Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Άνοιξε την πόρτα!!!

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη όσο είχαμε ακόμη το προηγούμενο ΤΑΞΙ (Audi 80, το ηρωικό "αυγό").

Το αναφέρω αυτό, για να συμπληρώσω επίσης ότι εκείνες τις μέρες έχει μισοχαλάσει η "σκανδάλη" της πόρτας του συνοδηγού με αποτέλεσμα μερικές φορές να χρειάζεται να ανοίξει κανείς απ' έξω χρησιμοποιώντας μάλιστα το κλειδί.

Είναι λοιπόν χειμώνας, περασμένες δώδεκα το βράδυ, κι εγώ είμαι σταματημένος στην πιάτσα Διαγόρα, στην Τούμπα.

Γύρω περιφέρεται ο "τρακαδόρος" της περιοχής, ένα παλικαράκι κοντά στα τριάντα, με ένα κουτάκι μπύρας (πιθανώς άδειο ή απλώς κερασμένο) στο χέρι. Η μπύρα στο χέρι και ο σκούφος στο κεφάλι είναι τα σταθερά χαρακτηριστικά της εμφάνισής του. Η τράκα για λεφτά ή τσιγάρα, σταθερά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του.

Κάποια στιγμή, ίσως επειδή κρυώνει, ίσως για να σπάσει τη μονοτονία της βραδιάς, κάνει μια έτσι και μπαίνει στο ΤΑΞΙ. Κάθεται δίπλα μου και κλείνει την πόρτα.

Τον αναγνωρίζω φυσικά, εξάλλου τον παρακολουθώ από ώρα, αλλά αντί να του πω να κατέβει ή οτιδήποτε άλλο, φέρομαι φυσιολογικά σαν να μπήκε πελάτης.

-Καλημέρα, του λέω και βάζω μπροστά τη μηχανή.

Αυτό μάλλον δεν το περίμενε. Αφ ενός μπορεί να ξεκινήσω και να τον απομακρύνω από τα γνώριμα λημέρια όπου όλο και κάποιος θα τον υποστηρίξει. Αφ ετέρου, μπορεί να του ζητήσω να πληρώσει.

-Έ περίμενε! μου λέει ανήσυχος.

-Τι να περιμένω; Που θα πάμε;

-Κάτσε λίγο...

-Τι να κάτσω; Κοίτα φιλαράκι σε ΤΑΞΙ μπήκες, του λέω. Δουλεύω εδώ, δεν παίζω. Αν δεν θέλεις ΤΑΞΙ κατέβα κάτω ΤΩΡΑ.

Του το χαλάω το ξέρω, αλλά είναι αλήθεια, δουλεύω και δεν είναι ώρα για χασομέρια.

Κάνει λοιπόν να ανοίξει την πόρτα. Δυστυχώς, η πόρτα διαλέγει εκείνη τη στιγμή για να κολλήσει.

Ο τύπος πανικοβάλλεται. Μάλλον πιστεύει ότι τον έχω κλειδώσει μέσα, μη φύγει χωρίς να πληρώσει.

Αρχίζει να κοπανιέται με τον ώμο στην πόρτα. Σε κάθε χτύπημα μπορώ να φανταστώ τον μηχανισμό να κολλάει όλο και περισσότερο.

-Σταμάτα, σταμάτα, του φωνάζω. Θα σου ανοίξω εγώ!
Βγαίνω έξω με το κλειδί στο χέρι και κάνω τον κύκλο του αυτοκινήτου σκεπτόμενος ότι με τόσες που έχει φάει η πόρτα, θα χρειαστεί λαμαρινά πλέον για να ανοίξει. Βέβαια αυτό που κυρίως με απασχολεί είναι πως θα βγάλω τον τύπο έξω. Από το παράθυρο; Από την πόρτα του οδηγού;

Ευτυχώς, πριν προλάβω να ολοκληρώσω τον κύκλο, η πόρτα ανοίγει, και ο τύπος πετιέται έξω.

Βουτάει όπως όπως στο πεζοδρόμιο. Το κουτάκι της μπύρας του φεύγει από τα χέρια. Όπως υποψιαζόμουν είναι άδειο.

Απομακρύνεται τρέχοντας μερικά μέτρα, συναντάει κάποιους περαστικούς και φρενάρει για να τους κάνει τράκα κανένα τσιγαράκι.

Την επόμενη φορά που βρέθηκα στην πιάτσα μου έκανε κι εμένα τράκα. Του έδωσα δυο τσιγάρα. Δεν με θυμόταν καθόλου φυσικά.

Τι τυχερός!

Δεν υπάρχουν σχόλια: