυτό) το χειρίζονται και το "υπηρετούν" δεόντως.

Εύχομαι κι ελπίζω να συνεχίσουν όλοι με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον και μεράκι. Εύχομαι και ελπίζω οι ακροατές να συνεχίσουν να αλληλεπιδρούν έτσι ώστε να βοηθήσουν να συμβαίνει αυτό. Ο imagine είναι ένα ραδιόφωνο που πραγματικά έλειπε από τα FM, και που λογικά δεν έχει ταίρι, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει αυτού του τύπου το ραδιόφωνο. Ίσως κάποιες στιγμές να είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις το χιούμορ, ειδικά αν έχεις συνηθίσει τα χοντροκομμένα αστεία της ελληνικής τηλεόρασης/επιθεώρησης. Έχω δει πάντως μεγάλους σε ηλικία επιβάτες στο ΤΑΞΙ να δείχνουν αποδοκιμασία ακούγοντας τις διάφορες κάπως τολμηρές για τα αφτιά τους εκφράσεις, και στη συνέχεια να μην μπορούν να κρατήσουν το γέλιο που τους βγαίνει αβίαστα. Και σε αυτό το αβίαστα είναι όλο το μυστικό της επιτυχίας. Αβίαστα και ανθρώπινα.

Για όσους δεν βρίσκονται στη ραδιοφωνική εμβέλεια, υπάρχει το online streaming του σταθμού, με Link στο site του σταθμού στο www.imagine897.gr. Αν δεν μπορείτε να συνδεθείτε, είναι γιατί δεν υπάρχει διαθέσιμο slot, πράγμα το οποίο τα παιδιά του imagine υπόσχονται ότι θα λυθεί σύντομα.

Υ.Γ. για τους καλοθελητές. ΌΧΙ δεν με πληρώνουν για να κάνω διαφήμιση, ούτε έχω άλλα συμφέροντα οποιασδήποτε μορφής. Όπως και με άλλα πράγματα, έτσι και με τον imagine, θεωρώ "καλό" να μοιραστώ αυτό που μου αρέσει και δεν είναι προσωπικά δικό μου, με όσο περισσότερους μπορώ. Και να ενθαρύνω/επιβραβεύσω την ύπαρξή του. Και αν δω/ακούσω κάτι που δεν μου αρέσει, πάλι εδώ θα είμαι να το πω.

Ο "μποέμ" και η "ξανθιά"

Είναι απόγευμα και ο δρόμος με έχει φέρει πολύ κοντά στο σπίτι μου. Καθώς σκέφτομαι να κάνω μια στάση εκεί, για δύο κουβέντες με τη γυναίκα μου και κανένα καφέ, ένα ανεμοδαρμένο ζευγάρι μου κάνει νόημα. Ανεμοδαρμένο κυριολεκτικά καθώς ο Βαρδάρης φυσάει και ξεφυσάει σαν αθλητής σε κατάψυξη.

Καθώς ανάβω alarm τους παρατηρώ καλύτερα. Η κοπέλα έχει ξανθό(βαμμένο) μαλλί, φοράει κόκκινο "βγάζω μάτι" κραγιόν και ακόμη πιο κόκκινο σακάκι. Η συνταγή της επιτυχίας ολοκληρώνεται με μίνι φούστα, λεοπαρδαλέ καλτσόν και το ανάλογο ύφος. Και επιβεβαιώνεται όταν μπαίνοντας με κοιτάζει στα μάτια (άδικα γιατί εγώ κοιτάζω πάνω από το κεφάλι της) και στο καλησπέρα μου απαντάει με ένα σπαστό "γεια σο".

(Παρένθεση εδώ. Δεν έχω τίποτε εναντίον των αλλοδαπών ή μη προκλητικά ντυμένων γυναικών. Απλώς αναγνωρίζω το προφίλ των γυναικών: "Με την εμφάνισή μου παίρνω πάντα αυτό που θέλω. Όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω μου και με υπηρετεί" και φροντίζω να έχω τη λιγότερη δυνατόν επαφή μαζί τους.)

Ο τύπος έχει πατημένα τα σαράντα και έχει το μποέμ στυλάκι, σπαστό μαλλί μέχρι τον ώμο, δερμάτινο, μεγάλα γυαλιά ηλίου (δηλαδή άνετος, ανεξάρτητος οικονομικά αλλά και freestyler από άποψη). Επιπλέον χρησιμοποιεί την επιτηδευμένα καθαρή προφορά (Αθηναϊκή για μερικούς) με συγκαταβατικό τόνο (τα καταλαβαίνω όλα, τα ξέρω όλα, τα έχω ζήσει όλα). Και αυτό το προφίλ το αναγνωρίζω και επιδιώκω τις ελάχιστες δυνατόν τριβές.

Ο τύπος μου ζητάει να τους κατεβάσω στην Έκθεση. Ο δρόμος μας περνάει από τα κάστρα, οπότε έρχεται η πρώτη ερώτηση:

-Από εδώ δεν πάμε για την αριστερή πύλη; (δεν είναι ντόπιος. Κανένας Θεσσαλονικιός ή συχνός επισκέπτης δεν λέει τις "πορτάρες" των κάστρων "πύλες"),

-Για την κεντρική πάμε από εδώ, του απαντάω.

-Πήγαινε αριστερά τότε, θα σου πω εγώ που, έχει μια ταβέρνα, να φάμε κάτι.

Πηγαίνω προς τα εκεί που λέει και καταλαβαίνω τελικά ότι με κατευθύνει σε "φοιτητικό" ταβερνάκι στο οποίο οι δυο τους δεν κολλάνε με τίποτα, ειδικά η κοπέλα. Περί ορέξεως...

-Και αν είσαι εδώ κοντά σε καμία ώρα, να έρθεις να μας πάρεις, μου λέει.

Χαμογελάω.

-Αν είμαι εδώ κοντά θα έχω το νου μου.

-Ε ναι. Κάπου εδώ κοντά δεν θα γυρίζεις; επιμένει.

(Για το πως πιστεύει αρκετός κόσμος ότι δουλεύουμε έχω αναφερθεί σε προηγούμενο post. ).

-Κοιτάξτε, του λέω, ο επόμενος πελάτης που θα μπει μπορεί να με πάει στην Καλαμαριά ή την Περαία, οπότε πραγματικά δεν μπορώ να ξέρω που μπορεί να βρίσκομαι σε μία ώρα.

-Εντάξει, θα μας δώσεις το τηλέφωνό σου να σε πάρουμε, συνεχίζει ακάθεκτος. Δεν απαντάω.

Δυστυχώς το ταβερνείο είναι κλειστό. Το ίδιο και το επόμενο το οποίο αναγνωρίζει (και το οποίο είναι πραγματικά "παρακμιακό").

-Καμιά άλλη ταβέρνα δεν έχει εδώ; ρωτάει.

Πως, του απαντάω, έχει παραπέρα με θέα την πόλη.

-Α όχι εκεί δεν μου αρέσει. Τις βρίσκω πολύ τουριστικές, μου λέει. Δεν ξέρω αν συμφωνείς.

-Τι να σας πω, του λέω. Έφαγα εκεί τελευταία φορά το καλοκαίρι και δεν με θεωρώ τουρίστα. Καλό φαγητό έχουν πάντως.

-Μπα όχι όχι, δεν μου αρέσουν αυτά, λέει. Λίγο παρακάτω εντοπίζει την πλέον "τουριστική" ταβέρνα.

-Εδώ είναι ανοιχτά; ψάχνεται.

Δυστυχώς ούτε εκεί είναι ανοιχτά.

-Πρέπει να έχουν ρεπό τις Δευτέρες, του λέω.

-Και ο κόσμος που θέλει να φάει τη Δευτέρα τι κάνει δηλαδή; αγανακτεί αυτός.

-Ε, προφανώς τρώει κάπου αλλού, του απαντάω.

Συνεχίζουμε τη διαδρομή με τον τύπο να ονομάζει τα διάφορα σημεία που περνάμε,

-Έχεις πάει στην Έκθεση αυτές τις μέρες; με ρωτάει ξαφνικά.

-Όχι, γιατί τι έχει;

-Είναι για επαγγελματίες μόνο, απαντάει.

-Τότε τι να πάω να κάνω; Με ποια ιδιότητα;

-Να, έλεγα μήπως πήγες κανένα δρομολόγιο.

-Αυτοί που πάνε στην έκθεση συνήθως σταματάνε απ' έξω και παίρνουν ταξί απ' έξω, οπότε και να έφερα ή να πήρα κανέναν δεν το ξέρω. (Μάλλον έχει την εντύπωση ότι όλη μέρα περιμένουμε να πάμε κάποιον στην ¨Έκθεση για να βγάλουμε μεροκάματο Αυτό όταν δεν γυρνάμε γύρω στα κάστρα περιμένοντας τον να φάει.)

Παύση.

-Αν θέλετε να μπούμε μέσα στην Έκθεση πείτε μου για να κινηθώ ανάλογα.

-Ναι...μμμμμ...φφφφ μέσα θα μας πας, και αν δούμε κίνηση στην πύλη, θα κάνεις τον κύκλο να μας πας από τη ΧΑΝΘ. (Αυτό είναι εντελώς άκυρο να γίνει. Θα βρεθούμε στην πύλη της Εκθέσεως κατεβαίνοντας από το ΑΧΕΠΑ, δηλαδή με κατεύθυνση δυτικά, οπότε για να βρεθούμε στη ΧΑΝΘ με νόμιμο τρόπο θα πρέπει να κάνουμε κανένα χιλιόμετρο κύκλους. Τέλος πάντων).

Φτάνουμε με το καλό στην πύλη. Ο τύπος μου λέει να διαλέξω την αριστερή μπάρα (αυτή της εξόδου ουσιαστικά) για να τον δούνε και να μας ανοίξουν. Μπαίνουμε και ακολουθώντας τις οδηγίες του σταματάμε κάπου τελικά.

-Τι οφείλω;

Το ταξίμετρο γράφει 3.78 εκείνη τη στιγμή.

-3.70 του λέω.

-Πόσο, δεν άκουσα;

-3.70 ξαναλέω και του δείχνω το ταξίμετρο.

Το βλέμμα του ακολουθεί το δάχτυλό μου τη στιγμή που το ταξίμετρο γράφει πλέον 3.82.

Μου δίνει ένα τάλιρο. Του δίνω 1.30 ρέστα, τα παίρνει, τα κοιτάζει πριν τα βάλει στο πορτοφόλι του και μου λέει.

-Περίμενε λίγο τώρα να πάω να φέρω το αυτοκίνητο για να μη κρυώσει (η κοπέλα)

Κατεβαίνει αφήνοντάς μου ενέχυρο την ξανθιά και επιστρέφει με αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού πέντε λεπτά αργότερα. Κορνάρει, και η ξανθιά παίρνει τα κόκκινα και τα λεοπάρ της και φεύγει.

Ήθελα να ρωτήσω στην πύλη ποιος ήταν ο κύριος (μπορεί να ήταν κανένας μεγάλος και τρανός και να μην τον αναγνώρισα) αλλά φτάνοντας βρίσκω το φανάρι πράσινο και φεύγω χωρίς να σταματήσω.

Εξάλλου, γεννήθηκα για να σας υπηρετώ, αφέντη!

Υ.Γ. Δεν ισχυρίζομαι ότι η αναγνώριση των "προφίλ" αυτών (και άλλων ανθρώπων) είναι απαραιτήτως σωστή. Μπορεί να έχω κάνει 100% λάθος. Απλώς αν μυρίζει σαν ψάρι, κολυμπάει σαν ψάρι και έχει σχήμα ψαριού, είναι κατά πάσα πιθανότητα ψάρι (το παράδειγμα εντελώς τυχαίο).

Επίσης, προκειμένου να μην εκθέσω άθελά μου πρόσωπα, διάφορες λεπτομέρειες στις περιγραφές μπορεί να έχουν αλλαχτεί, χωρίς ωστόσο να αλλάζει η ουσία της κάθε ιστορίας.

Ταξιτζήδικο Ανέκδοτο: Σωστός Επαγγελματίας

Μπαίνει μέσα σε ένα ΤΑΞΙ μια κοπέλα, ολόγυμνη και κάθεται πίσω.
Ο ταξιτζής την κοιτάει, κάνει να βάλει μπρος, την ξανακοιτάει.
Τελικά βάζει μπροστά τη μηχανή αλλά δεν ξεκινάει.
Γυρνάει και την ξανακοιτάει.
Η κοπέλα εκνευρίζεται.
-Τι συμβαίνει κύριε, δεν έχετε ξαναδεί γυμνή γυναίκα; του λεει ειρωνικά.
Πως, πως, έχω δει και πολλές μάλιστα, της απαντάει αυτός.
ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ δεν σε βλέπω να κρατάς!

Άνοιξε την πόρτα!!!

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη όσο είχαμε ακόμη το προηγούμενο ΤΑΞΙ (Audi 80, το ηρωικό "αυγό").

Το αναφέρω αυτό, για να συμπληρώσω επίσης ότι εκείνες τις μέρες έχει μισοχαλάσει η "σκανδάλη" της πόρτας του συνοδηγού με αποτέλεσμα μερικές φορές να χρειάζεται να ανοίξει κανείς απ' έξω χρησιμοποιώντας μάλιστα το κλειδί.

Είναι λοιπόν χειμώνας, περασμένες δώδεκα το βράδυ, κι εγώ είμαι σταματημένος στην πιάτσα Διαγόρα, στην Τούμπα.

Γύρω περιφέρεται ο "τρακαδόρος" της περιοχής, ένα παλικαράκι κοντά στα τριάντα, με ένα κουτάκι μπύρας (πιθανώς άδειο ή απλώς κερασμένο) στο χέρι. Η μπύρα στο χέρι και ο σκούφος στο κεφάλι είναι τα σταθερά χαρακτηριστικά της εμφάνισής του. Η τράκα για λεφτά ή τσιγάρα, σταθερά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του.

Κάποια στιγμή, ίσως επειδή κρυώνει, ίσως για να σπάσει τη μονοτονία της βραδιάς, κάνει μια έτσι και μπαίνει στο ΤΑΞΙ. Κάθεται δίπλα μου και κλείνει την πόρτα.

Τον αναγνωρίζω φυσικά, εξάλλου τον παρακολουθώ από ώρα, αλλά αντί να του πω να κατέβει ή οτιδήποτε άλλο, φέρομαι φυσιολογικά σαν να μπήκε πελάτης.

-Καλημέρα, του λέω και βάζω μπροστά τη μηχανή.

Αυτό μάλλον δεν το περίμενε. Αφ ενός μπορεί να ξεκινήσω και να τον απομακρύνω από τα γνώριμα λημέρια όπου όλο και κάποιος θα τον υποστηρίξει. Αφ ετέρου, μπορεί να του ζητήσω να πληρώσει.

-Έ περίμενε! μου λέει ανήσυχος.

-Τι να περιμένω; Που θα πάμε;

-Κάτσε λίγο...

-Τι να κάτσω; Κοίτα φιλαράκι σε ΤΑΞΙ μπήκες, του λέω. Δουλεύω εδώ, δεν παίζω. Αν δεν θέλεις ΤΑΞΙ κατέβα κάτω ΤΩΡΑ.

Του το χαλάω το ξέρω, αλλά είναι αλήθεια, δουλεύω και δεν είναι ώρα για χασομέρια.

Κάνει λοιπόν να ανοίξει την πόρτα. Δυστυχώς, η πόρτα διαλέγει εκείνη τη στιγμή για να κολλήσει.

Ο τύπος πανικοβάλλεται. Μάλλον πιστεύει ότι τον έχω κλειδώσει μέσα, μη φύγει χωρίς να πληρώσει.

Αρχίζει να κοπανιέται με τον ώμο στην πόρτα. Σε κάθε χτύπημα μπορώ να φανταστώ τον μηχανισμό να κολλάει όλο και περισσότερο.

-Σταμάτα, σταμάτα, του φωνάζω. Θα σου ανοίξω εγώ!
Βγαίνω έξω με το κλειδί στο χέρι και κάνω τον κύκλο του αυτοκινήτου σκεπτόμενος ότι με τόσες που έχει φάει η πόρτα, θα χρειαστεί λαμαρινά πλέον για να ανοίξει. Βέβαια αυτό που κυρίως με απασχολεί είναι πως θα βγάλω τον τύπο έξω. Από το παράθυρο; Από την πόρτα του οδηγού;

Ευτυχώς, πριν προλάβω να ολοκληρώσω τον κύκλο, η πόρτα ανοίγει, και ο τύπος πετιέται έξω.

Βουτάει όπως όπως στο πεζοδρόμιο. Το κουτάκι της μπύρας του φεύγει από τα χέρια. Όπως υποψιαζόμουν είναι άδειο.

Απομακρύνεται τρέχοντας μερικά μέτρα, συναντάει κάποιους περαστικούς και φρενάρει για να τους κάνει τράκα κανένα τσιγαράκι.

Την επόμενη φορά που βρέθηκα στην πιάτσα μου έκανε κι εμένα τράκα. Του έδωσα δυο τσιγάρα. Δεν με θυμόταν καθόλου φυσικά.

Τι τυχερός!

Εκκίνηση σε ανηφόρα

Η δυσκολότερη ίσως ενέργεια που καλείται να κάνει ένας νέος οδηγός είναι να ξεκινήσει σε ανηφορικό δρόμο.

Η δυσκολία της εκκίνησης συνοδεύεται και από έναν αβάσιμο φόβο. Ότι το αυτοκίνητο θα φύγει προς τα πίσω και δεν θα σταματάει. Να πω κατ' αρχήν ότι με πατημένο φρένο είναι αδύνατον να φύγει πίσω το αυτοκίνητο, εκτός και αν έχουμε σταματήσει πάνω σε πάγο, λάδια, ή απίστευτη γλίτσα, και η κλίση του δρόμου είναι 70%. Με άλλα λόγια, όσο πατάτε φρένο (ή έχετε τραβηγμένο χειρόφρενο, εφ' όσον αυτό είναι σε καλή κατάσταση) το αυτοκίνητο δεν πρόκειται να πάει πουθενά.

Στο προκείμενο τώρα. Υπάρχουν τρεις τρόποι να ξεκινήσει κανείς σε ανηφόρα. Ένας λάθος και δύσκολος, ένας δύσκολος και ένας ευκολότερος και μηχανικά/τεχνικά σωστότερος.

Τους περιγράφω παρακάτω, θεωρώντας και στις τρεις περιπτώσεις ότι περιμένουμε σε κόκκινο φανάρι σε ανηφορικό δρόμο.

Ο λάθος και δύσκολος

Φτάνουμε στο φανάρι και καθώς σταματάμε βάζουμε πρώτη ταχύτητα. Από εκεί και πέρα για να μη φύγουμε πίσω πατάμε γκάζι και αφήνουμε συμπλέκτη τόσο ώστε να κάνει ότι ξεκινάει το αυτοκίνητο. Μόλις πάει μπροστά 10 εκατοστά πατάμε συμπλέκτη και ξανακυλάμε 10 εκατοστά πίσω, οπότε ξανά αφήνουμε συμπλέκτη, πάμε μπροστά 10 εκατοστά και ούτω καθ' εξής μέχρι να ανάψει το πράσινο οπότε και ξεκινάμε και φεύγουμε.

Ο τρόπος είναι ΛΑΘΟΣ γιατί α) μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να μας σβήσει επειδή δεν πατήσαμε αρκετό γκάζι ή αφήσαμε απότομα τον συμπλέκτη ή και τα δύο και β) η φθορά που προκαλείται στον συμπλέκτη σε τρία λεπτά σε ένα φανάρι είναι μεγαλύτερη από τη φθορά όλης της υπόλοιπης ημέρας.

ο δύσκολος

Φτάνουμε στο φανάρι και κρατάμε το αυτοκίνητο σταματημένο πατώντας φρένο. Όταν ανάψει πράσινο, πατάμε συμπλέκτη, βάζουμε ταχύτητα, και πολύ γρήγορα αφήνουμε το φρένο, πατάμε γκάζι και αφήνουμε συμπλέκτη ώστε να ξεκινήσουμε. Προφανώς λόγω ανηφόρας θέλει περισσότερο γκάζι από ότι σε ίσιο δρόμο. και περισσότερη ώρα με τον συμπλέκτη να κινεί οριακά το αυτοκίνητο, προκειμένου να υπερνικηθεί η ανηφόρα.

Με τον τρόπο αυτό α) το αυτοκίνητο θα φύγει λίγο πίσω μέχρι να γίνει η σύμπλεξη και να ξεκινήσουμε, οπότε μπορεί να χτυπήσουμε τον πίσω β) μπορεί να μας σβήσει γιατί δεν πέτυχε σωστά η αναλογία γκαζιού, συμπλέκτη οπότε μπορεί να μας χτυπήσει ο πίσω που ξεκίνησε βλέποντας το αυτοκίνητό μας να κινείται και δεν πρόλαβε να καταλάβει ότι σταματήσαμε πάλι και γ) Βασανίζουμε και φθείρουμε τον συμπλέκτη καθώς "παραλαμβάνει" το αυτοκίνητο να πηγαίνει προς τα πίσω και σε ανηφόρα και πρέπει να τα υπερνικήσει αμφότερα.

ο ευκολότερος και σωστότερος

Φτάνουμε στο φανάρι και φρενάρουμε κανονικά. Όταν το αυτοκίνητο είναι πλέον ακίνητο τραβάμε χειρόφρενο.

Μπορούμε πλέον να αφήσουμε το φρένο, το αυτοκίνητο θα παραμείνει ακίνητο.

Όταν είναι να ξεκινήσουμε, πατάμε συμπλέκτη, βάζουμε πρώτη και πατάμε το κουμπί απελευθέρωσης του χειρόφρενου με τον αντίχειρα ΧΩΡΙΣ να κατεβάσουμε το χειρόφρενο ακόμη. Αντιθέτως το κρατάμε τραβηγμένο επάνω με πατημένο το κουμπί απελευθέρωσης. Ξεκινάμε κανονικά την διαδικασία εκκίνησης πατώντας γκάζι και αφήνοντας σιγά σιγά συμπλέκτη. Όταν νοιώσουμε* το αυτοκίνητο να "κινείται" κατεβάζουμε σταδιακά το χειρόφρενο. Το αυτοκίνητο ξεκινάει κατ' ευθείαν μπροστά χωρίς να φύγει καθόλου πίσω και χωρίς να φθείρεται τίποτε περισσότερο από το φυσιολογικό. Αν το αυτοκίνητο κάνει ότι μας σβήνει γιατί δεν πατήσαμε αρκετό γκάζι πχ, απλώς πατάμε τον συμπλέκτη (για να μη σβήσει) και ξανατραβάμε το χειρόφρενο (δεν το έχουμε αφήσει από το χέρι μας έτσι κι αλλιώς ακόμη).

Η διαδικασία χρειάζεται εξάσκηση (όπως όλα άλλωστε). Βρείτε μια ήσυχη ανηφόρα και εξασκηθείτε με την άνεσή σας.

*Σημείωση: Τα περισσότερα αυτοκίνητα (εκτός από τα Μερσεντές, τα BMW τα 4Χ4 και κάποια σπορ μοντέλα) έχουν κίνηση στους εμπρός τροχούς ενώ το χειρόφρενο μπλοκάρει ΜΟΝΟ τους πίσω. Καθώς οι μπροστά τροχοί θα παίρνουν κίνηση από τη μηχανή, θα "νοιώσουμε" το αυτοκίνητο να προσπαθεί να κινηθεί, σημάδι ότι είναι η ώρα να κατεβάσουμε το χειρόφρενο. Η τεχνική δεν διαφέρει στα αυτοκίνητα με πίσω κίνηση ή τετρακίνηση. Απλώς στα προσθιοκίνητα μοντέλα «νοιώθουμε» ευκολότερα τη στιγμή που πρέπει να αρχίσουμε να κατεβάζουμε χειρόφρενο.

Ασφαλής οδήγηση

Νομίζω ότι ένας σύντομος ορισμός της ασφαλούς οδήγησης είναι η επιτυχημένη μετάβαση ενός οχήματος στο σημείο του προορισμού του, χωρίς να συγκρουστεί με άλλα οχήματα, ανθρώπους ή αντικείμενα και χωρίς να προκαλέσει τη σύγκρουση άλλων οχημάτων. Απλό αλλά και πολύπλοκο ταυτόχρονα.

Πριν ξεκινήσουμε

Ελέγχουμε τα λάστιχα. Αν κάποιο δεν έχει αρκετό αέρα κατευθυνόμαστε πρώτα σε βενζινάδικο να το φουσκώσουμε και μετά οπουδήποτε αλλού. Αν συστηματικά χάνει, χρειάζεται βουλκανιζατέρ. Ένα λάστιχο που έχει καρφί θα χάνει λίγο αλλά αν φύγει το καρφί θα ξεφουσκώσει εντελώς και απότομα!

Καθαρίζουμε τα παράθυρα. Είναι σημαντικό να βλέπουμε καθαρά προς όλες τις κατευθύνσεις. Για το σκοπό αυτό καλό είναι να έχουμε ένα μικρό "λαστιχένιο ταυ", πολύ χρήσιμο για το ξύσιμο της παγωμένης πάχνης, και ένα πανί, δέρμα, ή ακόμη καλύτερα σφουγγάρι. Τις μέρες με υγρασία ή βροχή, τα τζάμια έχουν την τάση να θολώνουν και από μέσα. Ο κλιματισμός (ακόμη και αν δουλεύει στη θέρμανση) κάνει θαύματα στο ξεθόλωμα των παραθύρων. Αν το αυτοκίνητο δεν έχει κλιματισμό, ένα σφουγγάρι θα κάνει τη δουλειά καλύτερα από πανί ή δέρμα. Επίσης μια στις τόσες τα παράθυρα θέλουν εσωτερικά καθάρισμα με υγρό για τα τζάμια και χαρτί κουζίνας (το συμπαγές "πράσινο" χαρτί δεν αφήνει χνούδια και ίχνη και κατά κανόνα καθαρίζει καλύτερα και από το ακριβότερο χαρτί με κυψέλες κλπ).

Καθαρίζουμε και ρυθμίζουμε τους καθρέφτες ώστε να βλέπουμε σωστά πίσω. Για τους πλευρικούς, θα πρέπει να βλέπουμε μικρό μέρος του αυτοκινήτου, δηλαδή μέρος της μπροστά πόρτας και τη χειρολαβή της πίσω, και τον δρόμο ευθεία πίσω μας. Για τον κεντρικό καθρέφτη υπάρχουν πρόσθετοι μεγάλοι ευρυγώνιοι καθρέφτες που δίνουν πανοραμική εικόνα και βοηθάνε πολύ ειδικά τους αρχάριους. Είναι ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ να βλέπουμε σωστά τι γίνεται πίσω μας.

Φροντίζουμε το κάθισμα να είναι σε θέση που να μας βολεύει (η πλάτη όσο γίνεται ίσια, ούτε ξαπλωτή, ούτε πιεστική μπροστά), Τα πόδια θα πρέπει να φτάνουν άνετα στα πεντάλ και να μπορούμε να πατήσουμε τέρμα τον συμπλέκτη χωρίς να τεντώνουμε εντελώς το πόδι μας. Αν συμβαίνει αυτό είμαστε ΠΟΛΥ μακριά. Επίσης όμως δεν πρέπει να είμαστε τόσο μπροστά ώστε να βρίσκουν τα γόνατα στο τιμόνι. Για τα χέρια, ένας γενικός κανόνας λέει ότι θα πρέπει με την πλάτη ακουμπισμένη στο κάθισμα, όταν απλώνουμε το χέρι μπροστά, να ακουμπάει ο καρπός στην κορυφή του τιμονιού. Έτσι ούτε θα βρισκόμαστε με τεντωμένα χέρια στο τιμόνι, ούτε θα το έχουμε αγκαλιά.
Όλα αυτά περί αποστάσεων και στάσεων αποδεδειγμένα βοηθάνε στο σωστό και ευκολότερο έλεγχο του αυτοκινήτου.
Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά ελέγχων που κανονικά πρέπει να γίνονται πριν ξεκινήσει κανείς (νερά, λάδια, υαλοκαθαριστήρες, κατάσταση ρεζέρβας, φρένων κλπ).
Όλα αυτά είναι σωστά, ειδικά αν πρόκειται να κάνουμε ταξίδι. Απλώς, το τετράπτυχο ρόδες-παράθυρα-καθρέφτες-θέση που αναφέρεται παραπάνω, το θεωρώ απαραίτητο και σωτήριο, και στις μικρότερες αποστάσεις.

Εν κινήσει

Ο μεγάλος Τζιμ Μόρισον το είπε πολύ καλά "keep your eyes on the road, your hands up on the wheel",

Όσο το όχημα κινείται είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχουμε τα μάτια μας στο δρόμο. Τα πιο αναπάντεχα πράγματα έχουν την τάση να συμβαίνουν τη στιγμή ακριβώς που δεν κοιτάζουμε, ακόμη και με 5 χιλιόμετρα την ώρα.

Πρακτικά θα πρέπει να έχουμε εξοικειωθεί πλήρως με το όχημά μας, ώστε να μη χρειάζεται να κοιτάξουμε για να κάνουμε οτιδήποτε. Τα κλάσματα του δευτερολέπτου που θα χρειαστούν για να κοιτάξουμε και να βρούμε κάτι μπορούν να αποδειχθούν καταστροφικά.
Μια καλή ιδέα είναι με σταματημένο το αυτοκίνητο και κλειστά τα μάτια να εξασκηθείτε σε κινήσεις όπως το άναμα των Alarm, τον χειρισμό του ραδιοφώνου, την εκκίνηση των υαλοκαθαριστήρων (μου έχει τύχει πολλές φορές μετά από βροχή, διερχόμενο όχημα να ρίξει ένα κουβά νερό στο παρμπρίζ μηδενίζοντας ξαφνικά την ορατότητα, οπότε το αντανακλαστικό άνοιγμα των υαλοκαθαριστήρων στη μεγάλη σκάλα με γλύτωσε από σύγκρουση καθώς ο μπροστά που έπαθε το ίδιο πάτησε φρένο ξαφνικά).

Οδηγώντας πρέπει να βλέπουμε, όχι μόνο μπροστά μας, αλλά και στους καθρέφτες τι συμβαίνει πίσω μας. Ειδικά όταν αλλάζουμε λωρίδα ή στρίβουμε θα πρέπει να ελέγχουμε καλά στον καθρέφτη, γέρνοντας και μπροστά ώστε να αλλάξει η οπτική γωνία και να δούμε τι συμβαίνει και πιο "έξω". Αυτό γίνεται με "κλεφτές" ματιές, φροντίζοντας πάντα να βλέπουμε τι συμβαίνει και μπροστά μας. Εννοείται ότι έχουμε βγάλει φλας εγκαίρως, χωρίς να θεωρούμε δεδομένο ότι ερχόμενοι πίσω μας το έχουν δει ή θα μας αφήσουν να περάσουμε επειδή εκδηλώσαμε την επιθυμία.
Στις διασταυρώσεις, ακόμη και αν έχουμε πράσινο ή προτεραιότητα κοιτάζουμε δεξιά αριστερά καθώς περνάμε. Όταν έχουμε STOP ελέγχουμε τόσο πριν βγούμε, όσο και κατά τη διάρκεια, κοιτάζοντας διαρκώς δεξιά αριστερά και φυσικά μπροστά μας. Είναι εξαιρετικά πιθανό, ειδικά αν υπάρχει στροφή κοντά, να εμφανιστεί όχημα το οποίο θα πρέπει να δούμε και να πράξουμε αναλόγως.
Ξέρω ότι περιγράφω ένα ασταμάτητο κοίταγμα παντού. Επιβάτης στο ΤΑΞΙ μου είπε "εσείς πρέπει να είστε σαν τους Γκιώνηδες, να βλέπετε παντού". (Ο Γκιώνης είναι ξάδερφος της κουκουβάγιας που περιστρέφει χαρακτηριστικά το κεφάλι του πάνω από 180 μοίρες δεξιά και αριστερά). Όλοι πρέπει να είμαστε σαν τους Γκιώνηδες όταν οδηγάμε. Ακούγεται κουραστικό, αλλά επιμένω, η οδήγηση είναι διαδικασία ΠΛΗΡΟΥΣ απασχόλησης. Το αυτοκίνητο είναι σαν γεμάτο όπλο. Ο στόχος είναι να πάμε ασφαλείς εκεί που θέλουμε. Όπως κάθε όπλο, θέλει συγκέντρωση και σεβασμό για να πετύχει τον στόχο του και όχι οτιδήποτε άλλο.

Οδηγάμε αμυντικά. Σαν να περιστοιχιζόμαστε από τρελούς και μεθυσμένους. Αυτό δεν σημαίνει ότι οδηγάμε παθητικά ή με δουλοπρέπεια. Διεκδικούμε την προτεραιότητά μας αλλά αν ο άλλος οδηγός είναι επικίνδυνος ή ανόητος, τον αποφεύγουμε και τον αφήνουμε να πάει και να κάνει ότι νομίζει. Είναι δουλειά της τροχαίας να τον νουθετήσει, όχι δική μας.
Είμαστε στο δρόμο για να πάμε από το σημείο Α στο σημείο Β με ασφάλεια, όχι για να βριζόμαστε και να πλακωνόμαστε. Ο δρόμος δεν είναι ούτε αρένα, ούτε δικαστήριο, κι εμείς δεν είμαστε ούτε μονομάχοι ούτε σερίφηδες.

Διαβάζουμε τους άλλους οδηγούς και τα αυτοκίνητά τους. Αν και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες, ένας νεαρός με φτιαγμένο αυτοκίνητο διακοσμημένο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο θα οδηγάει μάλλον επιθετικά, ενώ ένας παππούς με το αρχαίο του όχημα αργά και μονολιθικά. Τα σεμεδάκια και τα μαξιλάρια στο αυτοκίνητο δείχνουν έναν θείο που οδηγάει σαν να είναι μόνος του στο δρόμο, όπως το 70 που ήταν μόνος του στο δρόμο. Πιθανώς να έχει και τους πλαϊνούς καθρέφτες διπλωμένους από το παρκάρισμα (δεν τους χρειάζεται, δεν τους κοιτάζει ποτέ). Και αν το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου της κοπελιάς μπροστά σας είναι γεμάτο κουκλάκια με βεντουζάκια σε βαθμό να μη βλέπει πίσω, προφανώς δεν την ενοχλεί γιατί δεν κοιτάζει ποτέ πίσω, οπότε καλά θα κάνετε να το λάβετε υπ' όψην. Μήπως ο μπροστά μιλάει στο κινητό κρατώντας το στο αφτί; Κοιτάζει το ραδιόφωνό του; Την κοπέλα δίπλα του ή έξω;
Οι παραλλαγές είναι άπειρες. Προσοχή στις λεπτομέρειες, για να ξέρετε με ποιον έχετε να κάνετε.

Διαβάζουμε το δρόμο. Τα πιο σκούρα σημεία στην άσφαλτό είναι πιθανότατα λάδια, νερά ή πετρέλαια και γλιστράνε. Οι λακκούβες σε περίπτωση βροχής καλύπτονται από λιμνούλες, που καλά θα ήταν να αποφεύγουμε. Η υγρασία γλιστράει. Αν η θερμοκρασία είναι κοντά στο μηδέν, ο,τι νερά έχουν τρέξει στο δρόμο είναι πλέον πάγοι. Οι διαγραμμίσεις γίνονται εξαιρετικα γλυστερές με την παραμικρή βροχή. Ακόμη και τα καλύτερα λάστιχα αμορτισέρ και φρένα δεν σταματάνε ένα όχημα αν δεν υπάρχει πρόσφυση. Σε δρομολόγια που κάνουμε καθημερινά, καλό είναι να απομνημονεύουμε κάθε τρύπα, σχάρα τυφλό σημείο και πρόβλημα. Έτσι, ακόμη και με αντίξοες συνθήκες θα αποφύγουμε τις παγίδες.

Οδηγάμε με σχέδιο εκτάκτου ανάγκης. Κάποια στιγμή σε ένα ντοκιμαντέρ μια γυναίκα πιλότος πολεμικού ελικοπτέρου έλεγε ότι πετάει θεωρώντας ότι μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να της σβήσει ο κινητήρας, και φροντίζοντας να μπορεί να προσγειωθεί αν συμβεί αυτό. Το ίδιο ισχύει και στην οδήγηση. Οι αποστάσεις από τον μπροστά πρέπει να είναι τέτοιες που να μας επιτρέπουν να σταματήσουμε ή να τον αποφύγουμε αν σταματήσει ξαφνικά. Οι ταχύτητές μας τέτοιες που να μπορούμε να αποφύγουμε το σκυλί ή το παιδί ή το όχημα που θα πεταχτεί ξαφνικά μπροστά μας. Δεν προτείνω να σερνόμαστε στο δρόμο, κι εμένα μου αρέσει η γρήγορη οδήγηση, αλλά να προβλέπουμε και να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες.

Στις μεγάλες διαδρομές σταματάμε και να βγαίνουμε από το αυτοκίνητο. Έστω και για πέντε λεπτά. Λόγω της στάσης οδήγησης, το αίμα δεν κυκλοφορεί σωστά στο σώμα. Επίσης, ειδικά σε μεγάλους «μονότονους» δρόμους, έρχεται σχεδόν σίγουρα υπνηλία και μείωση της προσοχής.

Προφίλ Οδηγών: Πρόλογος

Τα παρακάτω Posts αφορούν σε διάφορα προφίλ οδηγών. Τύπους ανθρώπων πίσω από το τιμόνι δηλαδή, με κοινά χαρακτηριστικά στον τρόπο που οδηγούν. Δεν αναφέρομαι ούτε στον τύπο του αυτοκινήτου τους (παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις) ούτε στη διακόσμηση και το χρώμα του. Η αρχική μου λίστα περιλάμβανε αρκετά προφίλ. Καθ' οδόν όμως κατάλαβα ότι υπήρχαν μεν διαφορές, αλλά πολλά χαρακτηριστικά ήταν κοινά. Ο σκοπός της όλης καταγραφής είναι περισσότερο χιουμοριστικός παρά δεικτικός. Όλοι κάνουμε λάθη, αρκετές φορές μάλιστα τα ίδια λάθη που μόλις έχουμε κοροϊδέψει. Αν οι παρακάτω περιγραφές βγάλουν γέλιο και ταυτόχρονα βάλουν σε σκέψεις του τύπου "χμμμ αυτό το κάνω κι εγώ και είναι λάθος, να το διορθώσω", τότε έχουν επιτελέσει τον επιμέρους σκοπό τους.

Τονίζω ότι τα γενικευμένα χαρακτηριστικά δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο γενικά. Η έμφαση δίνεται στο κομμάτι που κάνει την οδήγηση κάποιων επικίνδυνη. Αν ο αναγνώστης οδηγάει στο εξής περισσότερο υποψιασμένος και προσεκτικός, έχει επιτευχθεί και ο κυρίως στόχος που είναι ασφαλής οδήγηση για όλους.

Καλή ανάγνωση και καλά χιλιόμετρα

Προφίλ Οδηγών: Ο Μερικής Απασχόλησης

Μερικής απασχόλησης όχι επειδή δεν οδηγάει συχνά. Μπορεί να οδηγάει και όλη μέρα. Την ώρα που οδηγάει όμως, αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν να κάθεται στον καναπέ ή το γραφείο του. Ελάχιστο μέρος της προσοχής του είναι στο δρόμο. Όπως μου έλεγε χαρακτηριστικά κάποιος για τον εαυτό του, "αφαιρούμαι οδηγώντας. Ξεκινάω να πάω από εδώ μέχρι εκεί και στα μισά δεν προσέχω πλέον τον δρόμο, σκέφτομαι άλλα πράγματα". Ευτυχώς για όλους μας, ο συγκεκριμένος μετά από δυο ακριβά αλλά αναίμακτα τρακαρίσματα, σταμάτησε να οδηγάει.

Τα χέρια του είναι απασχολημένα με το κινητό του, (η ιδέα του hands free ή της ανοιχτής ακρόασης είναι αδιανόητη). Κρατάει και διαβάζει τιμολόγια, post it, sms, το RDS του ραδιοφώνου του (που για να αλλάξει σταθμό ή να αυξομειώσει την ένταση πρέπει να το κοιτάζει επίσης).

Αν έχει συνεπιβάτιδα την κοιτάζει, την αγκαλιάζει και τη φιλάει εν κινήσει. Αν έχει συνεπιβάτη και συζητάνε κοιτάζει μονίμως τον συνεπιβάτη ρίχνοντας σπανίως καμιά ματιά και στον δρόμο.

Αντιθέτως αν κινείται μόνος κοιτάζει οτιδήποτε άλλο εκτός από το δρόμο. Τα μαγαζιά, τις περαστικές, τους περαστικούς, την εκάστοτε θέση της Μεγάλης Άρκτου στον ουρανό.

Αν δει κάτι που του αρέσει ή αποφασίσει να παρκάρει θα σταματήσει χωρίς να δώσει την παραμικρή σημασία στους καθρέφτες του. Αν ξεπαρκάρει θα κάνει το ίδιο, σαν να είναι μόνος του στο δρόμο. Δεν μας γράφει., απλώς είναι στον κόσμο του.

Ξεχωρίζει από την ασταθή πορεία και τις παράξενες τροχιές του. Μακριά και από αυτόν τον οδηγό καθώς δεν υπάρχει ασφαλές σημείο γύρω του.

Προφίλ Οδηγών: Η Αφ' υψηλού

Να επισημάνω κατ' αρχήν ότι φταίει κυρίως ο ρατσισμός των αντρών οδηγών που θα κάνει μια γυναίκα οδηγό να γίνει "αφ' υψηλού", δηλαδή το εντελώς αντίθετο της "αιωνίως αρχάριας".

Η αφ' υψηλού έχει κάποια χιλιόμετρα εμπειρία. Όσα έχω κάνει εγώ σε ένα μήνα συνήθως. Κυρίως όμως έχει ύφος και στάση. Αυτό που οι Έλληνες λέμε attitude. Έχοντας προφανώς εισπράξει ειρωνικά σχόλια από άντρες οδηγούς, έχει αποφασίσει να αμυνθεί. Και η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αδιακρίτως εναντίον όλων, καθώς έχει αρκετές εσφαλμένες αντιλήψεις για το σωστό και το λάθος στο δρόμο και εμμένει σε αυτές.

Αν αποφασίσεις φυσιολογικά και νόμιμα να αλλάξεις λωρίδα για να βρεθείς μπροστά της, θα επιταχύνει για να σε κλείσει (ακόμη και αν μπροστά σου έχει σταματήσει απότομα φορτηγό και πρόκειται να συγκρουστείς αλλιώς), επειδή στη σχολή οδηγών τους είπαν ότι το φλας καταδεικνύει πρόθεση αλλά δεν υποχρεώνει τους άλλους οδηγούς να σε αφήσουν. Της είπαν επίσης να διεκδικεί την προτεραιότητά της.

Θα σε μουντζώσει και θα σε βρίσει αν προσπαθήσεις με νοήματα να της πεις ότι έχει ξεχάσει τα alarm αναμμένα, τα φώτα σβηστά ή την πόρτα μισάνοιχτη. Αυτό γιατί αγνοεί τα νοήματα και τα μεταφράζει όλα ως απρεπείς χειρονομίες

Θα σε κορνάρει και θα σε βρίσει αν περιμένεις στο STOP να αδειάσει ο δρόμος και εκείνη περιμένει πίσω σου. Αν βγαίνει από διασταύρωση και έχει ΕΚΕΙΝΗ STOP, θα πρέπει να την αφήσεις να περάσει. Εξάλλου, δεν θα ρίξει δεύτερη ματιά, θεωρεί δεδομένο ότι θα σταματήσεις. Αν έχει πάρει ανάποδα μονόδρομο και συναντηθείτε, θα σου ανάψει τα φώτα για να κάνεις πίσω να περάσει. Αν τολμήσεις να θίξεις τη λεπτομέρεια της ανάποδης πορείας της θα σου πει "τι θέλεις τώρα; Από την άλλη έχει σκουπιδιάρικο κι εγώ βιάζομαι. Άντε κάνε πίσω να περάσουμε!"

Αν τολμήσεις να σταματήσεις στην άκρη του δρόμου (όσο πιο άκρη επιτρέπουν οι συνθήκες, χωρίς να κλείνεις τον δρόμο) π.χ. για να αποβιβάσεις, θα έρθει και θα σταματήσει με φόρα από πίσω. Θα κορνάρει, θα ανάψει τα φώτα και τελικά θα κάνει μανούβρα (γινόταν και από την αρχή αλλά δεν θα είχε κάνει το κομμάτι της έτσι) και καθώς θα βρεθεί δίπλα θα σε βρίσει ή θα δείξει το σημείο που σταμάτησες και όλο απορία θα πει "ΕΔΩ σταματάς; μη χειρότερα" κάνοντας το σταυρό της με μεγάλες κινήσεις.
Αυτό το τελευταίο μου σπάει τα νεύρα περισσότερο από όλα τα άλλα, καθώς, αν είναι να αποβιβάσεις την ίδια θα σου ζητήσει να σταματήσεις οπουδήποτε. Επίσης είναι αμαρτία να επικαλείσαι το όνομα του Κυρίου επί ματαίω.

Αν έχει σταματήσει εκείνη σε σημείο που κλείνει την κυκλοφορία γιατί θέλει να κατέβει να ψωνίσει και διαμαρτυρηθείς, θα σε στολίσει κανονικά βέβαια.

Υ.Γ. Όλα τα παραπάνω παραδείγματα μου έχουν συμβεί προσωπικά, μερικά αρκετές φορές και σε διάφορες παραλλαγές. Υπογραμμίζω ότι δεν αναφέρομαι σε όλες τις γυναίκες οδηγούς, αλλά στο συγκεκριμένο προφίλ που κυκλοφορεί, δυστυχώς αρκετά και αυτό.

Προφίλ Οδηγών: Ο Ταρίφας

Σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί επαγγελματίες....μπλα μπλα μπλα μπλα.....

Ο Ταρίφας δεν είναι ο Ταξιτζής. Είναι μια ειδική κατηγορία και ο όρος χρησιμοποιείται εδώ με την κακή έννοια.

Κατ' αρχήν οδηγάει με τάσεις ιδιοκτησίας στον δρόμο. Όλες οι λωρίδες δικές του, όλα τα πορτοκαλοκόκκινα φανάρια πράσινα γι' αυτόν. Σταματάει όπου και όπως τον βολεύει, χωρίς alarm και προειδοποίηση. Αν δει πελάτη θα αλλάξει τέσσερις λωρίδες σαν γύπας που κάνει εφόρμηση στο θύμα του. Θα σταματάει σε κάθε υποψήφιο πελάτη που του σηκώνει το χέρι, μέχρι να γεμίσει το ΤΑΞΙ (4 πελάτες, κατά προτίμηση ο καθ' ένας μόνος του).

Θα σταματάει ακόμη και αν το αρχικό του δρομολόγιο είναι εντελώς ανάποδο, οπότε και θα επιδίδεται σε διαπραγματεύσεις του τύπου: "Μέχρι τη Σταυρούπολη θα πάμε, μετά Εύοσμο και μετά θα σας πάω Νεάπολη. Βολεύει βολεύει". Αυτό αν απλώς δεν λέει "μπες μέσα" και στη συνέχεια μαλλιοτραβιέται με τους πελάτες που ανακαλύπτουν ότι θα κάνουν το γύρο της Θεσσαλονίκης πριν φτάσουν σπίτι τους τελικά.

Όταν ψάχνει πελάτη πηγαίνει με 30. Ακόμη και στις 4 τα ξημερώματα, σε άδειες λεωφόρους, όπου ο πελάτης φαίνεται από χιλιόμετρα, θα συνεχίσει να πηγαίνει με 30 σπάζοντας τα νεύρα των συναδέλφων του που από επαγγελματική δεοντολογία δεν μπορούν να προσπεράσουν άδειο ταξί, δημιουργώντας έτσι μια ουρά 10-15 ταξί πίσω του.

Αλλά και με πελάτη δεν πάει πιο γρήγορα. Οι αλλαγές ταχυτήτων γίνονται στις 2.000 στροφές (για να μη καίει πολύ πετρέλαιο) κάνοντας τον κινητήρα να αγκομαχάει και να ρετάρει και προκαλώντας τελικά τραγικές και πανάκριβες φθορές. Αλλά και οι πελάτες του αγκομαχάνε συνειδητοποιώντας ότι μπορούν να κατέβουν και να τον προσπεράσουν με τα πόδια. Το καλοκαίρι δεν ανάβει κλιματισμό, πάλι λόγω κατανάλωσης πετρελαίου, αλλά προφασίζεται δικαιολογίες του τύπου "δεν τον μπορώ αυτόν τον διάολο, κάνει κακό ο κλιματισμός, έχω πλευριτωθεί, μου προκαλεί μουδιάσματα στα πόδια" και άλλα φαιδρά. Συμπληρωματικά έχει και μια πετσέτα περασμένη στο λαιμό σαν να βγήκε μόλις από το μπάνιο. Κάθε μέρα την ίδια πετσέτα φυσικά. Αντιθέτως τον χειμώνα θα κυκλοφορεί με κλειστά παράθυρα, το καλοριφέρ τέρμα και αναμμένο τσιγάρο δημιουργώντας ατμόσφαιρα θαλάμου αερίων. Παρά τη ζέστη θα φοράει το μπουφάν του, εκτός και αν το έχει βγάλει και το έχει ρίξει στο "πίσω ραφάκι". Έτσι, ούτε αυτός βλέπει τίποτε από τον εσωτερικό καθρέφτη, ούτε οι πίσω βλέπουν αν ο προπορευόμενος σταμάτησε. Ο πραγματικός λόγος που βάζει εκεί το μπουφάν και το αφήνει φουσκωτό φουσκωτό, είναι για να μη βλέπουν οι συνάδελφοι πίσω του αν έχει μέσα πελάτες, για να μπορεί να κάνει δεύτερη και τρίτη μίσθωση ενώ από πίσω του έρχεται άδειο ΤΑΞΙ.

Μερικοί, οι ίδιοι πάντα. βολοδέρνουν στον ΟΣΕ και τα ΚΤΕΛ περιμένοντας την ευκαιρία να αρπάξουν 3-4 πελάτες ταυτόχρονα και να τους κάνουν μια βόλτα στη πόλη πριν τους πάνε σπίτι τους. Καθ' οδόν θα τους βολιδοσκοπήσουν και ανάλογα με το πως τους φαίνονται θα ζητήσουν τη σχετική μίσθωση. (Δεν είσαι από εδώ δεν ξέρεις τι σου γίνεται; 10 ευρώ για απόσταση ελάχιστης μίσθωσης. Ο καθένας. Συν αποσκευές συν ΟΣΕ, όλα μαζί 16 αλλά χαλάλι δώσε 15).

Για μια ακόμη φορά διευκρινίζω ότι αναφέρομαι σε συγκεκριμένη κατηγορία "συναδέλφων" και όχι στους οδηγούς ΤΑΞΙ στο σύνολό τους.

Γενική συμβουλή. Και από αυτούς, μείνετε μακριά. Η παροιμία "μην έχεις μπρος σου ταξιτζή και πίσω σου φαντάρο" δεν βγήκε τυχαία.

Προφίλ Οδηγών: Η Θεία (και ο Θείος)

Η Θεία

Η στάση της θυμίζει προεκλογικό σύνθημα. "Κοιτάω μπροστά. Μόνο μπροστά".

Γενικά αντιμετωπίζει μια δυσκολία στην οδήγηση. Στον χειρισμό του αυτοκινήτου που ποτέ δεν κατάλαβε πλήρως, και πρέπει να κοιτάξει για να θυμηθεί (που είναι ο συμπλέκτης; Α τον είδα. Που είναι η πρώτη; Έχει σχεδιάκι στον μοχλό, κάτσε να κοιτάξω, κλπ κλπ) Αλλά και στις κινήσεις μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί συνήθως φοράει το βαρύ μπουφάν, παλτό, γούνα που εμποδίζει κάθε κίνηση των χεριών και στροφή του κεφαλιού,

Την κατάσταση δεν διευκολύνουν καθόλου το κάθισμα και οι καθρέφτες που είναι ξεχασμένοι στη θέση που τα άφησε ο σύζυγος/γιος. Όχι ότι οι καθρέφτες έχουν σημασία γιατί όπως είπαμε, κοιτάζει πάντα ίσια μπροστά. Αλλάζει λωρίδες και σταματάει χωρίς φλας ή έλεγχο της κίνησης πίσω της. Αν της κάνεις παρατήρηση σχετικά θα απαντήσει "ας προσέχουν και οι άλλοι από πίσω". Αν προκαλέσει ατύχημα με τις αλλαγές λωρίδας και τα σταματήματά της, όχι μόνο δεν θα παραδεχθεί ότι φταίει, αλλά ούτε και θα καταλάβει γιατί φταίει. (Εγώ κανονικά πήγαινα στο δρόμο μου, αυτός ήρθε και με χτύπησε).

Η πιο γρήγορη στιγμή στην οδήγησή της είναι στην εκκίνηση. Οδηγάει χρόνια αλλά δεν έχει μάθει πόσο να πατάει γκάζι και πόσο γρήγορα να αφήνει τον συμπλέκτη με αποτέλεσμα εντυπωσιακές αγωνιστικές εκκινήσεις.

Στον αντίποδα θα κρατάει τον συμπλέκτη για ώρα πατημένο στα όρια της επαφής του, οδηγώντας τελικά σε συχνότερες αλλαγές δίσκων συμπλέκτη απ' ότι λαδιών.

Οδηγικό της αποκορύφωμα οι στιγμές που βάζει μέσα στο αυτοκίνητο 3-4 συνήθως εύσωμες φίλες της, τα τζάμια θολώνουν και η μοναδική της επαφή με τον έξω κόσμο είναι ένα μικρό κομμάτι στο παρμπρίζ μπροστά της που έχει καθαρίσει με το χέρι.

Σε κάθε περίπτωση, μείνετε μακριά.

(Ο Θείος)

Η αρχική μου σκέψη ήταν να γράψω ξεχωριστή περιγραφή για τον "Θείο". Γράφοντας όμως τη "Θεία" είδα ότι οι διαφορές τους στην οδήγηση περιορίζονται στα αξεσουάρ (ρουχισμός) και στις κάπως καλύτερες εκκινήσεις του Θείου.

Επιπλέον κουβαλώντας την αντρική μαγκιά ετών, ο Θείος θα αρχίσει τις χειρονομίες ή/και θα σας βρίσει αν του κάνετε παρατήρηση για την εγκληματικά αμελή οδήγησή του, σε αντίθεση με τη Θεία που μάλλον θα τρομάξει και θα οδηγήσει ακόμη χειρότερα. Φταίει κυρίως το ότι πήραν τα διπλώματά τους τη δεκαετία του 70. Τότε που κυκλοφορούσαν δέκα αυτοκίνητα. Δυστυχώς για όλους, συνεχίζουν να οδηγούν όπως τον παλιό καλό καιρό, προκαλώντας νέα κακά ατυχήματα.

Προφίλ Οδηγών: Ο Παππούς

Συμπαθέστατος 80+ κύριος μου διαμαρτυρόταν ότι του έχουν πάρει το δίπλωμα. Γιατί; Επειδή παίρνει δύο Ardan (ισχυρά ηρεμιστικά) την ημέρα. Όταν του είπα ότι και 18 χρονών να ήταν με δυο Ardan καλύτερα να μην έβγαινε ούτε να περπατήσει, στράβωσε και άλλαξε κουβέντα. Αφού μπορεί να οδηγήσει, τι ήθελα και είπα τη γνώμη μου;

Η όραση έχει αδυνατίσει. Η ακοή το ίδιο. Τα αντανακλαστικά είναι σε κακή κατάσταση. Ο οργανισμός γεμάτος φάρμακα. Γενικά η αντίληψη του χώρου και του χρόνου είναι διαστρεβλωμένη. Οι κινήσεις είναι αργές δύσκολες και επίπονες. Κι όμως, ο αγαπητός Παππούς είναι στο δρόμο.

Δεν καταλαβαίνει καθόλου τι συμβαίνει γύρω του. Δεν κοιτάζει τίποτε άλλο παρά μόνο το στόχο του. Στις διασταυρώσεις δεν προσέχει τα STOP και σπανίως κοιτάζει αν έρχεται κανείς. Αλλά και να κοιτάξει δεν πρόκειται να τον δει, οπότε η τύχη τους επαφίεται στον άλλο οδηγό.
Οι ταχύτητές του είναι φυσικά χαμηλές παντού και πάντα, βασανίζοντας τόσο τους οδηγούς γύρω του, όσο και το παράλογα μεγάλο Μερσεντές (άνω των 2500cc) που αγόρασε στα γεράματα, γιατί "είναι ασφαλές αυτοκίνητο".

Οι επιβάτες του, συνήθως συγγενείς, δεν αντιλαμβάνονται εύκολα το επικίνδυνο της κατάστασής του. Αλλιώς δεν θα του εμπιστεύονταν εαυτούς και τέκνα.

Πως αντιμετωπίζεται; Με υπομονή κατανόηση και σεβασμό. Α ναι. Και απόσταση στο δρόμο!

Προφίλ Οδηγών: Ο Γρήγορος

Η οδήγηση είναι παιχνίδι γι' αυτόν. Συγκεκριμένα το Grand Theft Auto. Πηγαίνει με 80 στα στενά και με 180 στον περιφερειακό. Πάντα. Ανεξαρτήτως ώρας, κίνησης και καιρού και συνθηκών.

Κολλάει προφυλακτήρες στον περιφερειακό με το Τσινκουετσέντο του έτοιμο να σκορπίσει ή να απογειωθεί, και κάνει σινιάλο για να προσπεράσει ακόμη και αν η προπορευόμενη Μερσεντές πηγαίνει ήδη με 170. Μόλις προσπεράσει θα κατέβει στα 140. Αλλάζει λωρίδες χωρίς φλας και κάνει σφήνες που ασπρίζουν τα μαλλιά των γύρω οδηγών. Στα φανάρια μαρσάρει περιμένοντας, και ξεκινάει απαραιτήτως με σπινάρισμα. Αν το αυτοκίνητό του έχει ABS το αποσυνδέει, ώστε να μπορεί να φρενάρει με τα λάστιχα να στριγγλίζουν.

Γενικά, όσο μικρότερο αυτοκίνητο έχει, τόσο περισσότερο προσπαθεί να τρέξει φέρνοντας κινητήρα, αμάξωμα, φρένα, λάστιχα και τους γύρω του στα όρια.

Κρατάει πάντα το τιμόνι μόνο με το ένα χέρι, ακόμη και όταν πηγαίνει με τα προαναφερθέντα 180. Καλό είναι να μένετε μακριά του. Νομίζει ότι ξέρει να οδηγάει αλλά αν ήξερε, θα μπορούσε να ξεχωρίσει και πότε ΔΕΝ πρέπει να τρέχει σαν επικυρηγμένος.

Προφίλ Οδηγών: Ο Αργός

Το αυτοκίνητό του έχει δύο ταχύτητες: Την Αργή και την Πιο Αργή.

Εν κινήσει θα προτιμήσει να βρίσκεται στην αριστερή λωρίδα, αλλά θα πηγαίνει με τριάντα (εβδομήντα αν είναι σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας). Θα διατηρήσει αυτές τις ταχύτητες ακόμη και αν το φανάρι εκατό μέτρα μπροστά του είναι πράσινο, μέχρι να κοκκινίσει, προκαλώντας την οργή όσων ακολουθούν. Εναλλακτικά θα επιταχύνει 2 μέτρα πριν το φανάρι (που έχει γίνει πορτοκαλί) αφήνοντας μια εξοργισμένη ουρά αυτοκινήτων στο κόκκινο.

Όταν ανάβει το πράσινο φανάρι, χρειάζεται 8 δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει ότι το χρώμα είναι πράσινο, και να ολοκληρώσει τη διαδικασία εκκίνησης (συμπλέκτης, πρώτη, γκάζι, άφημα συμπλέκτη).

Σε περίπτωση που απαιτούνται μανούβρες όπως να αλλάξει λωρίδα επειδή -για παράδειγμα- υπάρχει σταματημένο αυτοκίνητο (ορατό από μακριά), θα πάει και θα κολλήσει από πίσω για τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσει την κατάσταση και άλλα τόσα για να στρίψει το τιμόνι και λοιπά δύσκολα. Αν τον συναντήσεις σε στενό όπου χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο, θα κάθεται και θα σε κοιτάζει για 40 δευτερόλεπτα τουλάχιστον μέχρι να καταλάβει ότι πρέπει να κάνει όπισθεν 2 μέτρα ή καλύτερα, δεν θα κουνηθεί καθόλου μέχρι να κάνεις εσύ όπισθεν 150 μέτρα προκειμένου να ξεκολήσετε.

Οποιαδήποτε προσπάθεια να τον επιταχύνει κανείς (σινιάλο, κόρνα) μπορεί να έχει μόνο επιβραδυντική επίδραση, καθώς θα φρενάρει κοιτάζοντας τον καθρέφτη απορημένος, ή ζητώντας το λόγο.

Αν τον ρωτήσεις "πάει αργά γιατί βιάζεται" (να σπάσει τα νεύρα των άλλων και να προκαλέσει ατύχημα).

Μπουγάτσα

Τελευταία Παρασκευή του χρόνου, δύο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Βρίσκομαι στην πιάτσα Εγνατία και Αριστοτέλους, μέτωπο την Καμάρα. Σταματάει δίπλα μου μεγάλο Audi. Το οδηγάει ένας κύριος γύρω στα εξήντα και δίπλα του κάθεται μια κοπέλα που θα μπορούσε να είναι κόρη του.

Ο κύριος μου χαμογελάει και μου κάνει νόημα να κατεβάσω το παράθυρο. Πλεονασμός γιατί το κατεβάζω ήδη.

-Καλησπέρα, και χρόνια πολλά, μου λέει και ανταποδίδω. Ξέρεις που μπορούμε να φάμε μπουγάτσα εδώ κοντά;

-Έτσι όπως πηγαίνετε, έχετε το νου σας δεξιά, έχει αρκετά μαγαζιά με μπουγάτσα, του απαντάω. Οπότε πετιέται και η κοπέλα από δίπλα και κάνει τη δική της ερώτηση.

-Κανένα κυριλέ ξέρετε; Θέλουμε να καθίσουμε "κιόλας" να τη φάμε.

Από το μυαλό μου περνάει η εικόνα είναι ενός μπουγατσάδικου, με σατέν τραπεζομάντιλα, σερβιτόρους με πετσέτα στο χέρι και μετρ (Έχετε κάνει κράτηση; Είμαστε πλήρεις. Το μαγαζί έχει dress code, θα χρειαστείτε γραβάτα), και τους πελάτες να τρώνε υπό το φως των κεριών τη μπουγάτσα σε πορσελάνινα σερβίτσια, ενώ ρουφάνε το κακάο τους από κρυστάλλινα ποτήρια με ασημένια καλαμάκια.

Η απάντηση που με το ζόρι συγκρατώ είναι : Αν δεν οπλοφορείτε, μη μπείτε σε κανένα μπουγατσάδικο. Είναι όλα του υποκόσμου, κανένα κυριλέ.

-Δείτε κάποιο που να σας αρέσει. Όλα έχουν καλή μπουγάτσα, απαντάω τελικά.

Την φαντάζομαι στην Εθνική Οδό να ψάχνει κυριλέ καντίνα.